درگذشت حسین منزوی، غزلسرای بزرگ معاصر

حسین منزوی، غزلسرای بزرگ معاصر در بیمارستان شهید رجایی تهران درگذشت.

منزوی كه متولد و ساكن زنجان بود، به علت نارسایی قلبی از اواخر هفته گذشته در این بیمارستان بستری شد. وی ساعت دو بامداد دیروز جان به جان آفرین تسلیم كرد.

حسین منزوی كه متولد اول مهرماه 1325 در زنجان بود با مجموعه «حنجره زخمی غزل» به جامعه ادبی معرفی شد و گل كرد. محمدعلی بهمنی غزلسرای نامی معاصر می گوید: «اگر بخواهیم غزل بعد از نیما را بررسی كنیم باید بگوئیم كه هوشنگ ابتهاج (ه.ا.سایه) گویی در غزل پلی می زند و منوچهر نیستانی از این پل عبور می كند و ادامه دهنده این راه حسین منزوی است كه طیف وسیعی را به دنبال خود می كشد.»

منوچهر آتشی شاعر برجسته معاصر نیز می گوید: منزوی به نوعی بنیانگذار شیوه دیگری از تغزل بود.حسین منزوی در طی چندین دهه فعالیت ادبی «حنجره زخمی غزل»، «صفرخان»، «با عشق در حوالی فاجعه»، «ترمه و تغزل»، «به همین سادگی»، «با عشق تاب می آورم» (مجموعه شعرهای نیمایی)، «از شوكران و شكر»، «با سیاوش از آتش»، «از كهربا و كافور»، «از خاموشی و فراموشی»، «این ترك پارسی گوی» (بررسی شعر شهریار) و حیدر بابا (ترجمه منظومه حیدر بابای شهریار) را منتشر كرد.

حسین منزوی كه غزلیاتش چه از نظر فرم و چه به لحاظ معنا و زبان تعداد بسیاری از شاعران را تحت سیطره خود داشت دهه 50 را دهه حضور یك نسل تازه تر از شعر معاصر می دانست و در این باره گفته بود: «این دهه در حقیقت، می توان گفت كه متعلق به هم نسلان من است، یعنی اگر ما نسل نیما را نسل اول شعر معاصر بدانیم، نسل اخوان و شاملو را نسل دوم، نسل فروغ، آتشی، رویایی و فرخ تمیمی را نسل چهارم، یك نیم نسل هم بین این دو می آید كه البته تفاوت زیادی با هم ندارند. یعنی شاعرانی همچون سیروس مشفقی، سیاوش مطهری و اصغر واقدی. بعد می رسیم به نسل ما، یعنی نسل شاعرانی كه بعد از جنگ جهانی دوم متولد شدند، آن هم با ویژگی های خاص تاریخی خود ولی این نسل، نسلی است كه دوباره زبانش را به طرف نوعی لیبرالیسم با نوعی زبان غنایی می چرخاند و دوباره حتی اگر مرثیه می سراید یا حماسه می آفریند از امید هم می گوید.»

منزوی علاوه بر غزل، تعداد زیادی ترانه دارد و همین اواخر دو كاست را با علیرضا افتخاری منتشر كرده بود. یكی از مشهورترین ترانه های او ترانه ای است كه با صدای محمد نوری ماندگار شده است.