تاریخی/شبهه 58

الف – قرآنی که بر پیامبر اکرم صلوات الله علیه و آله نازل گردید، نه تنها اِعراب نداشت، بلکه دیکته هم نداشت، چرا که وحی‌ای بود که بر قلب مبارک ایشان نازل می‌شد، نه نوشتاری روی یک صفحه از پوست یا سنگ یا لوح و ... . ایشان نیز آن را طبق امر الهی، همان‌گونه قرائت، بیان و ابلاغ می‌نمودند که نازل شده است و دیگران می‌نوشتند. پس شخص ایشان (ص)، از روی کتاب و نوشتار قرآن را تلاوت نمی‌نمودند، بلکه طبق وحی تلاوت می‌نمودند و این وحی نیز مکرر برای ایشان قرائت می‌شد. بلکه دیگران نوشته‌های خود را برای ایشان می‌خواندند تا اگر اشتباهی رخ داده باشد، تصحیح گردد.

«فَتَعَالَى اللَّهُ الْمَلِكُ الْحَقُّ وَلَا تَعْجَلْ بِالْقُرْآنِ مِن قَبْلِ أَن يُقْضَى إِلَيْكَ وَحْيُهُ وَقُل رَّبِّ زِدْنِي عِلْمًا» (طه، 114)

ترجمه: پس پاك و برتر است خدايى كه مالك مطلق هستى و حق و ثابت است. و در (فراگيرى يا خواندن) قرآن پيش از آنكه وحى آن تمام شود شتاب مكن و بگو: پروردگارا، بر علم من بيفزاى.

«سَنُقْرِؤُكَ فَلَا تَنسَى» (الأعلی، 6)

ترجمه: زودا كه تو را [به قرآن‏] خوانا گردانيم پس فراموش نمى‏كنى.

ب – با گسترش دامنه‌ی و مقبولیت اسلام در بین اقوام متفاوت، نیاز به اِعراب‌گذاری در کلماتِ آیات قرآن کریم به صورت ضرورتی اجتناب ناپذیر احساس شد؛ چرا که بسیاری از گرویدگان عرب نبودند، بلکه عربی را به خاطر آشنایی با اسلام و قرآن آموخته بودند، لذا ممکن بود قرائت خطایی از یک کلمه صورت پذیرد و در فهم معنا ایجاد مشکل نماید و نیز تحریرهای مکرر، زمینه را برای تحریف عمدی یا سهوی فراهم آورد.

از این رو، برای اولین بار، بین سال‌های 50 تا 60 هجری قمری بود که دانشمند ادیبی به نام «ابوالاسود دوئلی» که از شیعیان خُلّص و شاگردان با وفای امیرالمؤمنین امام علی علیه‌السلام و نیز از قاریان و حافظان قرآن کریم بود، اِعراب گذاری را انجام داد. و وی یک ایرانی نبود (که البته فرقی هم نمی‌کند).

منبع:x-shobhe