درج اسامي راويان شيعه که در صحاح اهل سنت مورد اعتماد بوده اند
و اينك برخى از مشايخ اهل سنت كه شيعه مذهب اند. به تراتيب حروف تهجى مذكور ميشود:
1- ابان بن تغلب
2- ابراهيم بن زيد كوفى
3- ابو عبد الله جدلى
4- احمد بن مفضل حفرى
5- اسماعيل بن ابان كوفى
6- اسماعيل بن خليفه كوفى
7- اسماعيل بن زكريا كوفى
8- اسماعيل بن عبد الرحمن
9- اسماعيل بن موسى كوفى
10- تليد بن سليمان كوفى
11- ثابت ابن ابو حمزه ثمالى
12- ثوير بن ابى فاخته كوفى
13- جابر بن يزيد جعفى
14- جرير بن عبد الحميد كوفى
15- جعفر بن يزيد جعفى
16- جعفر بن سليمان بصرى
17- جميع بن عميره الكوفى
18- حارث بن حصيره الكوفى
19- حارث بن عبد الله همدانى
20- حبيب بن ابى ثابت كوفى
21- حسن بن حى همدانى
22- حكم بن عتيبه كوفى
23- حماد بن عيسى جهنى
24- خالد بن مخلد قطوانى
25- ابو الحجاف ابن ابى عوف
26- زبيد بن حارث كوفى
27- زيد بن حباب كوفى
28- سالم بن ابى جعده كوفى
29- سالم بن ابى حفصه كوفى
30- سعد بن طريف كوفى 31- سعيد بن خيثم هلالى
32- سلمه بن فضل الابرش
33- سلمه بن كهيل الحضرمى
34- سليمان بن صرد كوفى
35- سليمان بن طاخان بصرى
36- سليمان بن قرم كوى
37- سليمان بن مهران كوفى
38- شعبه بن حجاج بصرى
39- صعصعه بن صوحان عبيدى
40- طاوس بن كيسان همدانى
41- ظالم بن عمرو دوئلى
42- ابو الطفيل عامر مكى
43- عباد بن يعقوب كوفى
44- عبد الله بن داود كوفى
45- عبد الله بن شداد كوفى
46- عبد الله بن عمر كوفى
47- عبد الله بن لهيعه حضرمى
48- عبد الله بن ميمون قداح
49- عبد الرحمن ابن صالح ازدى
50- عبد الرزاق بن همام حميرى
51- عبد الملك بن اعين
52- عبد الله بن موسى الكوفى
53- عثمان بن عمير كوفى
54- عدى بن ثابت كوفى
55- عطيه بن سعد كوفى
56- علاء بن صالح كوفى
57- علقمه بن قيس نخعى
58- على بن بديمه
59- على بن جعد جوهرى
60- على بن زيد بصرى
61- على بن صالح
62- على بن غراب كوفى
63- على بن قادم كوفى
64- على بن منذر طرائفى
65- على بن هاشم كوفى
66- عمار بن معاويه كوفى
67- عمار بن هاشم كوفى
68- عمرو بن عبد الله سبيعى
69- عوف بن ابى جميله بصرى
70- فضل بن دكين كوفى
71- فضيل بن مرزوق كوفى
72- فطر بن خليفه كوفى
73- مالك بن اسماعيل كوفى
74- محمد بن حازم كوفى
75- محمد بن عبيد الله مدنى
76- محمد بن فضيل كوفى
77- محمد بن مسلم طائفى
78- محمد بن موسى المدنى
79- محمد بن عمار كوفى
80- معروف بن خربوذ كوفى
81- منصور بن معتمر كوفى
82- منهال بن عمرو كوفى
83- موسى بن قيس حضرمى
84- نفيع بن حارث كوفى
85- نوح بن قيس حدانى
86- هارون بن سعد كوفى
87- هاشم بن بريد كوفى
88- هبيره بن بريم حميرى
89- هشام بن زياد بصرى
90- هشام بن عمار دمشقى
91- وكيع بن جراح كوفى
92- يحيى بن جزار كوفى
93- يزيد بن ابى زياد كوفى
اينان گروهى از شيعيان اند كه اهل سنت در صحاح ششگانه شان به احاديث آنان احتجاج من
كنند. گذشته از اينها، رجال شيعه از صحابه پيغمبر و تابعين و شخصيت هاى بزرگ خاندان
علوى بسيارند كه اهل سنت حديث آنان را مورد استناد قرار مى دهند و پيشوايانشان،
اسناد خود را در صحاح و سنن و مسانيد، به آنها رسانده اند و در توثيق و عدالتشان
سخت پا فشارى مى كنند.
