بی من مرو

 

ای مرا آشفته کرده حال تو                                                                                    دیده و جان و دلم دنبال تو

عزم وصل حق تعالی کرده‎ای                                                                                ترک جان یا ترک بابا کرده‎ای

روح من با این شتاب از تن مرو                                                                               ای تمام عمر من بی من مرو

کم ز هجر خویش قلبم چاک کن                                                                             باز گرد از دیده اشکم پاک کن

راه غم بر قلب تنگم باز شد                                                                                   غربتم با رفتنت آغاز شد

ای دل صد پاره‎ام پیراهنت                                                                                     اشک ثارالله وقف دامنت

می‎روی این قوم سنگت می‎زنند                                                                           گرگ‎های کوفه چنگت می‎زنند

صبر کن بابا تماشایت کنم                                                                                     سِیر حسن و قدّ و بالایت کنم

بعدِ عمری حاصل من داغ توست                                                                          جان بابا قاتل من داغ توست

عهد من با دوست عهدی محکم است                                                                  هر چه بینم داغ در این ره کم است

عهد بستم تا که قربانت کنم                                                                                 غرق خون تقدیم جانانت کنم

عهد بستم تا که در راه خدا                                                                                   عضو عضوت را کنند از هم جدا

زخم تو مشکل گشایی می‎کند                                                                            مرگ از تو دلربایی می‎کند

من خلیل الله، تو اسماعیل من                                                                            داغ تو تسبیح من تهلیل من

جسم مجروحت گلستان من است                                                                      فرق خونین تو قرآن من است

خون گلاب و خاک صحرا مُشک توست                                                                 آبروی من دهان خشک توست

زخم ما را خنده بر شمشیرهاست                                                                      چشم ما چشم انتظار تیرهاست

گرچه خشک از تشنگی لب‎های توست                                                              رو که جدم مصطفی سقای توست

ما به راه دوست هستی باختیم                                                                         بعد از آن در قلب دشمن تاختیم

 

 "غلامرضا سازگار"

ای یاس چیده

 

ای یاس چیده، ای گل نقش چمن، علی!                                                قرآن آیه آیه‎ی پامال من، علی

مانند قلب من دهنت پر ز خون شده                                                        خون گلوت گشته روان از دهن، علی

چسبانده خون به هم، دو لبت را ز گفتگو                                                 با چشم خویش حرف برایم بزن، علی

لب تشنه، چشم بسته، نفس مانده در گلو                                            زخم تو گشته با دل من هم سخن، علی

تو مثل لاله‎ای که همه گشته برگ برگ                                                  من مثل شمع سوخته در انجمن، علی

جایی برای بوسه نمانده به قامتت                                                         از بس که زخمت آمده بر زخم تن، علی

ممکن نشد ز روی زمینت کنم بلند                                                        از بس که پاره پاره شده این بدن، علی

لیلا در انتظار تو چشمش بُوَد به راه                                                        زینب چگونه بی تو رود در وطن، علی

در حیرتم چگونه ز خونت خضاب شد                                                       ماه جمال و زلف شکن در شکن، علی

فریاد من بلند ز اشعار میثم است                                                          سوزد ز سوز او دل هر مرد و زن، علی

 

                                                                                                                                                "غلامرضا سازگار"

لاله ی نسترن

بس که پاشیده زهم مثل گلِ چیده تنت                 می کند گریه به زخم بدنت پیرهنت

کثرت زخم تو مانع زشمارش گشته                 بس که زخم آمده پیوسته به زخم بدنت

آیه با تیغ نوشتند به سر تا پایت                                  نقطه با تیر نهادند به آیات تنت

حلقه های زرهت چشمه ی خونند همه           آب غسلت شده خون، خاک بیابان کفنت

آمدم از دو لب خشک تو خون پاک کنم                    دیدم از خون گلو پر شده بابا دهنت

خجلم از تو علی جان که دم رفتن بود                   العطش با من دل سوخته آخر سخنت

لاله ی نسترنم! یاس امیدم! سخت است                 که ببینم چو گلِ ریخته نقش چمنت

همه امیّد من این است که یک بار دگر                چشم خود باز کنی یک نگه افتد به مَنَت

رو به روی تو نهادم همه دیدند علی                    که رخم لاله صفت سرخ شد از یاسمنت

شعله های دل میثم زده آتش همه را               آه او شعله ی شمعی است به هر انجمنت

 

