زينب زاده ى زياد را تحقير مى كند!!  
فرزند زياد كه اكنون بر حسين تسلط يافت و آن حضرت و ياران او را به قتل رساند و خاندان پاكش را در حال اسارت وارد كوفه ساخت مى خواهد آنچه كه آن را به غلط پيروزى مى نامد به رخ تمام اشراف و بزرگان كوفه بكشد تا از اين راه رعب و وحشت بيشترى در دل هاى آنان ايجاد كند از اين نظر مجلسى عظيم به وجود آورد كه در آن بسيارى از طبقات مردم شركت داشتند، در آن مجلس افسران بزرگ عبيدالله صف كشيده اند و قدرت سهمگين وى به طور محسوس بر سر همه سايه افكنده است ، در اين هنگام دستور داد آن اسيران فضيلت را در آن حاضر سازند.
پسر زياد تصور مى كند كه ديگر در خاندان پيغمبر نيروئى باقى نمانده و اين زنان و كودكان كه ديروز تمام كسان و مردان خود را از دست داده اند اكنون سخت بال و پر شكسته اند و هنگام مواجه شدن با وى حداكثر فروتنى و خضوع را نسبت به او انجام خواهند داد!! اين فكرى بود كه عبيدالله در سر مى پروراند غافل از آنكه اينان خاندان پيغمبر و از دودمان هاشمند، آنها اگر مى خواستند ذلت را بپذيرند شهادت را انتخاب نمى كردند و اسارت را بر نمى گزيدند.
در كشورى كه بى اصالت ترين افراد مانند زاده ى زياد فقط به خاطر خدمت به حكومت يزيد اينگونه برگرده ى امت سوار گرديده اگر حسين در برابر اين حكومت تسليم مى گرديد و دست بيعت به فرزند معاويه مى داد عاليترين پستها و منصب هاى حكومتى در اختيار وى بود، اما از نظر حسين و منطق انسانى وى آن زندگى و مقام چيزى جز ذلت و نكبت نيست .
حسين چون مى خواست عزيز باشد شهادت را پذيرفت و اسارت را براى خاندان خود بر گزيد، فرزند اميرالمؤ منين اسارت و ذلت زينب را هنگامى مى دانست كه خود در برابر يزيد تسليم گردد، ولى اسارتى كه به جرم آزاد مردى و دفاع از حقيقت و آزادى اش موجب افتخار و سرافرازى است .
اما متاءسفانه اين منطق بزرگ براى سفله هاى امت و رسواترين افراد اجتماع مانند زاده ى زياد قابل درك نيست ، او به غلط تصور مى كند كه حسين مغلوب گرديده و او پيروز است ، آن بى چاره تيره بخت گمان مى برد كه فاجعه هولناك كربلا ديگر رمقى براى خاندان على باقى نگذارد. فرزند زياد انتظار دارد همانگونه كه قدرت نا چيز وى چشم نامردان اجتماع را پر مى كند و دلهاى آنها را مى لرزاند به همين نسبت در زينب و زنان و كودكان ديگر حسين هم اثر بگذارد، اما به زودى به اشتباه بزرگ خود پى برد و آن غرور و نخوت وى آن چنان در هم شكست كه براى او سخت دردناك بود، دستور داد خاندان حسين را در مجلس حاضر سازند، ولى ديد هنگامى كه دختر على وارد مجلس گرديد كوچكترين اعتناء به او و قدرت او نكرد، قدمها را بسيار شمرده بر مى دارد مانند يك فرمانده پيروز و فاتحى كه اكنون از پيكارى بزرگ بر گشته ، زينب اينگونه به مجلس وارد شد و در گوشه اى دور از جمعيت جاى گرفت !! طرز ورود زينب آن چنان براى عبيدالله ناراحت كننده و كوبنده بود كه از حاضرين پرسيد من هذاالمتكبرة - اين زنى كه با اين نخوت و غرور وارد بر ما گرديد كيست ؟ به او گفتند: هذه زينب بنت على - ابن زن دختر على زينب است آن ناپاك هنگامى كه نام على عليه السلام را شيند خشم او كه از عمل زينب به هيجان آمده بود شديدتر شد و براى انتقام از آن بانو به حربه ى فرومايگان و بى اصالتها دست زد و به زينب و خاندان وحى اهانت كرد و گفت : الحمدلله الذى فضحكم و قتلكم و اكذب احد و ثتكم .