پس اگر شيعه " چنانكه ابن حزم پنداشته است " مسلمان نباشند، اين كتب روايات چه
ارزشى دارد؟ و اين صحاح و مسانيد در چه پايه اى از حقيقت اند و براى مولفان
كتابهاشان كه از بزرگان، پيشوايان و حافظان احاديث اهل سنت اند چه ارزشى مى توان
قائل شد؟ و اصولا براى عقائدو آرائى كه از آنها گرفته شد، با اينكه همه مشايخ آن
غير مسلمان اند، چه اهميت و ارزشى مى توان تصور كرد.
بار الها تو بر ما ببخشاى كه بازگشت همه بسوى تو است و توئى داور بحق.
بلى، تنها گناه شيعيان كه نزد ابن حزم قابل بخشودگى نيست، دوستى و ولاء آنان نسبت
به على بن ابى طالب و اولاد از ائمه طاهرين عليهم السلام است كه بر طبق كتاب و سنت
بدان گرويده اند و در نتيجه همين ولاى اهل بيت عرض و آروئى كه از هر مسلمانى محترم
است، از آنان مباح مى شود، و اين خدا است كه بايدميان ما، داورى قاطع نمايد.
اما اينكه پنداشته است آغاز تشيع به دعوت كسى بود كه با اسلام مكر و دشمنى مى كرد،
مقصودش عبد الله سبا ميباشد كه امير المومنين او را به گفتار الحاد آميزش به آتش
سوزانيد و شيعيان على در لعن او، و اظهار نفرت از او، از آن بزرگوار پيروى كردند.
مى پرسيم آيا چه موقع اين پليدى درحزب علوى ديده شده، تا تشيع تاريخش را از آن
گرفته باشد و آيا در همه نسلها و دوره هاى تشيع يك نفر شيعه را پيدا مى كند كه به
اين مرد منحرف گرويده يا منسوب باشد؟
ولى اين مرد اصرار دارد شيعيان را به هر دروغ و فضيحتى نسبت دهد.
اگر او در صدد يافتن حقيقت بود با آگاهى كامل درمى يافت كه بذر افشان تشيع در حقيقت
موسس اسلام پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله است از همان روزى كه دوستان على را
شيعيانش ناميد و با تعريف و تمجيد آنان را بدو نسبت مى داد و امت را به دوستى و
پيرويش فرا مى خواند.
و از آنجا كه اين نسبت سخت بى پايه و ى اساس است، بيش از اين در رد آن تفصيل نمى
دهيم، تنها به يك سخن طلائى از استاد محمد كرد على اكتفا مى كنيم كه گفته است "
اينكه پاره اى از نويسندگان معتقدند مذهب تشيع بدعت عبد الله بن سبا معروف به ابن
سوداء است، ناشى از جهل و نادانى نسبت به اين مذهب است، كسى كه ارزش اين مرد را نزد
شيعيان بشناسد و بداند آنان از او و اعمال و گفتارش بيزارى مى جويند و دانشمندانشان
بدون خلاف او را مورد توبيخ و حمله قرار مى دهند، بخوبى مى داند اين سخن تا چه پايه
نا صحيح است.. "
علم علي از تمام صحابه بيشتر نبوده است
2- مى گويد: هر كس بگويد علم على از همه صحابه پيغمبر بيشتر بود دروغ گفته است "
4ر136 الفصل " آنگاه در بيان اعلميت ابو بكر و تقدم او بر على از نظر علمى بيانات
سستى را آغاز كرده تا آنجا كه گويد: كسى كه بهره اى از علم داشته باشد مى داند علم
ابو بكر چندين برابر علم على بود.
و در تقدم عمر بر على از نظر علمى گفته است: هر كس حسن داشته باشد به وضوح مى داند
علم عمر چندين برابر علم على بود، تا آنجا كه گويد: پس سخن آن نادان آزرمى كه مدعى
اعلميت على شده باطل است و اگر در اين زمينه معاند يابى آزرمى با ما عناد ورزد،
دروغ و نادانيش آشكار خواهد شد زيرا هيچكس نمى تواند به ما اين تهمت را روا دارد كه
ما احدى از اصحاب پيغمبر را از مرتبه خود فروتر آورده ايم.
