آیت الله محمد علی کنی
بامداد روز پنجشنبه 27 محرم 1306 هـ. ق ، حاجی، آن مرجع وارسته،
صبحگاهان به دیدار باقی شتافته و دنیای فانی را وداع گفت.
مردم قدرشناس تهران ، از غم رحلت مرجع و عالم خویش، جامه سیاه بر تن
کرده، با تعطیل مغازه ها و کار خویش، به ناله و سوگواری پرداختند.
پس از سه روز عزادری، در روز یکشنبه، اول صفر 1306 هـ. ق، مراسم تشییع
پیکر مطهر حاجی با حضور یکپارچه و بی سابقه مردم برگزار شد و تشییع
کنندگان تهرانی تابوت پر نور او را تا حرم حضرت عبدالعظیم (س) – واقع
در شهر ری – بر دوش گذاشته، با نوحه خوانی و سینه زنی ارادت خویش را به
پاسداران حریم اسلام و مکتب شیعه اثنی عشری نشان دادند.
شیخ آقا بزرگ تهرانی – که در آن روزها در تهران سکونت داشت – مراسم
تشییع جنازه آیه الله العظمی کنی را اینچنین توصیف می کند:
«... ایران در مرگش یکپارچه به ناله درامد و مردم درغم از دست دادن او
در شیون و فریاد شدند. ازدحام جمعیت در تشییع جنازه اش به حدی بود که
چشم روزگار مانند آن را ندیده بود. بازارها و مغازه ها تعطیل شد و پیکر
پاکش بر روی دوش مردم و همراه با اشک و آه و حسرت، به مسافت یک فرسنگ،
از تهران به حرم حضرت عبدالعظیم حسنی تشییع شد...»
اعتماد السطنه از شاهدان آن دوره می نویسد:
«... چهار روز دکاکین (مغازه ها) را بسته بودند. مثل ایام عاشورا دسته
و سینه زن در کوچه ها می گردیدند. ختم را هم در مسجد مروی گذاشته
بودند. حقیقت، تا به حال برای احدی این طور عزاداری نکرده بودند...»
سرانجام پیکر ملاعلی کنی، پس از وداع حماسه آفرین مردم و ارادتمندان،
در مسجد عتیق بین الحرمین و در جوار حضرت عبدالعظیم حسنی (س) به خاک
سپرده شد.
