حدیث

امام حسين عليه السلام:
لَتَنْزِلَنَّ الْبَرَكَةُ مِنَ السَّمَاءِ إِلَى الْأَرْضِ حَتَّى إِنَّ الشَّجَرَةَ لَتَنْقَصِفُ بِمَا يَزِيد اللَّهُ فِيهَا مِنَ الثَّمَرَةِ، وَ لَتُؤْكَلَنَّ ثَمَرَةُ الشِّتَاءِ فِي الصَّيْفِ، وَ ثَمَرَةُ الصَّيْفِ فِي الشِّتَاءِ وَ ذَلِكَ قَوْلُهُ تَعَالَى وَ لَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرى‏ آمَنُوا وَ اتَّقَوْا لَفَتَحْنا عَلَيْهِمْ بَرَكاتٍ مِنَ السَّماءِ وَ الْأَرْضِ وَ لكِنْ كَذَّبُوا

{در بيان آنچه هنگام ظهور امام زمان عليه ‏السلام رخ مى ‏دهد} بركت از آسمان به سوى زمين فرو مى ‏ريزد، تا آن‏جا كه درخت از ميوه فراوانى كه خداوند در آن مى‏ افزايد، مى‏ شكند. (مردم) ميوه زمستان را در تابستان و ميوه تابستان را در زمستان مى ‏خورند و اين معناى سخن خداوند است كه: (و اگر مردمِ آبادى‏ ها ايمان مى‏ آوردند و تقوا پيشه مى ‏كردند، بركت ‏هايى از آسمان و زمين به روى آنان مى‏ گشوديم، ليكن تكذيب كردند)

مختصر بصائر ص 140 و ص 141

امام حسن عليه السلام:
لَوْ أَنَّ النَّاسَ سَمِعُوا قَوْلَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ رَسُولِهِ لَأَعْطَتْهُمُ السَّمَاءُ قَطْرَهَا، وَ الْأَرْضُ بَرَكَتَهَا، وَ لَمَا اخْتَلَفَ فِي هَذِهِ الْأُمَّةِ سَيْفَانِ، وَ لَأَكَلُوهَا خَضْرَاءَ خَضِرَةً إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ
اگر مردم سخن خدا و پيامبرش را مى‏ شنيدند، آسمان بارانش را و زمين بركتش را به آنان مى‏ بخشيد و هرگز در اين امّت، اختلاف و زد و خورد پيش نمى ‏آمد و همه از نعمت سر سبز دنيا تا روز قيامت، برخوردار مى‏ شدند.

امالى(طوسى) ص 566، ح 1174

امام على عليه السلام:
اِذا ظَهَرَتِ الجِناياتُ ارتَفَعَتِ البَرَكاتُ؛

هرگاه گناهان آشكار شوند، بركت‏ها از ميان مى ‏رود.

تصنیف غررالحکم و دررالکلم ص 458 ، ح 10465
 

امام على عليه السلام:
عِندَ فَسادِ النِّيَّةِ تَرتَفِعُ البَرَكَةُ؛

هرگاه نيّت‏ها فاسد باشد، بركت از ميان مى ‏رود.

تصنیف غررالحکم و دررالکلم ص 92 ، ح 1610

امام على عليه السلام:
اَلبَرَكَةُ فى مالِ مَن آتَى الزَّكاةَ وَ واسَى المُؤمِنينَ وَ وَصَلَ الاقرَبينَ؛

 بركت در مال كسى است كه زكات بپردازد، به مؤمنان مدد و يارى رساند و به خويشاوندان كمك نمايد.

تحف العقول ص 172
 

امام على عليه السلام:
شيعَتُنَا المُتَباذِلونَ فى وِلايَتِنا، اَلمُتَحابّونَ فى مَوَدَّتِنا اَلمُتَزاوِرونَ فى اِحياءِ اَمرِنا اَلَّذينَ اِن غَضِبوا لَم يَظلِموا وَ اِن رَضوا لَم يُسرِفوا، بَرَكَةٌ عَلى مَن جاوَروا سِلمٌ لِمَن خالَطوا؛

شيعيان ما كسانى‏ اند كه در راه ولايت ما بذل و بخشش مى‏ كنند، در راه دوستى ما به يكديگر محبت مى ‏نمايند، در راه زنده نگه داشتن امر و مكتب ما به ديدار هم مى‏ روند. چون خشمگين شوند، ظلم نمى‏ كنند و چون راضى شوند، زياده روى نمى‏ كنند، براى همسايگانشان مايه بركت‏ اند و نسبت به هم‏نشينان خود در صلح و آرامش ‏اند.

