خود به روسی نوشته است ( 1 ) .
ايضا در داستان مغضوب شدن " ارتشتاران سالار سياوش " در دربار قباد
می‏نويسد ،
از جمله ايرادهای مهمی كه انجمن بزرگ ( محكمه عالی به رياست موبدان‏
موبد ) به او گرفت اين بود كه : " سياوش نمی‏خواسته است موافق عادات‏
جاريه زندگی كند و تاسيسات ايرانی را محفوظ نگه دارد ، خدايان جديد
می‏پرستيده و زن خود را كه تازه بدرود حيات گفته " دفن " كرده است ،
بر خلاف آيين زردشتی كه مقرر می‏دارد اموات را در دخمه بگذارند تا مرغان‏
شكاری آنها را بخورند ( 2 ) . . .
آقای رشيد ياسمی مترجم كتاب ايران در زمان ساسانيان می‏گويد :
. . . هخامنشيان معلوم نيست همه رفتار خود را تابع احكام زردشت كرده‏
باشند ، بعضی پرستش آناهيتا و دفن اموات را در مقابر نمونه مخالفت‏
آنان با شريعت دانسته‏اند ( 3 ) .
آقای ياسمی ضمنا می‏خواهد مدعی شود كه ممنوعيت دفن اموات در آيين‏
زردشتی در دوره هخامنشی نيز سابقه دارد .

ثنويت زردشتی

آيا ايران مقارن ظهور اسلام ثنوی بوده است ؟ مهمترين پاسخ درباره نظام‏
فكری و اعتقادی ايرانيان ( البته منهای يهوديان و مسيحيان و بودائيان‏
ايران كه مجموعا در اقليت بودند ) پاسخ همين پرسش است . قبلا بايد
ببينيم در دوره‏های قبل ، ايران از اين لحاظ چه وضعی داشته است در فصلهای‏
پيش راجع به دوره‏های قبل از زردشت بحث كرديم ، معلوم شد كه حتی در
دوره‏های طبيعت پرستی و رب النوع پرستی عقيده ثنوی در روح مردم آريا
رسوخ داشته است ، و به قول

پاورقی :
( 1 - 2 - 3 ) ايران در زمان ساسانيان ، صفحه 52 - 380 - 349 ( پاورقی‏
) .