حمد خداى را كه شما را رسوا كرد و شما را كشت و دروغ شما را آشكار ساخت :
دختر اميرالمؤ منين كه براى او سخن گفتن با عبيدالله بسيار دشوار و ناگوار است ، زينبى كه در شام شديدترين انتقاد را از يزيد و دستگاه حكومت او مى نمايد و به بدترين وجه او را تحقير مى كند با اين حال به او مى گويد: اى فرزند معاويه اين از جفاى روزگار است كه مرا در شرائطى قرار داد تا با تو سخن بگويم اما من تو را بسيار كوچك مى شمرم و سخت توبيخ مى كنم ؟
براى چنين بانوى قهرمانى سخن گفتن با فرزند زياد كه از پست ترين و بى اصالت ترين نوكران زاده ى معاويه است بسيار دشوار و ناراحت كننده است ، از اين نظر در برابر ياوه وى پاسخى بسيار كوتاه اما قاطع مى دهد:
الحمدلله الذى اكرمنا بنبيه محمد صلى الله عليه و آله و طهرنا من الرجس تطهيرا انما يفتضح الفاسق و يكذب الفاجر و هو غيرنا
حمد خداى را كه ما را به پيغمبرش شرافت بخشيد و از آلودگيها و پليديها پاك گرداند. پسر زياد رسوا نمى شود مگر فاسق و دروغ نمى گويد مگر فاجر و آن هم ما خاندان پيغمبر نيستيم .
عبيدالله هنگامى كه اين پاسخ را از زينب شنيد شهادت حسين عليه السلام را رسما به رخ او كشيد و با پوزخند و استهزائى گفت : كيف راءيت صنع الله باخيك ؟
يعنى كار خدا را با برادرت چگونه ديدى ؟ زينب ديد اينجا بايد داد سخن داد و حقايق بى پرده آشكار ساخت زيرا فرزند زياد با گفتار، گويا حوادث كربلا را تحريف كند، شهادت حسين و پيروزى ظاهرى و سطحى خود را به حساب خداوند و اراده و خواست او بگذارد و از اين راه بر جنايات خود پرده پوشى كرده و امر را بر بزرگان و مردم كوفه مشتبه سازد و آن را صنع الله بخواند، در چنين شرائط حساس ديگر زينب نبايد ساكت بنشيند بايد حقيقت را آشكار سازد و اجازه ى اينگونه تحريف و مغالطه به استاندار كوفه ندهد، به اين علت پرورش يافته دامان على لب به سخن گشود و در پاسخ او گفت .
ماراءيت الاجميلا.هؤ لاء قوم كتب الله عليهم القتل فبرزوا الى مضاجعهم و سيجمع الله بينك و بينهم فتتحاجون و تتخاصمون عنده و ان لك يابن زياد موقفا فاستعدله جوايا و انى لك به ثكلتك امك يابن مرجانه ⁽¹⁹⁹⁾
يعنى من از خداوند درباره برادرم نديدم مگر نيكوئى و جمال ، برادرم و ياران او كسانى بودند كه خداوند براى آنها شهادت را مصلحت دانست و آنها با اختيار خود به سوى قتلگاه خويش آمدند اما بزودى پروردگار بين تو و آنان در دادگاه عدل خود جمع خواهد نمود و در آنجا تو را به محاكمه مى كشند.
اى پسر زياد براى تو موقفى است كه بايد براى دادن جواب در آن آماده باشى ، ولى چگونه مى توانى از اين گناه عظيم جواب بدهى ؟ اى زاده ى مرجانه مادر بر تو بگريد.