پاسخ- من نمى دانم بر اين مرد، آيا به عنوان يك نفر نادان بخندم يا به عنوان يك فرد
غافل بگريم يا او را به عنوان يك نفر ديوانه، مسخره كنم؟
چيزى كه بر احدى جاى شك باقى نمى گذارد اين واقعيت است كه امير المومنين علمش بر
همه صحابه پيغمبر فزونى داشته و در داوريها و مشكلات همه به او مراجعه كرده اند واو
در هيچ قضيه اى احدى مراجعه نفرموده است.
احاديث وارده در گواهي پيامبر که علي اعلم امت است
اول كسى كه اعتراف به اعلميت على نسبت به صحابه كرد، شخص پيغمبر اسلام " ص " مى
باشد. كه به فاطمه فرمود:
اما ترضين انى زوجتك اول المسلمين اسلاما و اعلمهم علما.
" آيا خوشحال نيستى كه من ترا به ازدواج كسى در آوردم كه اول مسلمان است و علمش از
همه بيشتر است ". و اين سخن كه فرمود: " من ترا به ازدواج بهترين فرد امتم در آوردم
كه از نظر علم از همه داناتر و از نظر فضيلت از همه بردبار تر و از نظر اسلام از
همه سابقه دارتر است.
و باز اين گفتار او به فاطمه: " او " على " اولين كسى است كه اسلام آورد و پيش از
همه تسليم شد و علمش از همه بيش و حلمش بزرگ است ".
و باز سخن آن حضر " ص " " داناترين فرد بعد از من على است ".
و سخن ديگر آن حضرت " ص " كه فرمود: " على ظرف علم من و وصى من و درى است كه از آن
به من وارد مى شوند ".
و گفتار او " ص " كه گفت: " على در علم من است، بيان كننده رسالت من براى امتم بعد
از من است ".
و گفتار آن حضرت " ص ":
على خازن علمى- " على خازن علم من است ".
و گفتار او " ص ":
على عيبه علمى:
" على صندوق علم من است ".
و سخن او " ص ":
اقضى امتى على:
" افضل امت من در قضاوت على است ".
و سخن او " ص ":
اقضاكم على:
" افضل شما در قضاوت على است ".
و گفتار او " ص ":
يا على اخصمك بالنبوه و لا نبوه بعدى و تخصم بسبع- تا آنجا كه شمرد: و اعلمهم
بالقضيه. و در تعبير ديگر: و ابصرهم بالقضيه.
اى على منترا با درجه رسالت و نبوت محكوم و زير فرمان خود ميدانم و
البته بعد از من نبوتى نيست و تو همگانرا با هفت خصلت محكوم بفرمان خواهى نمود و در
ضمن آن هفت خصلت فرمود: تو در قضاوت از همه داناترى.
و اين سخن او " ص ":
قسمت الحكمه عشره اجزاء فاعطى على تسعه اجزاء و الناس جزءا واحدا:
حكمت به ده تقسيم شده نه بخش آن اختصاصا در اختيار على است و يك بخش آن بين باقى
مردم تقسيم شده است.
و چگونه پيغمبر اكرم " ص " در حاليكه هنوز او زنده و على زنده است مى گويد:
الحمد لله الذى جعل الحكمه فينا اهل البيت.
سپاس خدائى را سزا است كه حكمت را در ما خاندان قرار داد.
و هنگامى كه على به نصوص متواترى كه از خود پيغمبر " ص " رسيده دروازه شهر علم و
حكمت او باشد در اينصورت آيا چه كسى با او برابرى مى كند؟ و كيست كه در علم به او
شبيه يا به او نزديك باشد؟ اين حديثى است كه بى شك از شخص پيغمبر صادر شده، و
بسيارى از نويسندگان درباره آن كتابهاى مستقلى، تدوين كرده اند.
پس از پيغمبر " ص " عايشه است كه ميگويد:
على اعلم الناس بالسنه:
" على داناترين مردم به سنت پيامبر است ". و آنگاه عمر، كه ميگويد:
على اقضانا و باز: اقضانا على:
" نيروى داورى على از همه ما بيشتر است ".
