ديدار اقشار مختلف مردم به مناسبت ميلاد حضرت على (عليهالسّلام)
بسم اللَّه الرّحمن الرّحيم
ميلاد سعيد حضرت اميرالمؤمنين، علىبنابيطالب (عليه الصّلاة و السّلام) را
- كه يكى از برجستهترين روزهاى ماه پربركت رجب محسوب ميشود - به شما برادران
عزيز، خواهران عزيز و به همهى مسلمين عالم كه براى اميرالمؤمنين
(عليهالسّلام) شأن والائى قائل هستند و همچنين به همهى مظلومان عالم، آزادگان
عالم و عدالتجويان عالم كه آوازهى عدل على به گوششان رسيده است، تبريك عرض
ميكنم و از خداوند متعال مسئلت ميكنيم كه ما را به معناى واقعى كلمه، شيعهى
اميرالمؤمنين و تابع اميرالمؤمنين قرار بدهد.
يك جمله در باب بزرگداشت اين ميلاد معظّم عرض بكنم. خصوصيات اميرالمؤمنين (عليه
الصّلاة و السّلام): آن برجستگى و درخشندگىِ ايمان ناب اميرالمؤمنين، آن جهاد
دشوار و سختى كه آن بزرگوار - از اول دوران اسلام تا آخر عمر - خود آن را بر
دوش كشيد، آن عدالتورزىِ بىنظير - كه تا امروز هم نه فقط مسلمانان، بلكه
آگاهان غيرمسلمان را هم مجذوب خود كرده است - آن عبادت خالصانهى متضرعانهى
بىنظير آن بزرگوار و بقيهى صفات برجستهاى كه در اميرالمؤمنين هست، چيزهائى
نيست كه مسلمانان - از هر فرقه و مذهبى - در آن اختلاف داشته باشند.
اميرالمؤمنين (عليه الصّلاة و السّلام) شخصيتى است كه همهى فرق اسلامى
دربارهى عظمت او، دربارهى خصوصيات او و دربارهى شأن و منزلت والاى او در
اسلام، با يكديگر اتفاق نظر دارند. لذا به جرأت ميتوان گفت كه علىبنابيطالب
(عليه الصّلاة و السّلام)، ميتواند نقطهى اشتراك و تلائم و همبستگى ميان فِرق
اسلامى قرار بگيرد. در همهى زمانها و دورهها، فرقههاى اسلامى - به جز گروه
ناچيز و اندك نواصب كه خارج از فِرق اسلامى هستند - شأن اميرالمؤمنين (عليه
الصّلاة و السّلام) را همان شأن والا و برجسته و ممتازى ميدانستند كه شما در
كتابهاى فريقين - چه شيعه و چه سنى - ملاحظه ميكنيد. بنابراين اميرالمؤمنين
(عليه الصّلاة و السّلام) ملتقى و محل اشتراك فرقههاى اسلامى است و ميتواند
منبعى براى وحدت بين مسلمين به حساب بيايد.
اين امروز براى دنياى اسلام مورد نياز است. امروز كه دشمنان اسلام - كه نه
طرفدار اين فرقه و نه طرفدار فرقهى ديگر نيستند؛ گاهى از يك فرقهاى به ضرر
فرقهى ديگر حمايت مىكنند، گاهى هم عكس آن عمل مىكنند - دنبال ايجاد افتراق و
شكاف بين مسلمانها هستند و در يك چنين دورانى كه مسلمانها به وحدت و يكدلى
احتياج مبرمى دارند، اميرالمؤمنين (عليه الصّلاة و السّلام) ميتواند مظهر اين
وحدت باشد؛ نقطهاى باشد كه همهى مسلمانها در مقابل آن نقطه، مذعن و معترف و
مقرّند. هيچ طرفى نميتواند ادعا كند كه اميرالمؤمنين (عليه الصّلاة و السّلام)
متعلق به اوست. خب، ما شيعيان در زيارت جامعه ميگوئيم: «معروفين بتصديقنا
ايّاكم»؛ ما معروفيم به ارادت و علاقه و عشق به اميرالمؤمنين و خاندان پيغمبر؛
لكن نميتوانيم ادعا كنيم كه اميرالمؤمنين فقط متعلق به ماست. نه، همهى
مسلمانهاى عالَم - از فرقههاى مختلف - دربارهى اميرالمؤمنين اين را قائلند كه
اين شخصيت عظيم، اين انسان بىنظير و اين مظهر كامل اسلام، ذرهاى و لحظهاى از
متابعت پيغمبر اكرم سرپيچى نكرد؛ تخلف نكرد؛ كوتاهى نكرد؛ از دوران كودكى، تا
دوران نوجوانى، تا دوران ريعان شباب و تا آخر عمر، يك لحظه در راه مجاهدت براى
خدا و براى اسلام و براى قرآن فروگذار نكرد.