اين نهيب كوبنده ى زينب آن چنان در مجلس طنين انداخت كه دلها را پر از هول و هراس كرد و عبيدالله را در برابر بزرگان و اشراف كوفه سخت كوچك و تحقير نمود دختر اميرالمؤ منين عليهماالسلام در آن مجلس شوم اجازه نداد تا زاده ى زياد آن قيام خدائى را كه پاكترين مردان اسلام رهبرى آن را داشتند به آن حضرت تحريف كند و آن را خواست خدا و صنع پروردگار بنامد، و با اين ترتيب پرده بر روى جنايتها و وحشيگريهاى خويش ‍ بكشد.
بانوى بزرگ كربلا تا اينجا وظيفه مهم و حياتى خويش را در پاسدارى از نهضت به خوبى انجام دد و با ايراد خطابه اى آتشين در برابر مردم و سخنان قاطعى كه در مجلس فرزند زياد ايراد فرمود به خوبى توانست مسير فاجعه ى خونين طف را از دستبرد حكومت حفظ كرده و افكار مردم را براى گرفتن انتقامى دردناك از به وجود آورندگان آن حادثه آماده سازد.
استاندار كوفه پس از آنكه مجلس خود را به پايان رساند دستور داد تا آل الله را به زندان بردند و در ميان قيد و بند كشيدند آنگاه نامه اى به يزيد نوشت و ضمن شرح داستان شهادت و اسارت از او خواست تا در باره ى سرنوشت اسراء فرمانى صادر كند.
نابينائى شيردل و شجاع  
فرزند زياد بن ابيه پس از آنكه خاندان وحى را در سياه چال زندان جاى داد دستور داد تا مردم همگان در مسجد جمع گردند و براى شنيدن خطبه ى وى آماده شوند، آنگاه خود بر بالاى منبر رفت و گفت : الحمدلله الذى اظهر الحق و نصر اميرالمؤ منين و اشياعه و قتل الكذاب ابن الكذاب .
حمد خداى را كه حق را آشكار ساخت و اميرالمؤ منين يزيد و ياران او را يارى نمود و دروغگو و فرزند دروغگو را به قتل رساند.
عبدالله بن عفيف كه از مردان برزرگ اسلام و از شيعيان پاك اميرالمؤ منين على عليه السلام برود در آنجا حضور داشت ، او چشم چپ و راست خود را در جنگ جمل و صفين در راه حمايت شير مرد فضيلت از دست داده بود و اكنون نابينا است ، هنگامى كه ناسزا و سخنان زشت فرزند مرجانه را شنيد سخت بر آشفت و از ميان جمعيت برخاست و فرياد زد: يابن مرجانه
ان الكذاب ابن الكذاب انت و ابوك و من استعتلك وابوه ياعدوالله اتقتلون ابناء النبيين و تتكلمون به هذاالكلام على منابر المؤ منين ؟!
اى پسر مرجانه ! دروغگو توئى و پدرت و آن ناپاكى كه تو را بر اين مردم امارت داده و پدر او معاوية بن ابى سفيان . آيا فرزندان پيغمبر را مى كشيد و اكنون بر بالاى منبر و جايگاه مؤ منين اينگونه سخن مى گوئى ؟!
عبيدالله كه اين سخنان سخت بر وى ناگوار آمده بود گفت كيست كه با من اينگونه تكلم مى كند! فرزند عفيف بر او بانگ زد و گفت :
انا المتكلم ياعدوالله اءتقتل الذرية الطاهرة التى اذهب الله عنهم الرجس ‍ و تزعم انك على دين الاسلام ؟ و اغوثاه اين اولادالمهاجرين و الانصار لاينتقمون من طاغيتك اللعين ابن اللعين على لسان محمد رسول رب العالمين ⁽²⁰⁰⁾
يعنى اى دشمن خدا گوينده ى آن كلام منم .آيا تو فرزندان پاكانى كه خداوند پليدى و رجس را از آنها برداشت . مى كشى او با اين حال گمان مى برى هنوز مسلمانى ؟! كجا هستند فرزندان مهاجر و انصار بفرمايد برسند و از ستمگرى مانند تو كه خودت و پدرت را پيغمبر لعن كرده انتقام بكشند.
