آثار جنگ 33 روزه در سوريه
جنگ عليه لبنان با هدف اصلي از بين بردن حزب الله، براي سوريه جز ضرر «تضعيف هم پيماني قوي» معناي ديگري نداشت و اين به دشمنان دمشق اجازه مي داد آن را بيشتر تهديد كنند و تحت فشار قرار دهند .
قبل از جنگ 33 روزه، وضعيت سياسي و امنيتي سخت و پيچيده سوريه تا حد سقوط اين كشور پيش رفته بود. براي اولين بار افرادي در سوريه از تغيير نظام صحبت كردند و اختلافات سوريه امريكا افزايش يافت و به حد بحراني بي سابقه در چند سال اخير رسيد.
ايالات متحده همچنان بر شروط خود براي رفع فشارها از سوريه تأكيد مي‌كرد از جمله: جلوگيري از نفوذ تروريستها از طريق مرزهاي اين كشور به عراق، تعطيلي دفاتر سازمان هاي فلسطيني در دمشق و خلع سلاح شبه نظاميان در لبنان حتي پس از صدور قطعنامه 1559 شوراي امنيت و خروج سوريه از لبنان. سوريه پس از متهم شدن به ترور رفيق حريري در فضايي از محدوديت‌هاي رسانه‌اي و سياسي به سر مي‌برد و در روابطش با محور عربستان و مصر كه بر تسريع در خروج نيروهاي سوريه از لبنان اصرار داشتند شكافها و اختلاف‌هايي به وجود آمد. پس از آنكه سوريه حضور نظامي مستقيم خود در لبنان و مديريت حيات سياسي اين كشور را از دست داد از نفوذ منطقه‌اي آن نيز كاسته شد.
سوريه پس از تضعيف هم پيماني سنتي‌اش با اعراب به هم پيمان ديگر خود يعني ايران نزديكتر شد. در شرايطي كه فشارهاي منطقه اي و نيز فشار فرانسه بر سوريه شدت گرفته بود پيروزي جنبش حماس در انتخابات فلسطين فضاي باز محدودي در برابر اين كشور ايجاد كرد؛ لذا به رغم عدم استقبال ساير كشورهاي عربي از پيروزي حماس دمشق از آنها براي حضور در اين كشور دعوت كرد.
بنابراين جنگ عليه لبنان با هدف اصلي از بين بردن حزب الله، براي سوريه جز ضرر «تضعيف هم پيماني قوي» معناي ديگري نداشت و اين به دشمنان دمشق اجازه مي داد آن را بيشتر تهديد كنند و تحت فشار قرار دهند . اما پس از اينكه اين هم پيمان پيروز از جنگ خارج شد بشار اسد، رئيس جمهور سوريه، يك روز پس از آتش بس (15 آگوست 2006) طي سخناني اتهام هاي شديدي به نيروهاي سياسي لبناني مخالف رژيم سوريه وارد و آنها را «دست پرورده اسراييل» توصيف كرد. همين طور بر ضد رژيم‌هاي عربي (مصر، عربستان و اردن) كه جنگ را تأييد و بر ضد حزب الله موضع گيري كرده بودند داد سخن داد. طبيعي بود كه سوريه احساس كند گذرگاه سياسي و نظامي خطرناكي را پشت سر گذاشته است زيرا با شكست حزب الله در اين جنگ به احتمال زياد ارتش اسراييل به سمت سوريه سرازير مي شد و سوريه مي بايست بهاي حمايت‌هاي سياسي و نظامي خود را از حزب الله مي پرداخت. به همين علت پس از جنگ، رهبري سوريه احساس مي‌كرد كه نه تنها در اين پيروزي بلكه در اقدام براي تحقق آن نيز شريك بوده است و عملكردش پس از جنگ نيز بر اساس همين احساس بود.
كافي است تنها به يادآوري سخنان دبيركل سازمان ملل متحد در مورد محوريت نقش سوريه براي حل بحران لبنان ديدار وزير خارجه اسپانيا از اين كشور و درخواست مشاركت دادن سوريه در هرگونه راه حلي و نيز درخواست‌هاي اسراييليها براي مذاكره با سوريه بپردازيم و اينگونه نتيجه بگيريم كه سوريه با قدرت هرچه بيشتر از اين جنگ خارج شد. همين طور محور ايران و سوريه هماهنگ تر از گذشته شد و نقش آن بيش از پيش مورد پذيرش و اقرار قرار گرفت.دكتر طلال عتريسي
خبرگزاري فارس