پس اين يك نكته است كه ما - چه شيعه، چه سنى و چه مذاهب گوناگون بين اين
فرقهها - بيائيم و اميرالمؤمنين (عليه الصّلاة و السّلام) را ملاك و محور وحدت
قرار بدهيم. اميرالمؤمنين مال همه است و خود آن بزرگوار هم شعارها و روشهائى را
در زندگى مبارك خود دنبال كرده است كه متعلق به همهى انسانهاست، كه درباره
آنها عرض خواهم كرد. اين يك نكته است.
نكتهى بعدى اين است كه محبت اميرالمؤمنين خيلى باارزش است. در روايت است كه
هركسى محبت كسى در دل اوست، در قيامت با او محشور ميشود. محبت خيلى حائز اهميت
است. اما محبتِ به تنهائى كافى نيست؛ تبعيت و پيروى كردن لازم است. ما كه در
دنيا به نام شيعه معروف هستيم، شيعه را اينجور معنا كردهايم: «الشّيعة من شايع
عليّا»؛ بايد دنبال او حركت كنيم و هدفهاى او را دنبال كنيم. معلوم است كه ما
با همهى تلاش خود به رتبهى اميرالمؤمنين نخواهيم رسيد، اما به سمت آن قله
بايد حركت بكنيم.
خب، حالا توجه كنيم كه اميرالمؤمنين در زندگى پُربارِ پُرمضمونِ درسآموز خود،
چه چيزى را در درجهى اول اهميت قرار داده است. يكى مسئلهى عدالت است كه عدالت
در سيرهى اميرالمؤمنين، شايد بشود گفت برجستهترين نمودارهاست. مدارا نكردن با
ظالم، همدلىِ با مظلوم و كمك براى گرفتن حق مظلوم از ظالم، چيزهائى است كه در
زندگى اميرالمؤمنين، در كلمات اميرالمؤمنين و در خطب نهجالبلاغه، به وضوح در
صدها نقطه، قابل ملاحظه است. به اين جملات پربار اميرالمؤمنين توجه بفرمائيد:
«و اللَّه لأن ابيت على حسك السّعدان مسهّدا أو أجرّ فىالأغلال مصفّدا احبّ
الىّ من أن القى اللَّه ... ظالما لبعض العباد و غاصبا لشئ من الحطام»؛ ببينيد!
آن نمودار و پيشانى حكومت اميرالمؤمنين اين است؛ يعنى اگر در سختترين شرائط
زندگى قرار بگيرم، ممكن نيست كه من اندك ظلمى به احدى از خلايق انجام بدهم و
براى خودم حطام دنيا را جمعآورى كنم؛ براى خودم ذخائر دنيوى را طلب بكنم. دنيا
در چشم و نظر اميرالمؤمنين - به معناى آنچه كه انسان براى خود از بهرههاى
زندگى قائل است - بكلى مردود و متروك است. خطاب به دنيا مىگوید «غرّى غيرى»؛
اى لذتها! اى زيبائيهاى زندگى مادّى! برو ديگرى را فريب بده؛ على را نميتوانى
فريب بدهى. اين شعار اميرالمؤمنين است.
