وانضوی الی لفيف الشعوبية وانحاز ، و عصمنی من مذهبهم الذی لم يجد عليهم‏
الا الرشق بالسنة اللاعنين و المشق بالسنة الطاعنين " .
تنها خدای را سپاس می‏گزارم كه مرا از دانشمندان فن ادب عربی قرار داد
و در سرشت من طرفداری از عرب را به وديعت نهاد ، بلطف خودش نخواست‏
كه من از ياران جدی آنها جدا و بركنار بمانم و در دام شعوبيه گرفتار آيم‏
. مرا حفظ كرد از مذهب شعوبيه كه سودی به آنها نبخشيد جز تير باران شدن‏
با زبان لعنت كنندگان و پاره پاره شدن با نيزه طعن زنندگان .
از جمله اخير زمخشری معلوم می‏شود كه شعوبيگری از نظر توده ايرانی آن‏
اندازه محكوم و مردود بوده است كه نصيب طرفدارش جز لعنت و نفرين و
ملامت نبوده است .
ثعالبی نيشابوری صاحب كتاب يتيمةالدهر ، متوفی در سال 429 هجری قمری‏
كه او نيز از اكابر و مفاخر علمای مسلمان ايران است ، مانند زمخشری ،
بلكه بيشتر و به حد افراط ، در مقدمه كتاب " سرالادب فی مجاری كلام‏
العرب " عليه شعوبيه و به نفع اعراب شعار می‏دهد و مانند يك عرب‏
متعصب از فضيلت و تقدم عرب بر غير عرب دم می‏زند .
پس از حمد وثنای الهی و درود بر پيامبر گرامی ، چنين می‏گويد :
هر كس خدا را دوست بدارد ، پيامبرش محمد مصطفی صلی الله عليه وآله‏
را نيز دوست می‏دارد ، و هر كس كه پيامبر را دوست بدارد عرب را دوست‏
می‏دارد و هر كه عرب را دوست بدارد زبان عربی را كه بهترين كتابها بر
بهترين انسانها به آن زبان نازل شده است دوست می‏دارد ، و هر كه زبان‏
عربی را دوست بدارد به آن اهتمام می‏ورزد هر كس كه خداوند او را به اسلام‏