علامه سید محمد باقر درچه ای
در يک خانه محقر و ساده روستايي، ولي غرق صفا و روحانيت نوزادي که چند
روز بعد محمدباقر ناميده شد، به دنيا آمد.
کودک که در کنار پدري روحاني و مادري
مجتهده پرورش مي يافت، در همان سالهاي اول زندگي درايت و فراست و روشن
ضميري خود را به والدينش نشان داد.
تيزبيني و ذکاوت او از يک سو و بيان شيرين و دلربايش از سوي ديگر
بستگان و نزديکان و حتي همسايگان را هر روز بيش از روز پيش به خود جلب
و جذب مي کرد و اين باور را در آنها استحکام مي بخشيد که اين کودک
نابغه، از نوادر دوران خواهد بود وقتي که در هفت سالگي در درچه به مکتب
خانه ملامحمود قدم گذاشت، معلم تيزبين، از همان روزهاي اول، آثار نبوغ
و درخشندگي را در چهره کودک بوضوح ديده بود و بارها به پدرش آيت الله
سيد مرتضي گوشزد کرده بود که به اين کودک عنايت خاص داشته باشد و در
قدر و منزلت او را بزرگ بشمارد، و با لحني صريح به وي گفته بود که او
از نظر حافظه و استعداد بر همه فرزندانت، که بر دودمانت برتري دارد و
آينده اش بسيار درخشان است.
