آیت الله سید حسن مدرس
سید حسن در سال 1298 هـ. ق. برای ادامه تحصیل علوم دینی رهسپار اصفهان
گردید و زندگی ساده طلبگی را آغاز کرد.
حوزه علمیه اصفهان در آن عصر از جمله مراکز باشکوه علوم دینی در ایران
و جهان تشیع به شمار می رفت.
جذبه های نیرومند این حوزه، سید حسن جوان را که از هوش بالایی برخوردار
بود، به سوی خود کشید. او با دستی تهی، ولی قلبی سرشار از امید و
ایمان، روانی آراسته به خلوص و تقوا و روحی شجاع، حجره ای برای اقامت و
تحصیلات خود تدارک دید.
اساتید
سید حسن به مدت 13 سال تمام در حوزه علمیه اصفهان اقامت گزید و شب و
روز به فرا گرفتن علوم اسلامی و معارف شیعی مشغول بود، چنانکه خود می
گوید:
«در مدت 13 سال، حضور بیش از 30 استاد را در علوم گوناگون درک کردم.»
ابتدا به خواندن کتاب جامع المقدمات در علم صرف و نحو مشغول گشت، پنج
سال تمام در نهایت پشتکار و جدیت صرف و نحو، منطق و بیان را نزد
استادانی متعدد از جمله مرحوم میرزا عبدالعلی هرندی – که مرد فاضلی
بود- به پایان رسانید.
مدرس در محضر آخوند ملا محمد کاشی کتاب شرح لمعه در فقه و پس از آن
قوانین و فصول را در اصول تحصیل نمود و در ایام محرم، صفر و ماه مبارک
رمضان – که درس استاد تعطیل می شد- به طور خصوصی نزد ایشان به خواندن
کتابهای: شرح هدایه، شرح منظومه ، شوارق و شواهد ربوبیه می پرداخت. به
طوری که این علوم را در خلال این مدت، به طور کامل فرا گرفت.
یکی از اساتید ی که مدرس، حکمت و عرفان و فلسفه را نزد وی آموخت، عارف
و حکیم نامدار «میرزا جهانگیرخان قشقایی» است.
مدرس در طول این مدت در حضور آیات عظام: سید محمدباقر درچه ای و شیخ
مرتضی ریزی و اساتید دیگر در فقه و اصول به درجه اجتهاد رسید و بویژه
در اصول، آنچنان مهارتی یافت که توانست تقریرات مرحوم ریزی را که مشتمل
بر 10 هزار سطر بود، بنویسد.
