يا عضو ديگر يك انسان وارد كرديد چقدر ديه بدهيد و در اين مورد ميزان
معين وجود دارد . اما در اموال ديگر ميزان همان چيزی است كه عرف تشخيص
بدهد .
عاريه در حكم امانت است و حكمش همان حكم اجاره است يعنی يد مستعير
همان يد امانی است . يعنی اگر او در اتلاف اين مال تقصير داشته باشد و
به طريق اولی اگر شخصا آن را تلف كرده باشد و حتی سهوا ، باز هم ضامن
است . اما اگر نه خودش تلف كند و نه در حفظ آن كوتاهی كرده باشد ،
بلكه قهرا در دست او تلف شود ، ضامن نيست . اين همان فرقی است كه به
اصطلاح يد امين با يد غير امين دارد .
اما آنچه راجع به ضمانت طبيب سؤال شد . در اين مورد چون اخيرا مطالعه
دقيق نكردهام ، تنها كلياتی را میگويم . طبيب اگر متخصص كار خودش
نباشد به هر حال ضامن است . يعنی هر كس اگر بين خود و بين الله در كاری
كه متصدی آن است ، متخصص نيست و میداند كه خبره اين كار نيست ، ضامن
است و اگر هم خبره باشد باز در آن مواردی كه صد در صد مطمئن نيست مثل
جراحيهائی كه احتمال تلف شدن و امثال آن دارد میگويند كه بايد برائت
ذمه حاصل كند يعنی قبلا از خود مريض يا اوليای مريض اجازه بگيرد و خلاصه
بدون اجازه نباشد . تفصيل اين مسئله را بعدا بحث میكنيم .
س : معروف است كه میگويند : تاوان نصف بهای مال است .
ج : خير ، تاوان اين مقدار نيست .
|