|
ش (تهران): می‌گویند: اگر آزرده شدن همسایگان از گریههای حضرت زهراء
علیها السلام راست است، با عصمت ایشان منافات دارد و اگر نیست، پس چرا
مداحان بر آن تأکید دارند؟
قبل از توجه به پاسخ، لازم است به
اهداف پلید دشمن و روش‌های شیطانی آنها برای اظهار بغض و ایجاد شبهه توجه شود که از
هیچ نکته‌ای فروگذار نمی‌کنند و جمله را به گونه‌ای مطرح می‌کنند که به خیال خود یا
عصمت را زیر سؤال ببرند یا مداحان و هیئات مذهبی را که خار چشم‌شان بوده و هست. و
قابل تأمل‌تر آن که از شدت بغض و کینه، هم چون اسلاف خود، هنوز به گریههای آن
حضرت معترض‌اند! و البته انتظار دیگری هم نمی‌رفت و نمی‌رود. ما باید بصیر باشیم.
اما در مقام پاسخ به نکات ذیل دقت فرمایید:
الف – حکایت گریههای حضرت فاطمه‌ی زهرا علیها‌السلام در سوگ پدر و ناراحت بودن
برخی (نه همه) از این گریه‌ها راست است، ولی هیچ منافاتی با عصمت ایشان ندارد. چرا
که هر اولادی بر سوگ پدر گریه می‌کند، چه رسد به اولادی چون ایشان و پدری چون رسول
اعظم صلوات الله علیه و آله.
دقت شود که این گریه‌ها سال‌ها پس از رحلت پدر نبود، بلکه خود ایشان به فاصله‌ی 75
یا در نهایت 90 روز پس از پدر به شهادت رسیدند. لذا هر انسانی که اندکی از انسانیت،
شفقت، محبت و ... بو برده باشد، فرزند را در گریه بر این مصیب محق می‌داند. لذا هم
دردی کرده و تسلیت می‌دهد، نه این که معترض باشد. مگر آن که در ظاهر و باطن از این
مصیبت خوشنود شده باشد و در نتیجه با حزن و اندوه و عزاداری مخالف باشد.
ب – البته بدیهی است که گریه‌ی ایشان در آن مقام، شأنیت و منزلتی که داشتند، چنان
نبوده که صدایش به همسایگان، آن هم در وضعیت شهری آن روزگار که آپارتمان نشینی
نبوده و خانه‌ها با هم فاصله داشتند برسد، بلکه همگان او را همیشه گریان و محزون
می‌دیدند و احوال دختر رسول خدا (ص) و علل این حزن و اندوه در آنان تأثیر می‌گذاشت.
لذا بغض و اعتراض برخی (نه همگان، بلکه سیاست‌گذاران و جهت دهندگان به سمت و سوی
اذهان عمومی) به خاطر تأثیر حالت حزن و اندوه ایشان در بیدار کردن اذهان عمومی بوده
است و نه صدای بلند یا آرام گریه.
ب – حال باید دید که در این فاصله‌ی کوتاه از رحلت رسول اکرم (ص)، چه کسانی خودشان
محزون و گریان نبودند و چه کسانی مترصد بودند که مسئله کاملاً فراموش شود و هیچ
موضوعی اگر چه حزن یا گریه‌ی فرزند در مصیبت رحلت پدر، اذهان عمومی را متوجه نکند؟!
آیا رحلت حضرت امام خمینی (ره) را به خاطر دارید و یا در گزارشات مصور دیده‌اید؟!
مردم به مدت 40 روز عزاداری کردند و در این مدت همه (حتی افرادی که به ظاهر زیاد هم
انقلابی به نظر نمی‌آمدند) شوکه، گریان و محزون بودند و به غیر از منافقین و
معاندین، هیچ کس شادی نمی‌کرد و آنها نیز جرأت نداشتند که در داخل کشور و در میان
مردم محزون این شادی خود را بروز دهند، بلکه در خارج از کشور جشن و پایکوبی برپا
می‌کردند.
