قبله محراب

خــــــــم ابـــروى كجت قبله محــراب من است            تاب گيســوى تو خود، راز تب و تاب من است

اهـــــــــــل دل را به نيايش، اگــر آدابى هست             يـــاد ديــــــــدار رُخ و موى تو، آداب من است

آنچـــــــــه ديدم ز حـــريفان همه هشيارى بود             در صف مـى‏زده بيـدارى من، خواب من است

در يَم علـــــــــــــم و عمل، مدعيان غوطه ورند             مستــى و بيهشى مى زده گرداب من است

هـــــر كسى از گنهش، پوزش و بخشش طلبد            دوست در طــاعت من، غافر و توّاب من است

حـــــــــــــــاش للّه كه جز اين ره، ره ديگر پويم             عشق روى تــو سرشته به‏گل و آب من است

هر كسى از غم و شادى است نصيبي، او را               مــــــايه عشرت من، جامِ مىِ ناب من است