آيينه جان

بــــــر در ميكــــــــــــده بگذشته ز جان، آمده‏ام         پشت پايى زده بر هر دو جهان، آمده‏ام

جــــــــان كه آيينه هستى است در اقليم وجود        بـــر زده سنگ به آيينـــه جــان، آمده‏ام

ســــــــرّهستى چو نشد حاصلم از ملك شهود       در نهانخـــانه پى ســـرّ نهــــان، آمده‏ام

جلــــــــــوه روى تو بى منّت كس مقصود است         كـــاين همه راهْ كران تا به كران آمده‏ام

دستگيـــــــــرى كنم اى خضر كه در اين ظلمات         پــــى سرچشمــــه آب حَيــَوان آمده‏ام

همّت اى دوست كه من، چشم ببستم ز جهان         به ســــر كوى تو، چشمِ نگران آمده‏ام

خوشدل از عاقبت كار شو، اى "هندى"، از آنك          بر در پيــــر ره از بخت جـــــوان آمده ام