كافى(ط-الاسلامیه) ج 2، ص 236 و 237، ح 24
 

پيامبر صلی الله علیه و آله و سلم :
 صَلَاةُ اللَّيْلِ مَرْضَاةٌ لِلرَّبِّ وَ حُبُّ الْمَلَائِكَةِ وَ سُنَّةُ الْأَنْبِيَاءِ وَ نُورُ الْمَعْرِفَةِ وَ أَصْلُ الْإِيمَانِ وَ رَاحَةُ الْأَبْدَانِ وَ كَرَاهِيَةٌ لِلشَّيْطَانِ وَ سِلَاحٌ عَلَى الْأَعْدَاءِ وَ إِجَابَةٌ لِلدُّعَاءِ وَ قَبُولٌ لِلْأَعْمَالِ وَ بَرَكَةٌ فِي الرِّزْقِ
نماز شب، موجب رضايت پروردگار، دوستى فرشتگان، سنت پيامبران، نور معرفت، ريشه ايمان، آسايش بدن‏ها، مايه ناراحتى شيطان، سلاحى بر ضدّ دشمنان، مايه اجابت دعا، قبولى اعمال و بركت در روزى است.

ارشاد القلوب(دیلمی) ص 191

امام على عليه السلام:
اِنَّ لِلّدارِ شَرَفا وَ شَرَفُهَا السّاحَةُ الواسِعَةُ وَ الخُلَطاءُ الصّالِحونَ وَ اِنَّ لَها بَرَكَةً وَ بَرَكَتُها جَودَةُ مَوضِعِها وَسَعَةُ ساحَتِها وَ حُسنُ جِوارِ جيرانِها؛

خانه را شرافتى است. شرافت خانه به وسعت حياط (قسمت جلوى خانه) و هم‏نشينان خوب است. و خانه را بركتى است، بركت خانه جايگاه خوب آن، وسعت محوطه آن و همسايگان خوب آن است.

مكارم الاخلاق ص 125 و 126 - بحار الانوار(ط-بیروت) ج 73 ، ص 154
 

پيامبر صلی الله علیه و آله و سلم :
لا يَزالُ النّاسُ بِخَيرٍ ما اَمَروا بِالمَعروفِ وَ نَهَوا عَنِ المُنكَرِ وَ تَعاوَنوا عَلَى البِرِّ وَ التَّقوى فَاِذا لَم يَفعَلوا ذلِكَ نُزِعَت مِنهُم البَرَكاتُ وَ سُلِّطَ بَعضُهُم عَلى بَعضٍ وَ لَم يَكُن لَهُم ناصِرٌ فِى الارضِ وَ لا فِى السَّماءِ؛
تا وقتى مردم امر به معروف و نهى از منكر مى‏ كنند و يكديگر را در نيكى و تقوا، يارى مى ‏رسانند، در خير و نيكى ‏اند، آن‏گاه كه چنين نكنند، بركت‏ها از آنان گرفته مى‏ شود و بعضى بر بعض ديگر مسلّط مى ‏گردند و در زمين و در آسمان، هيچ ياورى نخواهند داشت.

تهذيب الاحكام(تحقیق خرسان) ج 6، ص 181، ح 373

پيامبر صلی الله علیه و آله و سلم :
مَن حَبَسَ عَن اَخيهِ المُسلِمِ شَيئا مِن حَقِّهِ حَرَّمَ اللّه‏ُ عَلَيهِ بَرَكَةَ الرِّزقِ اِلاّ اَن يَتوبَ؛
هر كس چيزى از حقّ برادر مسلمان خود را نگه دارد [و به او ندهد]، خداوند، بركت روزى را بر او حرام مى‏ كند، مگر آن كه توبه كند [و جبران نمايد].

من لايحضره الفقيه ج 4، ص 15، ح 4968