اميد دادن به فرزندان در اجابت خواسته ‏هاى مشروع

  حضرت فاطمه- سلام‏اللَّه‏عليها- در برخورد با فرزندانش كاملاً مراقب بود و نكات تربيتى را خيلى خوب رعايت مى‏كرد. دو خواسته‏هاى فرزندانش را به گونه‏اى پاسخ مى‏داد كه آنها احساس كمبود و يا حقارت در خود نكنند.

بعنوان مثال، روايتى است كه از شيخ مفيد روايت شده كه حضرت ثامن‏الائمه فرمود:

روزى امام حسن و امام حسين از كهنگى لباس خود به مادر شكايت كردند و ايام عيد نزديك بود و گفتند اى مادر اطفال عرب به انواع جامه‏هاى فاخره مزين گشته‏اند و به آن مفاخرت مى‏نمايند. شما چرا از براى ما لباس نو ترتيب نمى‏دهى حضرت از شنيدن اين سخنان آب در ديده‏هاى وى گرديد. و فرمود: عزيزانم من در انديشه شما هستم و اميدوارم كه تا هنگام عيد خياط لباسهاى شما را دوخته به شما برساند. آن دو بزرگوار منتظر بودند تا آنكه شب عيد شد، باز همان كلام را فرمودند و لباسى نو را مطالبه كردند.

حضرت فاطمه- عليهاالسلام- ايشان را تسلى داد. و به گوشه‏اى آمد از روى خضوع و خشوع است نياز را به درگاه خداوند بلند كرد و عرض كرد: اى خداى مهربان تو قادرى دل فرزندان مرا خوش نمايى به جامه‏اى كه من به ايشان وعده داده‏ام به اميد فضل تو. هنوز سخنان فاطمه تمام نشده بود كه شخصى در خانه را زد فاطمه پشت در آمد، فرمود: كيستى؟ عرض كرد، منم خياط، جامه‏هاى حسين را آورده‏ام. فاطمه زهرا ديد شخصى بقچه‏اى در زير بغل دارد و تسليم آن بانو نمود، چون آن را گشود، ديد دو عمامه و دو دراعة و دو قبا و دو جفت موز، كه در پشت آن سرخى داشت. صديقه طاهره زبان شكر و ثناى حضرت درب گشود.

فرزندان عرض كردند: اى مادر هيچيك از كودكان عرب لباسى بدين لطافت نديده‏اند و نپوشيده‏اند در آن اثنا رسول خدا (ص) تشريف فرماى سراى فاطمه شد و حسنين را در بر گرفت و مى‏بوسيد. پس، فرمود: اى فاطمه اين خياط را شناختى عرض كرد: به خوبى او كسى را نديدم. حضرت فرمود: آن خازن بهشت بود و تا اين قصه را به من خبر نداد و به آسمان عروج ننمود. (1)

مطلبى كه از اين حديث برداشت مى‏شود، اينكه: اميد به فضل خداوند در انسان هميشه بايد زنده باشد و نااميد از درگاه خداوند و فضل او نبايد بود و اگر انسان از خداوند بخواهد و طلب كند خداوند اجابت مى‏كند و بندگانش را نااميد از درگاهش برنمى‏گرداند.
و مطلب ديگر كه بسيار مهم هم است: برخورد حضرت با فرزندانش را نشان مى‏دهد و اينكه حضرت به فرزندش دم از فقر و ندارى مى‏زند كه بدين وسيله‏ى روحيه فرزندش ضربه وارد نمى‏شود و احساس كمبود و عقده حقارت در خود نكند. بلكه فرزندش را هم با اميدوارى به اينكه در آينده به زودى خواسته‏اش برآورده مى‏شود شاد و با روحيه مى‏كند.

  1ـ رياحين‏الشريعه/ بحار ح 43 ص 75.