هزار قاتل و یک کشته

سیاه گشته جهان پیش دیده ی تن من

کجایی ای مه در بحر خون شناور من

ستاره ی سحرم آفتاب صبح دمم

غروب کرده به هنگام ظهر در بر من

به مصحف بدن پاره پاره ات گریم

که پاره تر شده از لاله های پرپر من

بپوش زخم جبین شکسته ی خود را

که بحر دیدنت آید زخیمه خواهر من

نیاز نیست به تیغ عدو که کشت مرا

دو چشم بسته ی تو در نگاه آخر من

فرات موج می زد و من نظاره می کردم

که کشته شد پسرم تشنه در برابر من

زبان خشک تو در دهان نهادم و سوخت

دهان من نه، دل من نه، که پای تا سر من

مبر فرو ز عطش خون حنجر خود را

که از برای تو آورده آب مادر من

پس از تو در دل دشمن چنان غریب شدم

که گشته عمه ی مظلومه ی تو یاور من

هزار قاتل و یک کشته و هزاران زخم

هزار بار تو را کشته خصم کافر من

به خیمه اشگِ خجالت گرفت چشمم را

ز بانگ وا عطشای علی اکبر من

ز چشم خود همه خون جگر فشان میثم

به لحظه های غروب مه منوّر من

شاعر:حاج غلامرضا سازگار (میثم)

من اولين مصراع نظم كربلايم

 

 

من اولين مصراع نظم كربلايم                               من اولين جانباز دشت نينوايم

نامم علي اكبر و در خلق و منطق                      شبه ترين چهره به ختم الانبيائم

من اولين پيمانه نوش جام اشكم                    چون رفته تا معراج دل صوت صدايم

من اولين گلواژه شعر حسينم                                   يا اولين قرباني كوي منايم

من شير سرخ بيشه هاي الغديرم                      در خيبر فتح المبين خيبر گشايم

من كربلا را كربلا آباد كردم                            در عشق و مستي كربلا بيداد كردم

من با عطش تا اوج آزادي پريدم                   عطشان ترين لبهاي عالم را بوسيدم

شهدي كه من نوشيدم از پيمانه عشق      شيرين تر از آن در همه هستي نديدم

زينب لبم را بوسه ميزد من ز دستش             او دل به من ميدادو من دل ميبريدم

 

او دور من مي گشت و من هم دور زهرا                من تشنه بر لبهاي او او آب دريا

 

من غنچه تكبير لبهاي حسينم                          من يوسف كنعان زيباي حسينم

چون خال سبز هاشمي دارم به صورت           من نكهت شب بوي گلهاي حسينم

دارم به چهره نور سبز فاطميه                      من خط و خال روي سيماي حسينم

اي اهل عالم من نواي نينوايم                        چون كه اذان گوي مصلاي حسينم

در خلق و خلق و منطق و خيبر گشائي                    گلواژه دست تولاي حسينم

چون ذوالفقار حيدري دارم به دستم               در صحنه ميدان علي را ناز شستم

من شير سرخ بيشه هاي كربلايم                          من لافتاي حيدر خيبر گشايم

اي اهل عالم من اذان گوي حسينم                    چون رفته تا اوج فلك موج صدايم

شمع حيسني را من كه من پروانه بودم            خوشگل ترين پروانه از پروانه هايم

من نسخه پيچ اشك درمانگاه عشقم                من مهر هر نسخه در دارالشفايم

جدم علي حلال كل مشكلات است                  من هم علي اكبر مشكل گشايم

 

دارم مدال فاطمي چون روي سينه                   من اشبه الناسم به زهراي مدينه

 

من روي قلبم عكس آزادي كشيدم                   شهد شهادب را به آزادي چشيدم

دل را به دلبر دادم و از دلبرم دل                              با عشق از بازار آزادي خريدم

من بلبلي هستم كه در گلخانه اشك                   شهد گل از لبهاي آزادي مكيدم

من جان زينب را به يك لحظه گرفتم               چون خون به پاي نخل آزادي چكيدم

زينب صدايم مي زدو من مي دويدم                 تا اينكه در مقتل به دلدارم رسيدم

من كربلا را كربلا آباد كردم                                  ويرانه كاخ جهل و استبداد كردم

من حجله شادي كنار دجله بستم                 گل دسته در گلدسته ها بنياد كردم

من هم بلال و هم اذان گوي حسينم                      در عشقبازي كربلا بيداد كردم

من رهبر يك نسل و فرهنگي جوانم                         در نينوا دانشكده ايجاد كردم

من هستيم را در خم يك گوشه دادم               با نخل دين را با خلوصم شاد كردم

 

بر لوح قلبم رهبر عرفان نوشته                       اي عاشقان اين كربلا شهر بهشته

 

من دوره ديده در نظام ذوالفقارم                   من غنچه گلهاي باغ هشت و چهارم

چون ذوالفقار حيدري دارم به دستم                      خيبر گشاي ديگري در روزگارم

من اولين جانباز اردوي حسينم                              چون انقلاب كربلا را پاسدارم

من زنده كردم نام جدم مرتضي را                         من اكبرم يا حيدر دلدل سوارم

هرگز ندارم افتخاري بهتر از اين                          من حجله بسته در بهار كار زارم

حاج داوود یداللّهی (قطره)