اين همان منبرى است که شيخ انصارى روى آن نشسته!

ايشان قبلاً روى زمين مى‏نشستند و درس مى‏گفتند، و بعد از چندى كه جمعيت زياد شد و طلاب مى‏خواستند چهرۀ ايشان را زيارت كنند و صدايشان را درست بشنوند، اصرار كردند كه روى منبر بنشينند. گمان مي كنم ايشان بعد از رحلت مرحوم آيةاللّه العظمى بروجردى (رضوان‏اللّه‏عليه) اين را قبول كردند. تا آن بزرگوار حيات داشتند، ايشان روى منبر ننشستند. اين بزرگوار، آن روز را تماماً به نصيحت گذراندند. اولين مطلبى كه بعد از «بسم‏اللّه» فرمودند، اين بود كه مرحوم آقاى نائينى (رحمةاللّه‏عليه) روز اولى كه براى درس روى منبر نشست، گريه كرد و گفت: اين همان منبرى است كه شيخ انصارى (ره) روى آن نشسته؛ حالا من بايد روى آن بنشينم! ايشان از همين‏جا شروع به نصيحت طلاب كردند كه بفهميد چه كارى می كنيد و چه‏قدر اين مسئوليت سنگين است.

(نقل شده در ديدار جمعى از فضلا و طلاب مشهد 4/1/1369)