|
شبِ وصل
يــــك امشبــــى كه در آغوش مـــــاه تابانم
ز هر
چه در دو جهان است، روى گردانم
بگيـــــر دامن خورشيد را دمــــــى، اى صبح
كــــه
مــه نهاده سر خويش را به دامانم
هــــزار ساغـــــر آب حيــــات خــــوردم از آن
لبـــــان
و همچـــو سكندر هنوز عطشانم
خـــــداى را كـه چه سرّى نهفته اندر عشق
كــــه
يــــار در بر من خفته، من پريشانم؟
نـــــدانــم از شب وصل است يا ز صبح فراق
كـــه
همچــو مرغ سحرگاه، من غزلخوانم؟
هــــــزار سال، اگـــر بگذرد از اين شب وصل
ز
داستــــان لــــطيفش، هـــــــزار دستانم
مخوان حديث شب وصل خويش را، "هندى"
كـــــه بيمنـــــاك ز چشــــمِ بــــدِ حسودانم
|