امروز در نظام اسلامى - نظامى كه به اسم اسلام در اين كشور تشكيل شده است - چه
چيزى اهميتش از همه بيشتر و حساسيّت نسبت به آن لازمتر است؟ عدالت. يعنى اگر
اميرالمؤمنين (عليه الصّلاة و السّلام) در زمان ما و در اين جامعه و در ميان
اين مردم - كه اينجور عشق خودشان را نسبت به آن بزرگوار ابراز ميكنند - حضور
ميداشت، چه چيزى را بيشتر از همه چيز دنبال ميكرد؟ يقيناً عدالت. عدالت
خواستهى يك جماعت خاصّى از مردم يا اهل يك كشور و اهل يك ملت نيست؛ عدالت
خواستهى طبيعى و تاريخىِ همهى آحاد بشر در طول تاريخ بشريت است. همان چيزى
است كه بشر تشنهى آن است و جز در حكومت انبياء عظام الهى - آنهائى كه به حكومت
رسيدند - يا اولياء برجسته مثل اميرالمؤمنين، عدالت به معناى واقعى كلمه اجرا
نشده است. دنياداران و كسانى كه دلهاشان پر از هوس به دنيا و شئون مادى دنياست،
نميتوانند عدالت را اجرا كنند. اجراى عدالت يك روح غنى، يك ارادهى قوى و يك
قدمِ ثابت لازم دارد. ما بايد همهى تلاشمان اين باشد كه بتوانيم در اين راه
دنبال اميرالمؤمنين حركت كنيم. اعتراف ميكنيم كه نخواهيم توانست مثل
علىبنابيطالب، عدالت را اجرا كنيم؛ اين را قبول داريم. ماها كوچكتر و
ضعيفتريم از آنكه بتوانيم آنجور استوار - مثل فولاد، مثل صخره - در مقابل اين
امواج بايستيم؛ اما بقدر خودمان بايد تلاش كنيم.
اميرالمؤمنين از عمّال خود هم مطالبهى عدالت ميكرد؛ با اينكه آنها در حد
اميرالمؤمنين نبودند. پس تكليف اجراى عدالت بر دوش ما هم هست؛ بايد دنبال
بكنيم. اين چيزى است كه مردم بايد بخواهند؛ بايد فرهنگ عمومىِ ملت ما بشود.
مردم ما بايد بيشترين چيزى را كه ميخواهند، عدالت و انصاف باشد؛ هم در امور
داخل كشور، هم در مسائل جهانى. اين بىعدالتىاى كه در دنيا امروز وجود دارد و
اين ظلم فاحشى كه امروز از سوى قلدرها و گردنكلفتهاى عالم نسبت به بشريت و
ملتها دارد انجام ميگيرد، مبارزهى با يك چنين منكر عظيمى - از نظر مسلمانى كه
براى حاكميت اسلام و در سايهى جمهورى اسلامى زندگى ميكند - بايد يك فريضهاى
محسوب بشود. اين بايد در زندگى ما، شعار ما باشد؛ هم در مسائل داخلى، هم در
مسائل جهانى.
اگر بخواهيم اين عدالت را اجرا كنيم، قدم اول اين است كه ما به كمك الهى اعتماد
داشته باشيم و رابطهى دل خودمان را با خدا محكم كنيم؛ اينجا ميرسيم به مسئلهى
دعا، عبادت، تضرّع، مناجات و توسّل باللَّه. ماه رجب، بهار عبادت و تضرّع و
توسل الى اللَّه است. اين ايام عبادت را - اين ماه رجب را، ماه شعبان را و
بالاتر، ماه رمضان را - دست كم نبايد گرفت. ما اگر بخواهيم در ميدانهاى زندگى،
آن راه مستقيم و صراط قويمى را كه اسلام به ما نشان داده است با قدرت طى كنيم،
احتياج داريم كه رابطهمان را با مبدأ اعلى، با حضرت بارىتعالى محكم كنيم. اين
رابطه با دعاست، با نماز است، با اجتناب از گناه است. لذا شما ببينيد
اميرالمؤمنين - آن مرد شجاعِ استوارِ قوىاى كه شجاعت او در ميدان جنگ جزو
مشهورات عالم است كه هيچ كس در او اختلاف ندارد - او وقتى در محراب عبادت قرار
ميگيرد، «يتململ تململ السّليم»، مثل مارگزيده به خود مىپيچد؛ اشك ميريزد؛
گريه ميكند؛ پيشانى به خاك مىسايد. دعاى كميل و اين مناجات شعبانيهاى را كه
منسوب به اميرالمؤمنين است نگاه كنيد؛ ببينيد چه تضرّعى ميكند اين انسان بزرگ و
والا در مقابل پروردگار! اين براى ما درس است.