ما شیعیان، پس از گذشت 14 قرن هنوز بر مصیبت‌هایی چون رحلت حضرت رسول اکرم (ص) یا
شهادت سیدة النساء العالمین یا امیرالمؤمنین و سایر ائمه‌ی اطهار علیهم‌السلام، به
ویژه حضرت سیدالشهداء علیه‌السلام، و حتی غیر معصومین و فرزندان و یاران با وفایی
چون جناب زینب، حضرت ابوالفضل، علی اکبر، علی اصغر و .... علیهم‌السلام چنان
می‌گرییم که صدایمان در دنیا منعکس می‌شود و این گریه‌ها در این هیئت‌های عزاداری،
ملت‌ها را بیدار کرده است [چنان چه امام خمینی (ره) انقلاب را متأثر از همین تکایای
عزاداری قلمداد نمودند] و البته کفار، منافقین و معاندین، هم چنان با این هیئت‌ها و
گریه‌ها مخالف بوده و نسبت به مداحان، سخنرانان، مردم عزادار و ... بغض دارند (چنان
چه در دوران بروز فتنه، در بعد از ظهر عاشورا شاهد بودیم). آن موقع هم همین‌طور
بوده است. عده‌ای از این مصیبت محزون و عده‌ای دیگر خوشحال بودند و نمی‌خواستند این
حزن پایدار بماند و سبب روشنگری شود.
ج – دقت شود که قرار نیست هر کاری که کفار و دشمنان اسلام را ناراحت می‌کند (اگر چه
همسایه یا حتی والدین باشند)، ترک کنیم و اگر نکردیم آن را معصیت و منافی با عصمت
قلمداد کنیم! بلکه قرار است هر فعلی که موجب خشم خدا می‌شود را ترک کنیم. قرار نیست
که حتی محبت پدر و مادر که این همه بر آن سفارش شده است و نیز سایر محبت‌ها و علایق
دنیوی را به محبت خدا و رضایت مردم (کافر و منافق) را به رضایت خدا ترجیح دهیم،
بلکه محبت و رضایت حق تعالی ارحج است. وگرنه همین امروز نیز نماز ما به جماعت یا
فرادا و حتی حجاب زنان ما، موجب بغض و اعتراض کفار است.
«قُلْ إِنْ كانَ آباؤُكُمْ وَ أَبْناؤُكُمْ وَ إِخْوانُكُمْ وَ أَزْواجُكُمْ وَ
عَشيرَتُكُمْ وَ أَمْوالٌ اقْتَرَفْتُمُوها وَ تِجارَةٌ تَخْشَوْنَ كَسادَها وَ
مَساكِنُ تَرْضَوْنَها أَحَبَّ إِلَيْكُمْ مِنَ اللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ جِهادٍ في
سَبيلِهِ فَتَرَبَّصُوا حَتَّى يَأْتِيَ اللَّهُ بِأَمْرِهِ وَ اللَّهُ لا يَهْدِي
الْقَوْمَ الْفاسِقين» (التوبه – 24)
ترجمه: بگو اگر پدران و فرزندان و برادران و همسران و قوم و خويش شما و اموالى كه
بدست آوردهايد و تجارتى كه از كساد آن مىهراسيد و مسكنهايى كه بدان علاقمنديد در
نظر شما محبوبتر از خدا و رسول او و جهاد در راه او است، پس منتظر باشيد تا خدا
فرمان خود را بياورد، و خدا مردم تبهكار را هدايت نمىكند.
د– پس، هم موضوع حزن و اندوه و گریههای آن حضرت (ع) و سپس همه‌ی مؤمنین و
علاقمندان به حضرت رسول‌اکرم (ص) واقعیت داشته و طبیعی هم هست که در آن سوگ و مصیبت
عظما بگریند. و هم اعتراض و نگرانی کفار و منافقین از صدای بلند نبوده و بلکه از
تأثیر حزن واندوه شدید ایشان در روشنگری و بیداری اذهان عمومی بوده است و هم مداحان
(که خداوند اجر و عزتشان دهد) درست می‌گویند.
x-shobhe.com | 
