فراق يار

از تـــو اى مى‏زده، در ميكده نامـــى نشنيدم      نــزد عشـــــّاق شدم، قـــــامت سرو تو نديدم

از وطـن رخت ببستـــــم كــــه تو را بــاز بيابم      هـــر چـــه حيرت‏زده گشتم، به نوايى نرسيدم

گفتــــم از خــــــود بــــرهم تا رخ ماه تو ببينم      چـــه كنـــم مـــن كـه از اين قيد منيّت نرهيدم؟

كــــوچ كـــردند حـــريفان و رسيدند به مقصد       بــــى نصيبم مــــن بيچـــاره كه در خانه خزيدم

لطفى اى دوست كه پروانه شوم در بر رويت      رحمـــــى اى يـــــار كـــــه از دور رســانند نويدم

اى كــه روح منـــى، از رنج فراقت چه نبردم؟      اى كه در جان منى، از غم هجرت چه كشيدم؟