سفر عشق

بــــــــــــا دلِ تنگ به ســـوى تو سفر بايد كرد       از ســـــــــــر خويش به بتخانه گذر بايد كرد

پيــــــــر مـــا گفت: ز ميخانه شفا بايد جست       از شفـــــــــــا جستنِ هر خانه حذر بايد كرد

آنكــــه از جلوه رخسار چو ماهت، پيش است       بى‏گمـــــــــــــــان معجزه شقِّ قمر بايد كرد

گــــــــــــــر درِ ميكـــده را پير به عشاق گشود      پس از آن آرزوى فتــــــــــــح و ظفـر بايد كرد

گـــــر دل از نشئه مى، دعوى سردارى داشت      به خــــــــود آييــد كه احساس خطر بايد كرد

مـــژده اى دوست كه رندى سر خُم را بگشود       بـاده نــــــوشان لب از اين مائده، تر بايد كرد

در رهِ جستن آتشكـــــــــــــــده سر بايد باخت        به جفـــــــــــا كارى او سينه، سپر بايد كرد

ســـــر خُـــــــم باد سلامت كه به ديدار رخش        مستِ ســــــــــــاغر زده را نيز خبر بايد كرد

طــــرّه گيسوى دلدار به هر كوى و درى است        پس به هر كوى و در از شوق سفر بايد كرد