من خدا را شاكرم كه مىبينم مردم ما و بخصوص جوانان ما، دلشان به سمت معنويت،
به سمت خدا، به سمت دعا و به سمت تضرع متمايل است. امروز روز سيزدهم رجب است؛
روز شروع اعتكاف است. شما ببينيد هزاران نفر جوان ما، امروز رفتهاند و در
مساجد گوناگون - در سرتاسر اين كشور - نشستهاند و مشغول اعتكاف شدهاند؛ با
دهان روزه، با شكم خالى و لبهاى تشنه، در اين هواى گرم با خداى متعال تضرع
ميكنند و حرف ميزنند. اين خيلى ارزش دارد؛ اين اعتكاف را ملت ما خيلى قدر
بدانند.
من همينجا به مسئولين مربوط - در اين امور اعتكافها - يك سفارشى بكنم: اگرچه
كه اجتماع هزاران نفر در جاهاى مختلف يك فرصت خوبى است و شنيدهايم بعضى از
مسئولين مساجد، در اين فرصتها برنامههاى جمعىاى ميگذارند كه مثلاً افراد،
بيشتر استفاده بكنند؛ لكن من ميخواهم عرض بكنم اين برنامههاى جنبى مراكز
اعتكاف، جورى نباشد كه با خلوت هر كدام از معتكفين منافات پيدا كند. اين
اعتكافى كه جوانها انجام ميدهند، در واقع دارند با خدا خلوت ميكنند. اعتكاف
بيشتر يك كار فردى است؛ ايجاد يك ارتباط با خداست. جورى نشود كه برنامههاى
جمعى اين مراكز اعتكاف، حال خلوت و حال ارتباط فردى و قلبى با خدا را در افراد
ضعيف بكند يا بگيرد. مجال بدهند؛ وقت بگذارند؛ بگذارند اين جوانها قرآن
بخوانند، نهجالبلاغه بخوانند، صحيفهى سجاديّه بخوانند.
بخصوص من در اين ايام اعتكاف، صحيفهى سجاديه را توصيه ميكنم. اين صحيفهى
سجاديه واقعاً كتاب معجزنشانى است. خوشبختانه حالا ترجمه هم شده و ترجمههائى
هست. سال گذشته ترجمهى خوبى از صحيفهى سجاديه را به من دادند و آن را ديدم؛
ترجمهى بسيار خوبى است. از اين معارف موجود در دعاهاى حضرت علىبنحسين (سلام
اللَّه عليه) در صحيفهى سجاديه، استفاده كنند؛ بخوانند؛ تأمل كنند. اينها فقط
دعا نيست؛ درس است؛ اين كلمات امام سجاد - و همهى ادعيهاى كه از ائمه
(عليهمالسّلام) مأثور است و بدست ما رسيده است - پر است از معارف.
پس ماه رجب است، ماه عبادت است، ماه توسل به پروردگار است، ماه تضرع است؛ و در
اين راه، ماه تشبه به اميرالمؤمنين است. با خدا ارتباطمان را قوى كنيم تا در
ميدانهاى زندگى بتوانيم با ارادهى محكم، با قدم استوار و با ذهن روشن، وارد هر
ميدانى بشويم. يك ملت براى اينكه بتواند سيادت و عزت خود را بدست بياورد؛ بايد
ارادهى مصمم داشته باشد و بداند چه ميخواهد و قلب او مطمئن باشد به ياد خدا.
