متفرقه/شبهه225

بندگان خداوند رحمان و رحیم، اغلب کم و بیش گناه‌کارند و گناهان آنان نیز یا قصور است و یا تقصیر. لذا اگر هر کدام از ما به خود بنگریم و توجه کنیم، متوجه می‌شویم که حتی گناهان بسیاری را عالماً و عامداً مرتکب شده و می‌شویم.

اما، حق تعالی همه‌ی این بندگان را دوست دارد و اگر دوست نمی‌داشت، اصلاً خلق نمی‌کرد و آنها را انسان – که بالقوه اشرف است – قرار نمی‌داد. لذا به رسول اعظمش صلوات الله علیه و آله فرمود تا به تمامی بندگان گناه‌کارش، کسانی که در حق خودشان ظلم و اسراف کرده‌اند، یعنی حتی در معصیت نیز زیاده‌روی کرده‌اند بگوید:

«قُلْ يَا عِبَادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلَى أَنفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِن رَّحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعًا إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ» (الزّمر، 53)

ترجمه: بگو: اى بندگان من- كه بر خويشتن زياده ‏روى روا داشته ‏ايد- از رحمت خدا نوميد مشويد؛ در حقيقت، خدا همه گناهان را مى‏آمرزد، كه او خود آمرزنده مهربان است.

خوب است که در آیه مبارکه‌ی مذکور، ابتدا به لفظ «عِبَادِی – بندگان من» که بسیار مهربانانه است توجه شود و سپس به « يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعًا – همه گناهان را می‌بخشد».

پیامبر اکرم صلوات الله علیه و آله نیز مظهر اتمّ اسمای الهی است و فرستاده‌ی همان ربّ و به سوی بندگان اوست، لذا او نیز همین عشق و محبت را به همه بندگان و از جمله گناهکاران دارد، لذا فرمود:

«وَمَا أَرْسَلْنَاكَ إِلَّا رَحْمَةً لِّلْعَالَمِينَ» (الأنبیاء، 107)

ترجمه: و تو را جز رحمتى براى جهانيان نفرستاديم.

امام علیه‌السلام نیز انسان کامل، خلیفة الله، حجة الله، مظهر اتمّ اسمای الهی و منصوب همان خدای رحمان و رحیم و جانشین همان رسول رحمة للعالمین هستند، لذا در زیارات می‌خوانیم: «السلام علیک یا امام الرحمة».

پس، ایشان همه‌ی بندگان خدا، به ویژه مسلمین و بالاخص شیعیان و یاران خود را بسیار دوست دارند و به صورت دائم و مستمر مورد تفقد و مرحمت قرار می‌دهند، هر چند که بسیار گناه‌کار باشند. چنان چه خود ایشان می‌فرمایند:

«إِنّا غَيْرُ مُهْمِلينَ لِمُراعاتِكُمْ، وَ لا ناسينَ لِذِكْرِكُمْ، وَ لَوْ لا ذلِكَ لَنَزَلَ بِكُمُ اللاَّواهُ، وَ اصْطَلَمَكُمُ الاَعْداءُ. فَاتَّقُوا اللّهَ جَلَّ جَلالُهُ وَ ظاهِرُونا».

ترجمه: ما در رعايت حال شما كوتاهى نمی‌كنيم و ياد شما را از خاطر نبرده‌ايم‌، كه اگر جز اين بود گرفتارى‌ها به شما روى می‌آورد و دشمنان، شما را ريشه كن می‌كردند. از خدا بترسيد و ما را پشتيبانى كنيد.

پس، هیچ جایی برای ناامیدی از رحمت واسعه‌ی و نزدیک شدن به امام الرحمة و یاری و سربازی ایشان وجود ندارد، هر چند که فهمیده و نفهمیده، گناهان بسیاری مرتکب شده‌ایم. توبه را برای همین مرحمت نموده‌اند که با اولین خطا، ناامیدی انسان را هلاک ننماید.

نکته:

منتهی باید دقت نمود که یاری و سربازی امام زمان علیه‌السلام، خیال و یا تصوری (مثل یک فیلم) برای آینده‌های بسیار دور نیست، بلکه واقعیتی است که هر لحظه باید انجام پذیرد و تداوم داشته باشد.

این چنین نیست که ما گمان کنیم، ظهور ناگهان مثل صاعقه می‌رسد و یک عده‌ای از مؤمنین به صورت منطقی و یک عده‌ای نیز شانسی سرباز ایشان می‌شوند. کسی که یاری و سربازی در زمان ظهور را طالب است، در زمان غیبت نیز خدمت می‌کند.

یکی از اصحاب به امام صادق علیه‌السلام عرض نمود: بسیار دوست داشتم بدانم اگر زمان ظهور بودم، چگونه بودم؟ یعنی مواضع‌ام نسبت به آن امام چگونه بود؟ امام علیه‌السلام فرمودند: «همان‌گونه که الآن هستی، خواهی بود». یعنی الآن هم خدا، پیامبر اکرم (ص)، قرآن، اسلام، قیامت و ... همه هست و در مقابل امام زمانت ایستاده‌ای، خُب هرگونه که الآن هستی، آن موقع نیز خواهی بود.

از این رو، باید از هم اکنون خود را سرباز بدانیم و با شناخت، علم، خودسازی، عمل صالح و جهاد [هر گونه تلاشی که در جهت حفظ اسلام و مسلمین در مقابل دشمنان باشد]، سرباز وی باشیم، و البته هر موقع که مرتکب گناه شدیم، سریعاً برگردیم. خدا پذیراست، پس امام و خلیفه‌ی او نیز پذیراست و مشتاق بازگشت ماست.

x-shobhhe.com