اسرای اردوگاه تکریت ۱۲

(سردار عبدالله کریمی یکی از اسرای این اردوگاه، گفت: این اردوگاه در لیست صلیب سرخ ثبت نشده بود برای همین خانواده هایمان از اسارت ما خبر نداشتند. این اردوگاه بزرگ ترین اردوگاه عراق به شمار می رفت و دومین اردوگاهی بود که در لیست صلیب سرخ ثبت نشده بود.
وی ادامه داد: اسیر بودن به خودی خود شرایط سختی داشت اما شرایط و جو بی دینی حاکم در آن اردوگاه فشار بیشتری به بچه ها وارد می کرد و تحمل شرایط را برای آنان سخت تر می کرد. ما در این اردوگاه حق انجام هیچ کاری را نداشتیم . حتی نماز خواندن هایمان نیز باید پنهانی انجام می شد.
حجت الاسلام والمسلمین وحید تجنجاری نیز در ادامه گفت: در این اردوگاه اصلا به مجروحان رسیدگی نمی کردند و شرایط بسیار بدی برای اسرا ایجاد شده بود برای همین شروع کردیم به شعار دادن و گفتن "وای بر تو ای بصره" . همین که شعار دادیم عراقی ها برسرمان ریختند و شروع کردند به زدن اما وقتی دیدند اثری ندارد و ما همچنان شعار می دهیم با چسب دهان ما را بستند تا نتوانیم به شعار دادن ادامه دهیم.
محمد شریعتی نیز یکی دیگر از اسرای این اردوگاه درباره آن روزها، گفت: یک شب جمعه بود و ما در اردوگاه داشتیم دعای کمیل می خواندیم. یک دفعه عراقی ها داخل شدند و دو نفر از بچه ها را بردند. وقتی آنها را برگرداندند تمام بدنشان خونی و زخمی بود. بعد از آنها بچه ها را به صف کردند و دو نفر دیگر را بردند.
وی ادامه داد: در همین حین حاج مهدی یکی از اسرا که از ناحیه دو پا مجروح بود به آخر صف رفت و لباسش را عوض کرد و بعد از پوشیدن لباس تمیز رفت در اول صف ماند. وقتی بچه ها روحیه حاج مهدی را دیدند روحیه گرفتند.
عبدالرضا مزاری در ادامه صحبت های دیگر هم رزم هایش، گفت: به نظر من می توان زندگی آزادگان را الگویی برای زندگی بر مدار مقاومت قرار داد زیرا بچه ها در تحریم کامل بودند اما با این حال روحیه خود را از دست ندادند و هیچ گاه از آموزش علم و قرآن دست برنداشتند)

صفحه اصلی کلیپ ها / کلیپ های دفاع مقدس