امروز ملت ما بخاطر اسلام با چالشهاى جهانى مواجه است. اسلام به ما تعليم داده
است كه اگر ميخواهيد صراط مستقيم را طى كنيد و اگر ميخواهيد به سعادت دنيا و
آخرت برسيد، بايستى مستقل باشيد و زير بار قدرتهاى ظالم و مستكبر و ستمگر
نباشيد. اين همان نقطهاى است كه بين ملت ايران و دشمنان ملت ايران اختلاف
ايجاد كرده است. اساس اختلاف اينجاست. ملت ايران ميخواهد زير بار قدرت استكبار
نباشد؛ ميخواهد منافع خود را قربانى منافع استكبار نكند. آنچه كه استكبار جهانى
- و امروز در رأس همه امريكا - دنبال آن هستند، درست نقطهى مقابل همين مسئله
است. آنها هدفشان اين است كه منابع ملتها، عرصهى زندگى ملتها و امكانات ملتها
را به نفع خودشان مصادره كنند؛ همهى داعيهها و شعارهاى بهظاهر انسانى آنها
دروغ محض است و هدف واقعى همين است. لذا اگر يك ملتى بخواهد واقعاً مستقل زندگى
كند - نه «فريب استقلال»؛ مثل بعضى از كشورها كه ظاهرشان مستقل است، اما در
واقع استقلال يك فريب است و در باطن توى مشت ابرقدرتها هستند - آبش با
ابرقدرتها به يك جو نخواهد رفت.
خب، يك چنين چالشى در مقابل ملت ايران قرار دارد. ملت ايران اگر بخواهد در اين
چالش موفق بشود و عزت خود و استقلال خود را بدست بياورد، احتياج به ارادهى
مستحكم و قدم استوارى دارد؛ بحمداللَّه در اين دو سه دههاى كه بر عمر انقلاب
اسلامى و جمهورى اسلامى گذشته است، ملت ايران ثابت كرده است كه در مقابل
قدرتهاى متجاوز و زورگو و زيادهطلب، محكم ايستاده است. اين ايستادگى - كه عزّت
ملت ايران و عزّت اسلام است - با توكل به خداى متعال، با استمداد از قدرت الهى،
با اتكاء به خدا و اتكال به پروردگار، ميتواند ادامه پيدا بكند.
ابرقدرتها خصوصيتشان همين است كه سعى ميكنند ملتها را با ارعاب، با تهديد و با
ترساندن، از ميدان خارج كنند؛ ميدانند كه با ملتها نميشود كشتى گرفت. قدرتهاى
استكبارى، دولتهائى را كه متكى به ملتها نيستند براحتى ميتوانند جابجا كنند؛
كما اينكه مىبينيد در خيلى جاها اين كار را ميكنند و در خيلى جاها هم تهديد
ميكنند و تهديدشان مؤثر واقع ميشود. اما استكبار با آن دولتى و با آن نظامى كه
به مردم، به ارادهى مردم، به عواطف مردم و به ايمان مردم متكى است، نميتواند
مقابله كند. چون مقابلهى با مردم و با ملتهاست.
از اول پيروزى انقلاب تا امروز، امريكا - كه با انقلاب، دستش از ايران كوتاه
شده بود - بارها و بارها سعى كرده است نظام جمهورى اسلامى و مسئولين كشور را با
همين ارعابها و با همين تهديدها از ميدان خارج كند؛ اما موفق نشده و بعد از اين
هم موفق نخواهد شد. چون نظام جمهورى اسلامى متكى به آراء مردم است، متكى به
عواطف مردم است؛ حماقتهائى كه ابرقدرتها و سياستمدارانِ برجستهى عالمخوار
گاهى در مواردى مرتكب ميشوند، واقعاً انسان را به تعجب وادار ميكند. حالا
ميگويند در مقابل جمهورى اسلامى، بايستى ما مردم را بسيج كنيم تا در مقابلِ
نظام اسلامى بايستند! پول خرج ميكنند، ميليونها دلار تصويب ميكنند، براى اينكه
مردم را در مقابل جمهورى اسلامى قرار بدهند. خب، اين حماقت محض است. اين معنايش
اين است كه مردم را در مقابلِ خودِ مردم قرار بدهند! مگر ميشود؟ نظام جمهورى
اسلامى عبارت است از همان ملت ايران. مگر ميشود ملت ايران را عليه ملت ايران
تحريك و بسيج كرد؟! آن روزى كه يك نظامى از مردم منقطع بشود، بله آن نظام در
تهديد است؛ اما نظام جمهورى اسلامى كه متكى به آراء مردم، متكى به عواطف مردم،
متكى به ايمان مردم، متكى به حمايت قاطع مردم است، با يك چنين نظامى از اين
راهها نمىشود مقابله كرد. حالا تهديد مىكنند؛ بهانه مىآورند؛ گاهى مسئلهى
هستهاى را بهانه مىكنند، گاهى مسائل ديگر را بهانه مىكنند.
