جناب الطافی نشاط
بی شک چنین مقامی در توفیقات خداوندی ریشه
دارد و بس. اما این که چرا چنین توفیق هایی به کسی چون حاج محمد رضا
الطافی داده می شود و دیگران از فیض آن محرومند، سؤالی است که باید
پاسخ آن را در کردار و منش خود حاج محمد رضا یافت.
یک بار که در یک نشست دوستانه کسی از حاج
محمد رضا پرسید:
«
از کجا به این مقام رسیدی؟ »
حاجی
متواضعانه پاسخ داد:
«
من هیچ مقامی ندارم، ولی تا جایی که به یاد
دارم، از پانزده شانزده سالگی فحش و غیبت و تهمت از دهان من بیرون
نیامده است. همیشه احترام پدر و مادرم را نگه داشته ام. در معامله با
مردم دروغ نگفته ام. نمازهای خود را تمام و سر وقت خوانده ام و تا به
حال یک نماز من قضا نشده است. »
البته حاج محمد رضا معتقد است که خدا نگهدار
او بوده و می گوید:
«
خدا خودش نگذاشته که ما دنبال دنیا و گناه و
این چیزها برویم. از روزگار جوانی سوی گناه نرفته ام و هر جا مورد
گناهی پیش آمده، از خدا خجالت کشیده ام. »
و نیز به دیگران سفارش می کند که:
«
اگر عاقبت خیر می خواهید، نمازتان را به
موقع بخوانید و از دروغ و حرام پرهیز کنید. »