فرزند زياد كه با شنيدن اين عتابهاى كوبنده كه مانند صاعقه اى بر وى فرود مى آمد به شدت غضبناك شده بود دستور داد عبدالله را دستگير سازند، اما قبيله اى ازد مداخله كردند و عبدالله را سالم به منزل رساندند، ولى عبيدالله جميع از رجاله هاى خود را فرستاد تا فرزند عفيف را در داخل منزلش بازداشت كنند. آنها پس از درهم شكستن مقاومت طايفه ى ازد درب خان را شكستند و بعد از مقدارى نبرد آن مرد روشندل و بصير را دستگير كردند و نزد ابن زياد آوردند.
آن بى پدر پس از مكالماتى كه با عبدالله انجام داد از او پرسيد درباره ى عثمان چه مى گوئى ؟
عبدالله گفت : او از جهان رخت بر بسته تو را با او چكار است ولكن سلنى عن ابيك و عنك و عن يزيد و ابيه . اكنون از من درباره خود و پدرت و يزيد و باباى او سئوال كن تا من تاريخ و سابقه ى شما و خاندانتان را شرح دهم .
ابن زياد گفت : من از تو چيزى نمى پرسم تا هنگامى كه شربت مرگ بنوشى ، عبدالله گفت من از خداوند شهادت مى خواستم و آرزو مى كردم كه به دست بدترين خلق خدا كشته شوم ، ولى از هنگامى كه چشمهاى من در جمل و صفين نابينا شد و از رسيدن به اين آرزو ماءيوس گشتم ، اما اكنون دانستم كه دعاى من به اجابت رسيد، آنگاه اشعار بليغ در مدح خاندان پيغمبر خواند و سپس به امر آن ناپاك او را كشته و بدن مقدسش را بر بالاى دار زدند، و با اين ترتيب نام عبدالله بن عفيف هم در شما ياران حسين و حمايت كنندگان از آن حضرت و شهداء اسلام ثبت گرديد.
كاروان اسيران به سوى شام مى رود. 
هنگامى كه صحيفه ى ملعونه و نامه ى شوم فرزند زياد كه در آن از شهادت پاكترين مردان اسلام و اسارت خاندان آنان خبر داده بود و يزيد بن معاويه رسيد سخت مسرور گشت و شادمانى نمود آنگاه به عبيدالله نوشت كه قافله اى اسيران را با سرهاى شهداء به سوى شام فرستد و آنها را هر چه زودتر براى آن سفر آماده سازد.
پسر زياد پس از دريافت فرمان يزيد طبق دستاورد وى اسراى اهلبيت را با سرها به جانب شام روانه ساخت .
اكنون خاندان حسين عليه السلام و زنان و كودكان داغ ديده اى او به سوى پايتخت حكومت و مركز ثقل قدرت دودمان بنى اميه در حركتند آنها در شام با فرزند معاويه روبرو مى گردند و به شهرى قدم مى گذارند كه بغض و عداوت خاندان على عليه السلام سراسر مردم آن شهر را فرا گرفته و اصول و فروع آنها با اين سنت جهنمى عجين گشته است ، مردم شام دهها سال است كه تحت تربيت مستقيم معاويه و دودمان بوسفيان قرار دارند دستگاه وسيع تبليغاتى معاويه توانست نسل حاضر شام را بر كينه و بغض شديد نسبت به على و فرزندان وى پرورش دهد و رهبرى افكار و عقائد آنان را بر عهده بگيرد، از اين نظر حكومت بنى اميه مردم شام را مطمئن ترين و وفادارترين كسان نسبت به خود مى داند و از پيوند ناگسستنى آنها با خويش ‍ كاملا اطمينان دارد، مردم شام همانگونه كه خاندان بنى اميه را ولى نعمت خود مى دانند و بدون هيچ قيد و شرطى براى فداكارى در راه آنها و حكومت آنان آماده اند، به همان نسبت با دودمان اميرالمؤ منين على عليه السلام كينه ديرين و دشمنى زائل نشدنى دارند.
