حدیث

امام رضا عليه‏ السلام :
أَحْسِنِ الظَّنَّ بِاللَّهِ فَإِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ أَنَا عِنْدَ ظَنِّ عَبْدِيَ الْمُؤْمِنِ بِي إِنْ خَيْراً فَخَيْراً وَ إِنْ شَرّاً فَشَرّا
به خداوند خوش گمان باش، زيرا خداى عز و جل مى‏ فرمايد: من نزد گمان بنده مؤمن خويش هستم، اگر به من خوش گمان باشد، به خوبى با او رفتار مى‏ كنم و اگر به من بدگمان باشد، به بدى با او رفتار مى ‏كنم.

كافى(ط-الاسلامیه) ج 2، ص 72، ح 3

امام علی عليه‏ السلام :
مَن لَم يُحسِن ظَنَّهُ استَوحَشَ مِن كُلِّ أَحَدٍ؛
آن كس كه گمان خود را نيكو نسازد (و بدبين باشد) از هر كسى وحشت مى كند.

تصنیف غررالحکم و دررالکلم ص 254 ، ح 5333

پيامبر صلى ‏الله‏ عليه ‏و ‏آله :
اِثنانِ یعجلهما اللهُ فِی الدُّنیا البَغیَ و عُقوقَ الوالدین؛
دو چیز را خداوند در دنیا کیفر می دهد : تعدی و ناسپاسی پدر و مادر.

نهج الفصاحه ص 165 ، ح 58

رسول اكرم صلى‏ الله ‏عليه ‏و ‏آله :
رَحِمَ اللّه‏ُ عَبْدا كانَتْ لأَخيهِ عِنْدَهُ مَظْلِمَةٌ فى عِرْضٍ أَوْ مالٍ فَجاءَهُ فَاسْتَحَلَّهُ قَبْلَ أَنْ يُؤْخَذَ و َلَيْسَ ثَمَّ دينارٌ و َلا دِرْهَمٌ فَإِنْ كانَتْ لَهُ حَسَناتٌ اُخِذَ مِنْ حَسَناتِهِ وَ إِنْ لَمْ تَكُنْ لَهُ حَسَناتٌ حَمَلوا عَلَيْهِ مِنْ سَيِّئاتِهِ؛

خدا رحمت كند بنده‏اى را كه حلاليت بطلبد از برادرى كه به آبرو يا مال او تجاوز كرده، قبل از آن كه (در قيامت) از او بازخواست كنند، آنجايى كه دينار و درهمى نباشد، در نتيجه اگر شخص كار نيكى داشته باشد از آن بردارند و اگر نداشته باشد، از گناهان مظلوم برداشته بر گناهان او بيفزايند.

نهج الفصاحه ص 501 ، ح 1657

امام على عليه ‏السلام :
اَلْبَغْىُ يَصْرَعُ الرِّجالَ وَ يُدْنِى الآجالَ؛

ظلم و تجاوز، انسان را زمين مى‏ زند و مرگ‏ها را نزديك مى‏ سازد.

تصنیف غررالحکم و دررالکلم ص 345 ، ح 7937

پيامبر صلی لله عليه و آله :
اِنَّ اَسْرَعَ الْخَيْرِ ثَوابا البِرُّ وَ اِنَّ اَسْرَعَ الشَّرِّ عِقابا البَغْىُ؛

پاداش نيكوكارى زودتر از هر كار خوب ديگرى مى‏ رسد و كيفر ستم و تجاوز زودتر از هر كار بد ديگرى گريبان مى ‏گيرد.

خصال ص 110، ح 81

پيامبر صلی لله عليه و آله :
ثَلاثٌ مَنْ كُنَّ فيهِ فَهِىَ راجِعَةٌ عَلى صاحِبِها: اَلْبَغْىُ وَ الْمَكْرُ وَ النَّـكْتُ؛

سه چيز است كه در هر كس باشد [آثارش] به خود او بر مى ‏گردد: ستم كردن، فريب دادن و پيمان شكنى.

نهج الفصاحه ص 422 ، ح 1281
 

امام صادق عليه ‏السلام :
مَن اَحصى عَلى اَخيهِ المُؤمِنِ عَيبا لِيَعيبَهُ بِهِ يَوما ما كانَ مِن اَهلِ هذِهِ الآيَةِ قالَ اللّه‏ُ عَزَّوَجَلَّ: اِنَّ الَّذينَ يُحِبّونَ (اَن تَشيعَ الفِاحِشَةُ فِى الَّذينَ آمَنوا لَهُم عَذابٌ اَليمٌ فِى الدُّنيا وَ الآخِرَةِ وَ اللّه‏ُ يَعلَمُ وَ اَ نتُم لا تَعلَمونَ ؛) الآیة

هر كس درصدد عيب‏جويى برادر مؤمنش برآيد، تا با آن روزى او را سرزنش كند، مشمول اين آيه است: كسانى كه دوست دارند(، زشتى ‏ها در ميان مردم با ايمان شيوع پيدا كند، عذاب دردناكى براى آنان در دنيا و آخرت خواهد بود و خداوند مى ‏داند و شما نمى‏ دانيد.)

مستدرك الوسايل و مستنبط المسایل ج 9، ص 110، ح 10379

امام علی علیه السلام:
اَکبَرُ العَیبِ اَن تَعیبَ ما فیک مِثلُهُ؛
بزرکترین عیب آن است که آنچه را که مانند آن در خود توست عیب بشماری.

نهج البلاغه(صبحی صالح) ص 536 ، ح 353
 

پيامبر صلی الله علیه و آله و سلم :
لا تَـكُنْ عَيّابا وَ لا مَدّاحا وَ لا طَعّانا وَ لا مُماريا؛
 نه عيب‏جو باش و نه ثناگو، نه زخم‏زبان زن و نه مجادله گر.

مكارم الاخلاق ص 467