محاصره اقتصادى
مشركان قريش براى اينكه پيامبر (ص) و مسلمانان را در تنگنا قرار دهند عهدنامه‌اى نوشتند و امضا كردند كه بر طبق آن بايد قريش ارتباط خود را با محمد (ص) و طرفدارانش قطع كنند. با آنها زناشويى و معامله نكنند. درهمه پيش آمدها با دشمنان اسلام هم دست شوند.
اين عهدنامه را در داخل كعبه آويختند و سوگند خوردند متن آنرا رعايت كنند. ابو طالب حامى پيامبر (ص) از فرزندان هاشم و مطلب خواست تا در دره‌اى كه به نام "شعب ابى طالب" است ساكن شوند و از بت پرستان دور شوند. مسلمانان در آنجا در زير سايبانها زندگى تازه را آغاز كردند و براى جلوگيرى از حمله ناگهانى آنها برجهاى مراقبتى ساختند. اين محاصره سخت سه سال طول كشيد.
تنها در ماههاى حرام (رجب - محرم - ذيقعده - ذيحجه) پيامبر (ص) و مسلمانان از "شعب" براى تبليغ دين و خريد اندكى آذوقه خارج مى‌شدند ولى كفار - بخصوص ابو لهب - اجناس را مى‌خريدند و يا دستور مى‌دادند كه آنها را گران كنند تا مسلمانان نتوانند چيزى خريدارى نمايند.
گرسنگى و سختى به حد نهايت رسيد. اما مسلمانان استقامت خود را از دست ندادند. روزى از طريق وحى پيامبر (ص) خبردار شد كه عهد نامه را موريانه‌ها خورده‌اند و جز كلمه "بسمك اللهم" چيزى باقى نمانده.
اين مطلب را ابو طالب در جمع مشركان گفت. وقتى رفتند و تحقيق كردند به صدق گفتار پيامبر پى بردند و دست از محاصره كشيدند. مسلمانان نيز نفسى براحت كشيدند... اما... اما پس از چند ماهى خديجه همسر با وفا و ابو طالب حامى پيغمبر (ص) دار دنيا را وداع كردند و اين امر بر پيامبر(ص) گران آمد. بار ديگر اذيت و آزار مشركان آغاز شد.