قدرت خاندان بنى اميه در اين شهر كاملا ريشه دار و عميق است و آنها از حمايت همه جانبه ى مردم به خوبى برخوردارند، اكنون خاندان اسير حسين عليه السلام بنا است در چنين شهرى وارد گردند و براى مدتى در ميان مردم آن بسر ببردند، با اين حساب به خوبى مى توان پيش بينى كرد كه شهر شام چگونه از اين كاروان استقبال خواهد كرد و در چه شرائط دردناكى اهلبيت وحى را در ميان خود خواهد پذيرفت ، مردمى كه بشنوند حكومت مورد حمايت آنان با يكى از خطرناكترين و سرسخت ترين ودشمنان سابقه دار خود به نبرد برخاست ، ولى با اصطلاح پيروز شد، مردهاى آنها را كشت و زنان و كودكان آنها را اسير كرده و وارد شام مى كند.
كاملا پيدا است كه اين مردم با اين اسراء چگونه برخورد مى كنند و آنها چگونه به سرزمين خود وارد مى سازند؟! بنابراين شگفت انگيز نيست اگر در تواريخ مى خوانيم : هنگام ورود اهلبيت پيغمبر در شام ، مردم آنها لباس هاى نو بر تن كردند و شهر را به بهترين صورت زينب دادند.
خوانندگان و نوازندگان در همه جا مشغول نواختن و خواندن شدند خوشى و شادمانى آن چنان مردم را فرا گرفته بود كه گويا شام يكپارچه غرق در سرور است ⁽²⁰¹⁾
موقعيت حكومت فرزند معاويه در هنگام ورود اسراء به شام از هر نظر به حدى تحكيم يافته بود كه اگر يك ارتش بسيار مجهز و نيرومند مى خواست در آن شرائط بر آن شهر مسلط گردد، پايتخت حكومت را زير نظر بگيرد و قدرت يزيد را متزلزل سازد امكان ناپذير بود، تنها لشكرى كه با تجهيزات خاص خود مى توانست به مركز ثقل قدرت يعنى شام تسلط يابد و حكومت دردمان بوسفيان را سخت دچار اضطراب سازد همان سپاهى بود كه حسين بن على عليه السلام آن را به سوى شام فرستاد - سپاهى كه هنگام حركت از مكه آن بزرگوار درباره ى آن به محمد حنفيه فرموده بود خداوند مى خواهد اين زنان و كودكان را اسير را بيند.
اكنون سر اين اسارت روشن مى شود و اين سپاه با سلاحهاى كوبنده و غير قابل رقابتى كه در اختيار دارند يعنى با همان بازوهاى به ريسمان بسته و با همان زنجيرها و غل جامعه اى كه به گردن افكنده و از همه مهمتر با آن زبان گويا و منطق كوبنده كه دارد آن چنان وضع ثابت و تحكيم يافته ى يزيد را مضطرب و دچار پريشانى مى سازد كه بارى حكومت بنى ايمه قابل پيش ‍ بينى نبوده است .
و به خواست خداوند به زودى خواهيم ديد كه قافله اى اسيران يعنى ارتش ‍ بسيج شده حسين بن على عليه السلام چگونه توانست در مدتى كوتاه تمام شرائط را به نفع خود عوض كرده و افكار و احساسات همگان را كاملا قبضه نمايد خطابه هاى آتشين و جانسوزى كه به وسيله خواهر داغدار حسين و حضرت سجاد زين العابدين عليه السلام در شام ايراد گرديد و در آن رسوائيها و جنايتهاى شرمگين حكومت بنى اميه بى پرده بيان شد و به زودى توانست از يك طرف بغض و عداوتى كه در دلهاى آن مردم نسبت به آن خاندان فضيلت طى دهها سال جاى گرفته بود جاى خود ره به عواطف و علاقه شديد نسبت به آنان بدهد.