من در مورد مسائل هستهاى عرض بكنم - بارها به ملت ايران عرض كرديم، بازهم عرض
مىكنيم - اين دستاوردى كه در قضيهى فناورى هستهاى به دست ملت ايران افتاد،
اين يك دستاورد عظيم و تاريخى است؛ و ملت ايران زير بار منت هيچكس هم نيست.
اين يك دانش بومى شده است؛ اين را استعداد و شوق و ذوق جوانان شما و درايت
مسئولان شما براى ملت ايران به ارمغان آورده است؛ مال ملت ايران است و هيچ
قدرتى هم قادر نيست اين امتياز را، اين فناورى را و اين حق بزرگ را از ملت
ايران سلب كند.
خوشبختانه مسئولين با جدّيت دنبال اين قضيهاند. ما فرق مىگذاريم بين آن كسانى
و دولتهائى كه از روى عناد با جمهورى اسلامى، مىخواهند ملت ايران اين امتياز
را نداشته باشد - مثل امريكا، كه صريحاً مىگويد ما با اينكه ملت ايران از اين
امتياز برخوردار باشد مخالفيم - با آن كسانى كه نه، مىگويند بنشينيم با ايران
دربارهى مسائل گوناگون - ازجمله دربارهى مسئلهى هستهاى - مذاكره كنيم تا
اگر نگرانىاى وجود دارد، راهى براى رفع اين نگرانى پيدا كنيم. حرفى نيست؛ ما
قبول كرديم با دولتهاى اروپايى مذاكره كنيم. قبلاً براى ما مذاكرهى با آنها هم
خيلى مطلوب نبود؛ اما ديديم اينها به ملت ايران احترام ميگذارند، تجليل
مىكنند، تصريح مىكنند به اينكه ما حق ملت ايران را قبول داريم و از آن خطوط
قرمزى كه در نظر ملت ايران و مسئولين كشور هست، اسمى نمىآورند و اشارهاى
نميكنند؛ گفتيم خيلى خوب؛ مسئولين قبول كردند و مذاكره مىكنند. منتها بايد
اروپائيها - كه طرف مذاكرهى ملت ايرانند - توجه داشته باشند كه مذاكره در
صورتى پيش ميرود كه فضاى تهديد بر مذاكره حاكم نباشد. ملت ايران، ملتِ غيورى
است. ملت ايران خوشش نمىآيد كه بيايند تهديد كنند كه اگر شما چنين كرديد، ما
چنان مىكنيم! ما از تهديد بدمان مىآيد و ملت ايران زير بار هيچ تهديدى هم
نخواهد رفت.
مسئولين كشور در قضيهى هستهاى با درايت لازم دارند تصميمگيرى مىكنند. مسئول
پيشبرد و ادارهى اين كشور، جلسهى شوراى عالى امنيت ملى است كه رئيس جمهور
محترم در رأس آن است؛ اينها تصميمگير هستند. آنچه كه در قضيهى هستهاى از طرف
رئيس جمهور و از طرف مسئولين مطرح و گفته ميشود، مورد اجماع همهى مسئولان اين
كشور است. اين كه دشمنان بخواهند از يك كلمه حرفى استفاده كنند و القاء اختلاف
و شكاف بكنند، يك تلاش ابلهانه است از سوى دشمن. رؤساى سه قوه جمعند؛ نمايندگان
رهبرى هستند؛ با فكر، با تأمل و با مسئوليت آدمهاى كمر بسته و پا به ركاب، اين
قضيه را دنبال مىكنند. مواضع جمهورى اسلامى مواضع روشنى است.
