على اى هماى رحمت

على اى هماى رحمت تو چه آيتى خدا را
كه بما سوى فكندى همه هما را

دل اگر خدا شناسى همه در رخ على بين
به على شناختم من بخدا قسم خدا را

بخدا كه در دو عالم اثر از فنا نماند
چو على گرفته باشد سرچشمه بقا را

مگر اى سحاب رحمت تو ببارى ارنه دوزخ
به شرار قهر سوزد همه جان ما سوى را

برواى گداى مسكين در خانه على زن
كه نگين پادشاهى دهد از كرم گدا را

بجز از على كه گويد به پسر كه قاتل من
چو اسير توست اكنون به اسير كن مدارا

چو بدوست عهد بندد ز ميان پاكبازان
چو على كه مى‏تواند كه بسر برد وفا را

نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت
متحيرم چه نامم شه ملك لا فتى را

باميد آنكه شايد برسد بخاكپايت
چه پيامها كه دارم همه سوز دل صبا را

چو توئى قضايگردان بدعاى مستمندان
كه زجان ما بگردان ره آفت قضا را

چه زنم چوناى هردم زنواى شوق او دم
كه لسان غيب خوشتر بنوازد اين نوا را

همه شب در اين اميدم كه نسيم صبحگاهى
به پيام آشنايى بنوازد آشنا را

زنواى مرغ يا حق بشنو كه در دل شب
غم دل به دوست گفتن چه خوشست[شهريارا]

محمد حسين بهجت(شهريار)