دلجويى پير

دست آن شيخ ببوسيـــــد كه تكفيرم كرد          محتسب را بنوازيــــــــد كــــــــــــه زنجيرم كرد

معتكف گشتــم از اين پس، به در پير مغان         كه به يك جرعه مى از هر دو جهان سيرم كرد

آب كوثر نخــــــــــــــورم، منّت رضوان نبرم           پرتــــــــــــو روى تو اى دوست، جهانگيرم كرد

دل درويش به دست آر كــه از سرّ اَلَست           پـــــــــــــــــــــرده بـرداشته، آگاه ز تقديرم كرد

پير ميخانه بنــــازم كه به سر پنجه خويش          فــــــــــانيـــم كرده، عدم كـرده و تسخيرم كرد

خادم درگه پيرم كـــــــــــه ز دلجويى خود          غـــــافل از خـــــــويش نمــــود و زبر و زيرم كرد