مصريها مسئله را به اين شكل طرح كرده بودند كه قرض بر دو نوع است :
قرض استهلاكی و قرض استنتاجی . قرض استهلاكی وقتی است كه قرض برای‏
مصرف كردن و برای رفع احتياجات ضروری زندگی قرض گيرنده باشد . مثل‏
همان سه نوع قرضی كه حضرتعالی ( خطاب به آقای بازرگان ) در تقسيم بندی‏
خودتان اسم برديد : قرض درماندگان ، قرض اميدواران و قرض بستانكاران .
اين سه نوع داخل در قرض استهلاكی می‏شود .
نوع ديگر قرض استنتاجی است كه شخص قرض می‏كند نه برای اينكه خود عين‏
را صرف بكند بلكه قرض می‏كند برای اينكه آن را استنتاج بكند يعنی از آن‏
نتيجه‏گيری نمايد كه شما تعبير كرديد به قرض توليد كنندگان . در اينجا
قرض كننده هيچ نوع اجباری برای قرض كردن ندارد ، چون احتياجی به مصرف‏
كردن آن ندارد بلكه می‏خواهد سرمايه خود را زيادتر كند و سود ببرد . يا
خودش هيچ سرمايه ندارد و يا سرمايه‏اش برای طرحی كه تهيه كرده كافی‏
نيست . از بانك يا از شخص ديگری قرض می‏كند و حساب كرده كه ميزان‏
بهره‏ای كه بابت وام بايد بدهد كمتر از ميزان استفاده‏ای است كه در آينده‏
از اين سرمايه خواهد داشت . مثلا با خود می‏گويد اگر من يك ميليون تومان‏
از بانك قرض بگيرم ، در آخر سال بايد صد هزار تومان به