|
جامه دران
مــن خـــــواستــار جام مى از دست دلبرم
اين
راز با كه گويم و اين غم كجا برم؟
جــــان باختم به حسرت ديدار روى دوست
پــــــروانه
دور شمعـــم و اسپند آذرم
پــرپـر شـــدم ز دورى او، كنج اين قفـــس
ايـــن
دام باز گير تا كه معلّق زنان پرم
ايــن خــــرقه ملــــوّث و سجـــــّاده ريـــــا
آيــــا
شــــــود كه بر درِ ميخانه بردرم؟
گـــر از سبــــوى عشق، دهد يار جرعهاى
مستــانه،
جان ز خرقه هستى درآورم
پيرم؛ ولى به گوشه چشمى جوان شوم
لطفــــى كــــــه از سراچه آفاق بگذرم
|
