آن روز هر دل روشن و جان بيدارى مصيبت زده شد

هرجا مسلمانى آگاه از انقلاب و مسائل آن بود، خود را صاحب عزا شمرد. پس در روى زمين جايى نماند كه در آن دلهايى از اين حادثۀ عظيم از اندوه لبريز نشود و انسانهايى از اين فقدان بى‏جبران، به عزا ننشينند. و اما ايران يكسر عزاخانۀ شد كه در هر شهر و روستايش، شيون حسرت‏بار از يكايك خانه‏ها سرازير شد و كوى و ميدان و خيابان را پر كرد. هيچ كس نتوانست اين جرعۀ درد را خاموش فروبرد. از دلاوران ميدانهاى نبرد تا مادران و پدرانى كه غم شهادت جوانانشان، نتوانسته بود گره عجز و اندوه بر جبينشان بيفكند، تا بزرگ مردان عرصۀ علم و عرفان و سياست و تا يكايك آحاد اين ملت عظيم القدر، همه و همه در اين مصيبت عظمى زار زار گريستند يا صدا به فغان بلند كردند، يا بى‏صبرانه بر سر و سينه زدند.

مصيبت فقدان امام، همان به بزرگى امام بود و جز خدا و اوليائش كيست‏ حد و مرز اين عظمت را بشناسند؟ آن‏جا كه دلهاى بزرگ بى‏تاب مى‏شوند، آن‏جا كه انسانهاى بزرگ دست و پا گم می‌کنند، آن‏جا كه صحنه، از بی‌ قرارى ميليونها و ميليونها انسان پر است، كدام زبان و قلم است كه بتواند نمايشگر و صحنه‏پرداز گردد؟ من كه خود قطرۀ بى‏تابى در اقيانوس متلاطم آن روز و آن روزها بوده‏ام، چگونه خواهم توانست آن را شرح كنم؟ زمان، يگانۀ خود را از دست داد و زمين گوهرى يكدانه را در خود گرفت. پرچمدار بزرگ اسلام، پس از عمرى مبارك كه در راه اعتلاى اسلام سپرى شده بود، دنيا را وداع كرد.
 

(برگرفته از سخنان مقام معظم رهبری. حديث ولايت، ج چهارم، ص 238)
(پیام به مناسبت اولین سالگرد ارتحال امام خمینی (ره) 10/3/1368)

 
 
https://old.aviny.com/Bozorgan/Ayatollah_Khamenei/Khaterat/30.aspx?&mode=print
Copyright © 2003-2022 - AVINY.COM - All Rights Reserved