محمد برای کدام نسل بود

... و تو نیز فراموش شدی ، پشت خروارها احساسی که از آن روزها مانده بود ، یادگار سالهای جنگ! هنوز دستهایت بوی باروت می دهند یا که همراه احساست پشت خاکریزها فراموش شده اند؟ اما نه ، تو فراموش نشده ای این ماییم که پشت خروارها فراموشی گم شده ایم.

به راستی ما کجای کاریم ، مایی که ادعای دوستداری جبهه و فرزندان جبهه را داریم ؟ چگونه بود که محمد درد می کشید و التماس می کرد اما ما ، من و تو و تمام مسوولانی که ادعای دوست داشتن او را داشتیم در برابرش سکوت کردیم و به دردهای چند ساله اش نیش خند زدیم.

... و محمد کجای کار بود ‏، دلش در کشاکش نگاه های پر تمسخر بود یا هم قسمی همرزمانش ، محمد برای کدام نسل بود و چقدر این نسل با ما فاصله دارد؟

 

محمد اولی نبود ، دومی و آخری نیز نیست ، کمتر از یک ماه پیش احمد فرجی نیز قربانی ادعاهای بزرگ و بی توجهی من و تو و بیشتر مسوولین شد ، قربانی که شاید با کمی توجه دوباره به زندگی عادی خود در کنار خانواده اش باز می گشت.

... و ما باز کجای کاریم ، چه کسی تاوان درد دست های سوخته ای  که زمانی برای نجات ناموس کشور می جنگید را می پردازد ، چه کسی می تواند تاوان اشک های پسر 17 ساله و دختر 14 ساله محمد را بپردازد ، به راستی تاوان این اشک ها چیست؟

آیا اینکه خدمت به خانواده های شهیدان، جانبازان، آزادگان و ایثارگران محترم است و واجب ، فقط یک شعار است ؟ 
پس چرا  به فاصله چند روز بعد احمد فرجی در بیمارستان ساسان تهران به دلیل عدم حضور پزشک متخصص جام شهادت می نوشد ؟ دستهای محمد رجبی می سوزد ؟ و  حتی اجازه استفاده از قرص های درمانش را به وی نمی دهند؟

منبع:خبرگزاری مهر