قصه مستى

آنكه دل خــــــــــواهد، درون كعبه و بتخانه نيست              آنچـــــه جان جويد، به دست صـــوفى بيگانه نيست

گفته هـــــاى فيلسوف و صوفى و درويش و شيخ              در خـــــــور وصف جمــــــــــــــال دلبـــر فرزانه نيست

بــــــــا كــــه گويم راز دل را، از كه جويم وصف يار               هر چه گويند، از زبـــــــــــان عاشـــق و ديوانه نيست

هــــــوشمنــــــــــدان را بگو، دفتر ببندند از سخن              كانچه گويند، از زبــــــــــــــان بيهش و مستانه نيست

ساغر از دست تو گر نوشم، بَرَم راهى به دوست               بــــى نصيب آن كس، كه او را ره بر اين پيمانه نيست

عـــــــــاشقــــــان دانند درد عاشق و سوز  فراق                آنكـــــــــه بر شمع جمالت سوخت، جز پروانه نيست

حلقـــــه گيســـــو و نـــــــاز و عشوه و خال لبت                 غير مستـــــــــــان، كس نداند غير دام و دانه نيست

قصــــــــــــــــه مستى و رمز بيخودى و بيهشى                  عاشقـــــــــــان دانند كاين اسطوره و افسانه نيست