ميلادی در مشرق ايران رونق گرفت و در بخارا پايتخت دودمان سامانی گل كرد
" .
در صفحه 402 راجع به استفاده شعر فارسی از عروض عربی چنين می‏گويد :
" در ساختن شعرهای نوين فارسی روش كهن را با افاعيل عربی در آميختند
و بحرهای بسيار فراوانی پديد آوردند شايد بهترين و كهن ترين نمونه اين "
پيوند " ، شاهنامه فردوسی باشد كه به بحر متقارب ساخته شده است " .

مذهب تشيع

ايرانيان از قديم الايام كه اسلام اختيار كردند ، بيش از اقوام و ملل‏
ديگر نسبت به خاندان نبوت علاقه و ارادت نشان دادند .
بعضی از شرق شناسان خواسته اند اين علاقه ها و ارادتها را صادقانه‏
ندانند ، بلكه نوعی عكس العمل زيركانه در مقابل اسلام ، و لااقل در مقابل‏
اعراب ، برای احيای رسوم و آيين قديم ايرانی معرفی نمايند .
گفته اين افراد برای دو دسته بهانه خوبی شده است :
يكی سنيان متعصب كه به اين وسيله شيعه را يك فرقه سياسی و غير مخلص‏
نسبت به اسلام معرفی كنند و به اساس تشيع حمله برند ، چنانكه احمد امين‏
مصری در كتاب " و فجر الاسلام " چنين كاری كرد و علامه فقيد شيخ محمد
حسين كاشف الغطاء برای رد آن افترا كتاب " اصل الشيعة و اصولها " را
نوشت .
دسته ديگر ، به اصطلاح ناسيوناليستهای ايرانی هستند . اين دسته بر عكس‏
دسته اول ، ايرانيان را تجليل می‏كنند كه توانستند آيين كهن را زير پرده‏
تشيع حفظ و نگهداری كنند .
در كتاب " قانون و شخصيت " از انتشارات دانشگاه تهران تأليف دكتر
پرويز