يا عضو ديگر يك انسان وارد كرديد چقدر ديه بدهيد و در اين مورد ميزان‏
معين وجود دارد . اما در اموال ديگر ميزان همان چيزی است كه عرف تشخيص‏
بدهد .
عاريه در حكم امانت است و حكمش همان حكم اجاره است يعنی يد مستعير
همان يد امانی است . يعنی اگر او در اتلاف اين مال تقصير داشته باشد و
به طريق اولی اگر شخصا آن را تلف كرده باشد و حتی سهوا ، باز هم ضامن‏
است . اما اگر نه خودش تلف كند و نه در حفظ آن كوتاهی كرده باشد ،
بلكه قهرا در دست او تلف شود ، ضامن نيست . اين همان فرقی است كه به‏
اصطلاح يد امين با يد غير امين دارد .
اما آنچه راجع به ضمانت طبيب سؤال شد . در اين مورد چون اخيرا مطالعه‏
دقيق نكرده‏ام ، تنها كلياتی را می‏گويم . طبيب اگر متخصص كار خودش‏
نباشد به هر حال ضامن است . يعنی هر كس اگر بين خود و بين الله در كاری‏
كه متصدی آن است ، متخصص نيست و می‏داند كه خبره اين كار نيست ، ضامن‏
است و اگر هم خبره باشد باز در آن مواردی كه صد در صد مطمئن نيست مثل‏
جراحيهائی كه احتمال تلف شدن و امثال آن دارد می‏گويند كه بايد برائت‏
ذمه حاصل كند يعنی قبلا از خود مريض يا اوليای مريض اجازه بگيرد و خلاصه‏
بدون اجازه نباشد . تفصيل اين مسئله را بعدا بحث می‏كنيم .
س : معروف است كه می‏گويند : تاوان نصف بهای مال است .
ج : خير ، تاوان اين مقدار نيست .