چه می کنی

 

من که ندیده ام،

اما

مثل تهران خودمان باید باشد

لبنان

با مریم های برهنه

که شمع می فروشند در مزار مسیح

و پولش را دست نخورده می ریزند به حساب آقای البرادعی

مثل تهران خودمان

که تیتر اول روزنامه هایش

نیازمندی هاست

 

 

چه می کنی

لبنان!

       رودهایت را؟

کجا می روند خیابان هایت؟

چه می خوانند کودکانت در مکتب؟

یا با معلم خصوصی در خانه؟

چه می گویند زنان با هم

                               در گوشی تلفن؟

شاعران سکه هایشان را در کدام صرافی می فروشند؟

 

 

کجا به دار خواهی کشید فرزند رشیدت را؟

پای کدام جوخه تیرباران

شرابی آغشته به نفت خواهی نوشید و خواهی گریست؟

چه می کنی

                لبنان!

                       با فاحشه هایت؟

که پا محکم تر بر زمین می کوبند

تا تو خواب انفجار موشک نبینی

 

 

مثل تهران باید باشد

                         لبنان

که فردا دیگر

کسی خواب موشک نمی بیند.

شعری از علی داوودی