بيمه و ضمان
در ميان عقودی كه ما در فقه داريم ، يك عقد هست كه احتمال اينكه اساسا بيمه داخل در آن باشد زياد است ، و آن ضمان است كه در عرف ضمانت میگويند . اساس اولی ضمان در مورد ديون است . يعنی شخصی مديون شخص ديگری است دائنی است و مديونی شخص سومی پيدا میشود و ضامن دين مديون میگردد و دين او را به عهده میگيرد . از مسلمات فقه اسلامی است كه اين امر ، جايز و شرعی است .تفاوت ضمان در فقه شيعه و فقه اهل تسنن
در باب ضمان ميان فقه شيعه و فقه اهل تسنن ، يك اختلاف اساسی وجود دارد . در فقه شيعه ، ضمان به معنی انتقال ذمه است از مديون به ضامن . يعنی همينقدر كه آقای زيد از آقای عمرو طلبكار است و آقای بكر آمد ضامن شد ، به صرف ضمان ، دين از ذمه مديون كه عمرو است منتقل میشود به ذمه بكر كه ضامن است و عمرو ديگر هيچ مديون نيست و بنابراين دائن ديگر حق ندارد به عمرو مراجعه كند زيرا او بری الذمه است . همچنين ضامن هر گاه دين را پرداخت ، حق مطالبه از مديون را دارد ولی قبل از پرداخت ، حق مطالبه ندارد .