س 1432: آيا پرداخت و دريافت پول در
قبال نوشتن دعا جايز است؟
ج: دريافت يا پرداخت مبلغى به عنوان
اجرت نوشتن دعاهاى وارده اشکال ندارد.
س 1433: دعاهايى که نويسندگان آنها
ادعا مىکنند که در کتابهاى قديمى دعا نقل شدهاند، چه حکمى دارند؟ و آيا اين ادعيه
از نظر شرعى معتبر هستند؟ مراجعه به آنها چه حکمى دارد؟
ج: اگر دعاها از ائمه
اطهار(عليهمالسلام) نقل و روايت شده باشند و يا مضامين آنها حق باشد، تبرّک جستن
به آنها اشکال ندارد. همانگونه که تبرّک جستن به دعاهاى مشکوک به اين اميد که از
معصوم(عليهالسلام) باشند، اشکال ندارد.
س 1434: آيا عمل به استخاره واجب است؟
ج: الزام شرعى در عمل به استخاره
وجود ندارد ولى بهتر است بر خلاف آن عمل نشود.
س 1435: بنا بر آنچه گفته مىشود که در
کارهاى خير نيازى به استخاره نيست. آيا در مورد کيفيت انجام آنها و يا در مورد
مشکلات پيش بينى نشدهاى که در خلال انجام آنها ممکن است پيش بيايد، استخاره جايز
است؟ و آيا استخاره راهى براى شناخت غيب محسوب مىشود يا اينکه فقط خدا از آن آگاه
است؟
ج: استخاره براى رفع حيرت و ترديد
در انجام کارهاى مباح است، اعم از اينکه ترديد در اصل عمل باشد يا در چگونگى انجام
آن. بنا بر اين در کارهاى خير که در آنها حيرت وجود ندارد، استخاره لازم نيست و
همچنين استخاره براى آگاهى از آينده شخص يا عمل نمىباشد.
س 1436: آيا در مواردى مثل تقاضاى طلاق
يا عدم آن استخاره با قرآن صحيح است؟ و در صورتى که شخصى استخاره کند ولى طبق آن
عمل نکند، حکم چيست؟
ج: جواز استخاره با قرآن يا تسبيح
اختصاص به مورد خاصى ندارد، بلکه در هر امر مباحى که شخص راجع به آن ترديد و حيرت
داشته باشد بهطورى که قادر بر اتخاذ تصميم نباشد، مىتوان استخاره گرفت و از نظر
شرعى عمل به استخاره واجب نيست هرچند بهتر است انسان با آن مخالفت نکند.
س 1437: آيا استخاره با تسبيح يا قرآن
در مسائل سرنوشت ساز مانند ازدواج جايز است؟
ج: شايسته است انسان در امورى که
مىخواهد راجع به آنها تصميم بگيرد، ابتدا تأمل و دقت کند و يا با افراد با تجربه و
مورد اطمينان مشورت نمايد و در صورتى که با اين کارها تحيّر او برطرف نشد، مىتواند
استخاره کند.
س 1438: آيا چند بار استخاره براى يک
کار صحيح است؟
ج: چون استخاره براى رفع حيرت است،
بنا بر اين بعد از برطرف شدن حيرت با استخاره اول، تکرار آن معنى ندارد مگر آنکه
موضوع تغيير کند.
س 1439: گاهى مشاهده مىشود نوشتههايى
که متضمّن معجزات امام رضا(عليهالسلام) هستند با قرار دادن آنها بين صفحههاى
کتابهاى زيارت که در زيارتگاهها و مساجد وجود دارند، در بين مردم توزيع مىشوند و
ناشر آنها هم در زير آنها نوشته است که هر کس آن معجزهها را بخواند واجب است آنها
را به تعداد خاص بنويسد و در بين مردم توزيع کند تا به حاجت خود برسد، آيا اين مطلب
صحيح است؟ و آيا بر کسى که آنها را مىخواند، واجب است که به درخواست ناشر عمل
نمايد؟
ج: از نظر شرعى دليلى بر اعتبار اين امور وجود ندارد و کسى هم که آنها را مىخواند ملزم به عمل به درخواست ناشر مبنى بر نوشتن آنها نيست.