آدمی چه بداند و چه نداند، با اراده و یا بدون اراده، به صورت دائم و پیوسته،  مال و جانش را فدای محبوبش می‌کند. اساساً معنا و مفهوم و انگیزه‌ی حرکت نیز همین «محبت» و جذب شدن محب به سوی محبوب است.

کسی که تحصیل علم را دوست دارد، ده‌ها سال از عمر و جان را فدای کسب علم می‌کند، کسی که پول را دوست دارد، هر روز از صبح تا شب جان عزیز را فدای رسیدن به پول می‌کند و کسی که بازی فوتبال را دوست دارد، 90 دقیقه از عمر و جان عزیزش را فدای دیدن یک مسابقه‌ای می‌کند که در کشوری دور دست در حال انجام است و علاقه یا عدم علاقه او و هم چنین پیروزی هیچ یک از تیم‌ها نیز تأثیری بر او ندارد. کسی که غرب، فرهنگ غرب، مدل های حکومتی یا معیشتی یا تفریحی غرب را دوست دارد، مال، جان، حیثیت، دنیا و آخرتش را فدای غرب می‌کند و ... .

 آیا ندیده‌اید که جوان با چشم گریان می‌گوید: برای دیدن بازی تیم محبوبم، یک ماه برنامه‌ریزی کردم، سه روز مرخصی گرفتم، دور روز پیش از شهرم عازم شدم، دیشب در کنار استادیوم فوتبال زیر کامیون خوابیدم، امروز از صبح زود در صف ایستادم ...، ولی راه به داخل نیافتم و یا گریه می‌کند که چرا تیم محبوبش باخته است! اینها همه مال و جان (پول، عمر، اعصاب و روان ...) است که در راه محبوب فدا می‌شود.

(گاهی) اگر مادر همین کسی که 90 دقیقه عمرش را برای دیدن فوتبال فدا کرده، به او بگوید: بیمار و خسته هستم، ده دقیقه به من سر بزن! پاسخ می‌دهد: مادر می‌دانی که گرفتارم و وقت ندارم. و برای توجیه قصور و تقصیرش، خطاب به مادر، به زمین و زمان، دولت، مردم، ترافیک و گرانی فحش می‌دهد. بدیهی است که دیدار بازی فوتبال برای او محبوب‌تر از دیدار مادر می‌باشد. لذا حاضر است 90 دقیقه از جان و عمرش را برای آن فدا کند، اما حاضر نیست 10 دقیقه برای دیدار و جلب رضایت مادر سرمایه گذاری کرده و دنیا و آخرتش را آباد کند!

پس جان و مال همیشه در حال فدا شدن است و محبوب‌های کوچک‌تر نیز همیشه به صورت مستمر در راه محبوب‌های بزرگ‌تر قربانی می‌شوند. چنان که آدمی با زحمت پول در می‌آورد و آن پول را در راه به دست آوردن یک تکه لباس یا لقمه‌ای نان قربانی می‌کند. چرا که پول محبوب است، اما لباس و نان محبوب‌ترند. کسانی نیز هستند که پول برایشان محبوب‌تر است و همه حیثیت، آرامش، آسایش، رفاه، سلامت و حتی عزت خود را قربانی و فدای پول می‌‌کنند.

منتهی خوشا به حال کسی که بهترین را هدف، معبود و محبوب می‌گیرد و خوشا به حال کسی که می‌داند جانش را در چه راهی فدا می‌کند و خوشا به حال کسی که با اراده و انتخاب راه درست را بر می‌گزیند.

«جانم فدای رهبر»، یعنی جانم فدای اسلام، اهداف و آرمان‌های اسلام و انقلاب اسلامی. یعنی جانم فدای ولایت، و این همان مقام شهادت و شهادت طلبی است که به صورت یک شعار بیان می‌گردد. لذا نه تنها جایی برای شبهه یا ایراد ندارد، بلکه بسیار مشهود و قابل ستایش و تحسین نیز می‌باشد. و البته کسی که در راه خدا شهید نشود، حتماً در راه غیر خدا شهید می‌شود.

پس، معترضین و منتقدین به این شعار نیز جانشان فداست، منتهی فدای محبوبی دیگر، در راه هدف یا اهدفی دیگر و به دیگران ایراد می گیرند که چرا معبود ما را محبوب نمی‌گیرید و چرا در راه اهداف ما جان نمی‌دهید؟ و چرا در نقطه‌ی مقابل ایستاده و «جانم فدای رهبر» می‌گویید؟! دقت کنند که هر کسی جانش فدای رهبرش است. منتهی رهبرها فرق می‌کند. برخی ولایت و رهبری و هدایت الله جل جلاله را برگزیدند و برخی دیگر ولایت و هدایت طواغیت را پسندیده‌اند. توجه، دقت و تدبر در آیات ذیل، موضوع را کاملاً روشن و مبرهن می‌نماید:

«‌اللّهُ وَلِيُّ الَّذِينَ آمَنُواْ يُخْرِجُهُم مِّنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّوُرِ وَالَّذِينَ كَفَرُواْ أَوْلِيَآؤُهُمُ الطَّاغُوتُ يُخْرِجُونَهُم مِّنَ النُّورِ إِلَى الظُّلُمَاتِ أُوْلَـئِكَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ» (البقره، 257)

ترجمه: خداوند دوست و سرپرست كسانى است كه ايمان آورده‏اند، آنها را از تاريكى‏ها (ى جهل و كفر و فسق) به سوى نور (علم و ايمان و تقوا) بيرون مى‏برد، و كسانى كه كفر ورزيدند سرپرستان آنها طغيانگرانند كه آنها را از نور (هدايت) به سوى تاريكى‏ها (ى گمراهى) بيرون مى‏برند. آنها اهل آتشند كه در آنجا جاودانند.

«‌الَّذِينَ آمَنُواْ يُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِ اللّهِ وَالَّذِينَ كَفَرُواْ يُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِ الطَّاغُوتِ فَقَاتِلُواْ أَوْلِيَاء الشَّيْطَانِ إِنَّ كَيْدَ الشَّيْطَانِ كَانَ ضَعِيفًا» (النساء، 76)

ترجمه: كسانى كه ايمان آورده‏اند در راه خدا مى‏جنگند (می‌کشند و کشته می‌شوند)، و كسانى كه كفر ورزيده‏اند در راه طاغوت (هر طغيانگر نافرمان حق) مى‏جنگند، پس شما با ياران و دوستان شيطان بجنگيد، كه بى‏ترديد مكر و فريب شيطان همواره (در برابر تدبير الهى) ضعيف است.