غمگينم

 

     لبخند به لبشان مي آيد

   شاگرد اول ها

           كه بهترين هستند

مدال به سينه شان مي آيد

    كارمندان نمونه

      كه منظم ترين هستند

من اما

      هر بار كه تيرم به هدف مي نشيند

                         تنها فريادي مي كشم

                            و سينه ام مي سوزد

زيرا من

      يك تفنگ آخرين مدل هستم

من غمگينم غمگينم

                    غمگين

          با بغضی به بزرگی

 

                          يك گلوله آر پي جي

                                          در گلو

نه كه گرسنه مانده باشم

    و فشنگ به من نرسيده باشد

نه كه كثيف مانده باشم

    و صاحبم به من نرسيده باشد

غمگينم

    چون كودكان از من مي ترسند

حتي وقتي

خيلي سر به زير و آرام

       به گردش مي روم

                          با صاحبم

غمگينم

    چون گلوله هايم

            گنجشكها را پر مي دهد

                    و مي تر كاند بادكنكها

                             و قلبهاي كودكان را

ما شايد ميليونها تفنگ بوديم

         در انبارهاي اسلحه

               تكيه داده به شانه يكديگر

                        خواب الوده و اخمو

اما حالا من

     بايد غمگين تر باشم از همه

چون با من

             كودكي را كشته اند

     و گنجشكاني را پر داده اند

                        آنهم تنها

                              با يك گلوله من

ما شايد ميليونها تفنگ بوديم

         در انبارها ي اسلحه

                     ميليونها مسلسل

                        ميليونها تانك

                         ميليونها دلار اسلحه

و تنها با يك گلوله من

      كودكي كشته شده است

من نگرانم

          نگرانم

           نگرانم براي كودكان

              به اندازه همه دلارهاي روي زمين

چون تنها

    با يك گلوله من

         تنها با چند « سنت »

                              كودكي كشته شده است

هيچ كودكي فلسطيني

                    يا آمريكايي

                            نيست

هيچ كودكي آفريقايي

                   يا استراليايي

                               نيست

                                          كودكان فقط كودكند

 

پرنده ها پر مي كشند

     بادكنكها مي تركند

          و كودكان مي ميرند

 

                                    كاشكي تفنگها هم مي مردند.

 

شعری از علی محمد مودب