خانه پدر رئيس جمهور!

در دوران رياست جمهورى كه مرحوم پدر و مادرم در منزل خودشان زندگى می‌كردند، هيچ وقت به ذهن هيچ كس - نه به ذهن آنها، و نه به ذهن ما - خطور نمی‌كرد كه حالا مثلاً چون ما رئيس جمهور هستيم، دستى بر اين خانه بكشيم و آن را تعميرى بكنيم.

حتى هنگامى كه يكى از همسايه‏هاى ما در اين‏جا ساختمان بلندى ايجاد كرده بود كه بر اين حياط مشرف بود و مادر ما هم نمى‏توانست ديگر بدون چادر در حياط راه برود، بعضى از دوستان گفتند خوب است شما بگوييد اين كار را نكنند؛ ما پيغام داديم، ديديم كه گوش نكردند! ما راه قانونى هم نداشتيم؛ يعنى آن‏قدر داعى و انگيزه پيدا نشد كه به آن همسايه فشار بياورند كه خانه‏ات را مثلاً يك متر كوتاه‏تر درست كن.

اين از آن چيزهايى است كه در يك نظام و در يك كشور، براى همه مايۀ خشنودى و دلگرمى است. مقامات دنيوى و امكانات مادى موجب نمى‏شود كه اشخاص وضع شخصى خودشان را با وضع عمومى اشتباه بگيرند و فكر كنند كه بايد در رفاه بيشترى زندگى كنند.

نقل در بازديد از منزل پدری در مشهد به تاريخ هفدهم مرداد 1374)