و از سوى ديگر خشم و نفرت عمومى را سيل آسا به سوى فرزند معاويه سرازير مى نمود، زاده ى فرزند هند كه با كشتن حسين عليه السلام و اسارت خاندان وى به غلط تصور مى كرد كه ديگر كارها پايان يافت و پرونده خاندان پيغمبر به زودى براى هميشه بسته مى شود، ناگاه با كمال تعجب ديد كه در سر زمين شام و در پايتخت حكومت وى فرمانروايان واقعى و صاحبان قدرت حقيقى كه بر افكار و دلها مردم حكومت مى كنند همان زنان و فرزندان اسير حسينند نه او و ياران كثيف او، يزيد بن معاويه ديد كه كشتن حسين عليه السلام بر خلاف تصور سابق او به جاى آن كه موقعيت وى را بهتر و تسلط و نفوذ او را بر امت بيشتر سازد و ضربه هاى مهلك و كوبنده اى بر پيكر حكومت او وارد ساخت . ضربه اى كه اثر آن قاطع بود و حكومت شام را ناچار به استماله ى از اهلبيت پيغمبر وا داشت .
مجلسى كه يزيد را به ننگ مى كشد 
يزيد بن معاويه كه اكنون حسين بن على عليه السلام و ياران آزاده ى او را به قتل رساند از قدرت و پيروزى خود سخت سرمست است و مى خواهد به تصور غلط خود اين فتح و غلبه را به بزرگان شام و شخصيتهاى بزرگ آن سرزمين تفهيم كند از اين نظر دستور مى دهد مجلس بى سابقه اى ترتيب دهند كه در آن تمام شخصيتهاى خارجى كه مقيم پايتخت وى هستند و اشراف و سران شام شركت نمايند، در آن مجلس خود بر بالاى تختى زرنگار نشست و تمام مظاهر قدرت خود را در آنجا مجسم ساخت .
در اين هنگام فرمان داد سر مقدس فرزند پيغمبر را در برابر او حاضر سازند و زنان و فرزندان اسير آن حضرت را وارد مجلس نمايند، در اينجا آن ناپاك زاده ى رسوا و دعى ابن الدعى كينه هاى شيطانى و عداوتهاى موروثى خود را به طرز وحشيانه و غير انسانى نسبت به خاندان على عليه السلام ظاهر مى سازد و با چوب دستى كه در دست داشت نسبت به آن سر بريده اسائه ى ادب مى كند.
طبرى كه از مورخين متعصب سنى مذهب است در اين باره مى نويسد: ثم اذن للناس فدخلوا و الراءس بين يديه و مع يزيد قضب و هو بنكث به فى ثغره ⁽²⁰²⁾
يعنى پس از آماده گشتن مجلس به مردم اجازه داد وارد گردند در حاليكه سر حسين در برابر او قرار داشت و در دست او به چوبى بود كه با آن نسبت به دهان و دندان آن بزرگوار اسائه ادب مى نمود.
آن نانجيب بى اصالت با اين عمل نامردانه و رسواى خود پستى و فرومايگى خويش را روشن ساخت . آنگاه سرمستى و نخوت و غرور او آن چنان بر وى غلبه كرد كه عداوت و كينه ى شديدى را كه او و خاندان او در باطن نسبت به اسلام و پيامبر على قدر آن در دل داشتند يكباره آشكار ساخت و در نهايت صراحت مقدس ترين مسائل اعتقادى اسلام را مورد انكار و استهزاء قرار داد، در آنجا اشعارى خواند و ضمن آن چنين گفت :