سرزمین ماست

 

تو

پرواز خواهی کرد

با قطعه ای از یک فلز نامعلوم

                                     در قلبت

 

که هدیه دوستانی ناقابل است 

وقتی تو را بکشند

تصویری بزرگ از تو

در تلویزیون ها و بزرگراه ها

نصب خواهند کرد

و چشمان شان خواهد لرزید از شادی

اما نخواهند توانست

بی سلام و اجازه

از مقابل تصویرت بگذرند

 

خون تو

سرزمین ماست

و محدوده صدایت

خط مرزی ما

تا کودکان مان

بدون سنگی در دست

در آسمانش بازی کنند

 

آمبولانس

پرنده ای له شده را می برد

و کودکان در پی اش

بال بال می زنند

با سنگ ریزه هایی در دست

 

نه قبری خواهی داشت

نه مدالی از نقره

 

خون تو میراث ماست

چنانکه صدا

هرگز

به سمت صخره ها بر نمی گردد.

شعری از علی داوودی