سیاسی/شبهه106

می‌گویندها همیشه بسیار بوده و خواهد بود و به تعبیر خداوند متعال در کلام وحی، عده‌ای نیز همیشه به داد و ستد و تجارت «حرف مفت» اشتغال دارند تا مردم را گمراه کنند.

«وَمِنَ النَّاسِ مَن يَشْتَرِي لَهْوَ الْحَدِيثِ لِيُضِلَّ عَن سَبِيلِ اللَّهِ بِغَيْرِ عِلْمٍ وَيَتَّخِذَهَا هُزُوًا أُولَئِكَ لَهُمْ عَذَابٌ مُّهِينٌ» (لقمان، 6)

ترجمه: و برخى از مردم كسانى‏اند كه سخن بيهوده را مى‏خرند تا [مردم را] بى‏هيچ دانشى از راه خدا گمراه كنند و آيات الهى را به ريشخند گيرند براى آنان عذابى خوار كننده خواهد بود.

پس، ما باید عادت کنیم که اولاً هر حرفی را نپذیریم و ثانیاً از آقا یا خانم «می‌گویند» دلیل یا سند بخواهیم، تا زمینه و فرصت را برای تجارت حرف مفت و فروش آنها به اذهان عمومی مساعد نبینند، نه این که حرف را به سادگی و راحتی بپذیریم یا تحویل بگیریم و بعد به دنبال پاسخ یا دلایل ردّش بگردیم.

الف - از سال 1367 تا کنون 25 سال گذشته است. اگر نسل را 5 سال قلمداد کنیم، پنج نسل گذشته است و طبیعی است که جوانان امروز ندانند که در آن روزگار چه گذشت و بدیهی است که با ناکارآمدی رسانه‌های ما و گسترش تهاجم خبری دشمنان، دچار شک و شبهه نیز بشوند و یا دست کم هاله‌هایی از ابهام دور آنها را فراگیرد.

ب – در این مملکت، چه در طول تاریخ، چه قبل از انقلاب و چه پس از انقلاب و استقرار نظام جمهوری اسلامی ایران، بسیاری از مسلمانان ایرانی، فقط به خاطر اعتقاد به اسلام، تحت آزار، حبس و شکنجه قرار گرفتند و بسیاری نیز در همین را کشته و شهید شدند. کسانی که هیچ گناهی به جز اعتقاد به «لا اله الا الله» نداشتند و تقصیری به جز آن که ربوبیت غیر الله را نمی‌پذیرفتند، متوجه آنان نبوده است و اگر چنین نمی‌کردند، امروز ما نبودیم و نامی هم از اسلام باقی نمانده بود:

«الَّذِينَ أُخْرِجُوا مِن دِيَارِهِمْ بِغَيْرِ حَقٍّ إِلَّا أَن يَقُولُوا رَبُّنَا اللَّهُ وَلَوْلَا دَفْعُ اللَّهِ النَّاسَ بَعْضَهُم بِبَعْضٍ لَّهُدِّمَتْ صَوَامِعُ وَبِيَعٌ وَصَلَوَاتٌ وَمَسَاجِدُ يُذْكَرُ فِيهَا اسْمُ اللَّهِ كَثِيرًا وَلَيَنصُرَنَّ اللَّهُ مَن يَنصُرُهُ إِنَّ اللَّهَ لَقَوِيٌّ عَزِيزٌ» (الحج، 40)

ترجمه: آنان كه از خانه‏هاى خود به ناحق اخراج شدند (و جرمى نداشتند) جز آنكه مى‏گفتند: پروردگار ما خداى يكتاست. و اگر خداوند برخى از مردم را با برخى ديگر دفع نمى‏كرد (در هر عصرى كفار را از مجتمع دينى و امكنه مذهبى به وسيله مؤمنين دفع نمى‏كرد) البته ديرهاى راهبان و كليساهاى ترسايان و كنشت‏هاى جهودان و مسجدهاى مسلمانان كه بسيارى از اوقات نام خدا در آنها ذكر مى‏شود ويران مى‏گرديد. و بى‏ترديد خدا هر كه را كه او را يارى مى‏كند يارى خواهد كرد، همانا خدا نيرومند و شكست‏ناپذير است.

ج – اما تا کنون کسی در این مملکت به جرم مخالفت با اسلام به زندان هم نیافتاده است، چه رسد به این که اعدام شود!

آری، در سال 1367، تعدادی از زندانیان اعدام شدند، اما جرم‌شان مخالفت با اسلام نبود. بلکه جرم‌شان کشتن سبزی فروش و آجیل فروش مذهبی (امیرآباد) ، قتل عام رهگذران (میدان ولی عصر)، انفجاری که منجر به کشته شدن صدها تن از مردم عادی شد (میدان توپخانه)، درست کردن خانه تیمی برای شکنجه دادن جوانان مذهبی و اتو کردن آنها و زنده بگور کردن‌شان (خیابان بهار شمالی)، بمب‌گذاری در مسجد (ابوذر) - قتل عام 72 تن از خادمین مسلمان و انقلابی مردم (انفجار حزب جمهوری)، ترور رییس جمهور و نخست‌وزیر منتخب مردم (رجایی و باهنر)، ترور ائمه جمعه و اساتید حوزه و دانشگاه (مثل شهید مفتح، مطهری و ...)، قربانی کردن بسیجی جلوی پای عروس و دامادِ کومله (کردستان)، ربایش کودکان سپاهیان و تکه تکه کردن آنها و قرار دادن در گونی مقابل خانه آنها (تهران)، اقدام به تجزیه کشور (کردستان)، ستون پنجمی دشمن (جنگ با عراق) ... و هزاران جنایت دیگر بود.

معلوم نیست که چرا در آن هنگام دادگاه‌های انقلاب نسبت در اعدام این جنایتکاران تعلل می‌کردند و البته به غیر فشارهای خارجی، برخی از ترسو‌ها و فتنه‌گران داخلی نیز برای‌شان دلسوزی و گریه می‌کردند، تا آن که ماجرای کودتای نوژه پیش آمد و رأفت اسلامی نسبت به تعدادی از جانیان و تروریست‌های دستگیر شده به پایان رسید. البته تعداد فقط قربانیان آنها در خیابان‌های تهران، به مراتب بیش از تعداد اعدامی‌ها‌ی‌شان در زندان بود.

منبع x-shobhe