حلی در مقدمه كتاب المعتبر از او و ابن البراج و ابوالصلاح حلبی به عنوان‏
" اتباع الثلاثة " نام می‏برد يعنی او را از پيروان می‏شمارد كه علی‏
الظاهر مقصودش اينست اين سه نفر تابع و پيروان سه نفر ديگر ( شيخ مفيد
، سيد مرتضی ، شيخ طوسی ) بوده‏ا ند .
10 - سيد ابوالمكارم بن زهره . در حديث به يك واسطه از ابوعلی پسر
شيخ الطائفه روايت می‏كند و در فقه با چند واسطه شاگرد شيخ طوسی است اهل‏
حلب است . و در سال 585 درگذشته است ، كتاب معروف او در فقه به نام‏
" غنيه " معروف است . هرگاه در اصطلاح فقهاء " حلبيان " ( به صيغه‏
تثنيه ) گفته شود ، مقصود ابوالصلاح حلبی و ابن زهره حلبی است . و هرگاه‏
" حلبيون " ( به صيغه جمع ) گفته شود ، مقصود آن دو نفر به علاوه ابن‏
البراج است كه او هم اهل حلب بوده است . بنابر آنچه در مستدرك ( ج 3
صفحه 506 ) ضمن احوال شيخ طوسی آمده است ، ابن زهره كتاب النهاية شيخ‏
طوسی را نزد ابوعلی حسن بن الحسين معروف به ابن الحاجب حلبی خوانده‏
است ، و او آن كتاب را نزد ابو عبدالله زينو بادی در نجف و او نزد شيخ‏
رشيد الدين علی بن زيرك قمی و سيد ابی هاشم حسينی و آن دو نزد شيخ‏
عبدالجبار رازی تحصيل كرده بوده‏ا ند و شيخ عبدالجبار شاگرد شيخ طوسی بوده‏
است بنابراين نقل ، ابن زهره با چهار واسطه شاگرد شيخ طوسی بوده است .
11 - ابن حمزه طوسی ، معروف به عمادالدين طوسی ، هم طبقه شاگردان شيخ‏
طوسی است ، بعضی او را هم طبقه شاگردان شاگردان شيخ دانسته و بعضی دوره‏
او را از اين هم متاخرتر دانسته‏اند . نياز به تحقيق بيشتری است .
سال وفاتش دقيقا معلوم نيست ، شايد در حدود نيمه دوم قرن ششم در
گذشته است ، و اهل خراسان است . كتاب معروفش در فقه به نام " وسيله‏
" است .
12 - ابن ادريس حلی . از فحول علمای شيعه است . خودش عرب است و
شيخ طوسی جد مادری او ( البته مع الواسطه ) به شمار می‏رود ، به حريت فكر