تو تنها نيستي

 

  

تو تنها نيستي،

                    سيد حسن!

اين را مي تواني

از همه ي كوه هايي بپرسي

كه شعر هايم را زمزمه مي كنند

بگذار

دهان كودكانت را با خاك پر كنند

تافريادشان

به گوش بادها نرسد

بگذار

دهان كودكانت را با خاك پر كنند

تا پرنده ها

آوازهايشان را

نياموزند

بگذار

قانا تكه تكه پرنده شود

سر سران عرب سلامت

به بادها بسپار

از قانا نگذرند

مبادا

بوي جنازه هاي سوخته

عيش جهانيان را خراب كند

 به رود ها بسپار

اين ستار ه هاي سوخته را

رود رود نكنند

مبادا

چشمي به اشك بيفتد

 

اينجا آخر دنياست

هر چند

هيچكس باور نخواهد كرد

اينجا هر روز صبح زود

بوي غنچه هاي پرپر

فضا را معطر مي كند

 اين را

 همه ي خانه هايي كه ايستادن را

 فراموش كرده اند مي دانند

فقط كافيست

از روز نامه ها بپرسي

اينجا هر روز صبح زود

كودكي پرنده مي شود

پرنده اي از روي سيم ها كم مي شود

و پنجره اي ديدن را فراموش مي كند

اينجا هر صبح

داغ ترين خبر دنياست

اينجا هر  صبح

آخرين اتفاق است

همه ي اتفاق هاي اينجا

گل سرخ مي شوند.

 

شعری از عباس محمدی