ما خطوط قرمز مشخصى داريم. اگر طرفهاى مذاكره با احترام به ملت ايران، با
احترام به شأن نظام جمهورى اسلامى و با رعايت اين خطوط قرمز وارد مذاكره بشوند،
مسئولين كشور ما مذاكره مىكنند؛ مشروط بر اينكه كسى نخواهد ملت ايران را تهديد
كند. ملت در مقابل تهديد حساس است. اين هم ما صريحاً گفتهايم: اگر كسى نسبت به
جمهورى اسلامى ايران حماقتى بكند، جواب عملى جمهورى اسلامى ايران، جواب
دندانشكن خواهد بود.
يك وقت براى حل مسائل و رفع مشكلات داخلى خودشان - چه امريكا و چه صهيونيستها
كه در داخل كشورشان مشكلات فراوانى به پر و پاى اينها پيچيده است؛ هم دولت
امريكا، دولت بوش، بخصوص در نزديكى انتخاباتى كه دارند؛ هم اين رو سياههاى
صهيونيست در فلسطين اشغالى - يك حرفى مىزنند؛ خب بگويند؛ هر حرفى مىخواهند
بزنند، بزنند. يك وقت هم هست كه به معناى واقعى كلمه مىخواهند حماقت كنند.
بدانند: آن دستى كه به جمهورى اسلامى و به ايران عزيز تجاوز بكند، اين دست را
ملت ايران قطع خواهد كرد. فرقى هم نمىكند كه اين دست جنايتكار، در مسئوليت
دولتى باشد يا نباشد؛ اينجور نيست كه بگوييم رئيس جمهور فعلى امريكا در اين
ماههاى آخر ممكن است يك غلطى بكند و دردسرش بيفتد براى دولت بعدى امريكا؛ نه،
فقط اين نيست. اگر كسى در اين زمينه غلطى بكند، ملت ايران - حتى آن وقتى كه او
مسئول هم نباشد - او را مورد پيگرد قرار خواهد داد و بداند بطور يقين او را
مجازات خواهد كرد.
خداوند متعال دلهاى ما را با اتكال به خود روشن كرده است؛ دلهاى ما را پر از
اميد كرده است. ما يك لحظه از كمك الهى مأيوس نشديم، و اميدوارم تا آخر هم يك
لحظه از اين كمك مأيوس نشويم. همانطور كه فرمود «لا تيأسوا من روحاللَّه»؛
خداى متعال اين ملت را، يك ملت با اراده، با شوق و اميدوار قرار داده است. و
عزيزان من! برادران! خواهران! بخصوص جوانان عزيز! اگر مىخواهيد اين ارادهى
قوى و اين روحيهى پرنشاط در شما باقى بماند، رابطهى خودتان را با خدا روز به
روز مستحكمتر كنيد؛ با خداى متعال حرف بزنيد؛ مناجات كنيد؛ از خدا بخواهيد؛ از
شرور و آفات به خدا پناه ببريد؛ از خداى متعال كمك بخواهيد. خداى متعال به شما
كمك خواهد كرد. انشاءاللَّه جوانهاى اين مملكت روزهايى را خواهند ديد كه براى
آنها به مراتب از روزهايى كه گذراندهاند، شيرينتر و دلنشينتر خواهد بود. افق
آيندهى جمهورى اسلامى افق روشن و درخشانى است. اميدواريم خداوند متعال ما را
موفق بدارد كه قلب مقدس ولى عصر(ارواحنافداه) را از خودمان خشنود و راضى كنيم و
ارواح طيبهى شهدا و روح مطهر امام راحل را از خودمان شاد و خشنود كنيم.
والسّلام عليكم و رحمةاللَّه و بركاته