شهید آوینی

 

نور چشم رحمة للعالمین

اقبال لاهوری

مریم از یک نسبت عیسی عزیز
از سه نسبت حضرت زهرا عزیز

نور چشم رحمة للعالمین
آن امام اولین و آخرین

آنکه جان در پیکر گیتی دمید
روزگار تازه آیین آفرید

بانوی آن تاجدار هَل اَتی1
مرتضی مشکل گشا شیرخد

پادشاه و کلبه ای ایوان او
یک حُسام2 و یک زره سامان او

مادر آن مرکز پرگار عشق 
مادر آن کاروان سالار عشق

آن یکی شمع شبستان حرم
حافظ جمعیت خَیرُالاَُمم

تا نشیند آتش پیکار و کین
پشت پا زد بر سر تاج و نگین

و آن دگر مولای ابرار جهان
قوت بازوی احرار جهان

در نوای زندگی سوز از حسین
اهل حق حریّت آموز از حسین

سیرت فرزندها از امّهات
جوهر صدق و صفا از اُمّهات

مزرع تسلیم را حاصل بتول
مادران را اُسوه ی کامل بتول

بهرمحتاجی دلش آن گونه سوخت
با یهودی چادر خود را فروخت3

نوری و هم آتشی فرمانبرش
گم رضایش در رضای شوهرش

آن ادب پرورده ی صبر و رض
آسیا گردان و لب قرآن سُر

گریه های او زبالین بی نیاز
گوهر افشاندی به دامان نماز

اشک او برچید جبریل از زمین
همچون شبنم ریخت بر عرش برین

رشته آیین حق زنجیر پاست
پاس فرمان جناب مصطفی است

ورنه گرد تربتش گر دیدمی
سجده ها برخاک او پاشیدمی

ای ردایت پرده ناموس م
تاب تو سرمایه فانوس م

طینت پاک تو ما را رحمت است
قوت دین و اساس ملت است

کودک ما چون لب از شیر تو شست
لا اله آموختی او را نخست

می تراشد مهر تو اطوار م
فکر ما گفتار ما کردار م

ای امین نعمت آیین حق
در نفسهای تو سوز دین حق

دور حاضر ترفروش و پرفن است
کاروانش نقد دین را رهزن است

آب بند نخل جمعیت تویی
حافظ سرمایه ملت تویی

از سر سود و زیان سودا مزن
گام جز بر جاده آبا مزن

هوشیار، از دستبرد روزگار
گیر فرزندان خود را در کنار

فطرت تو جذبه ها دارد بلند 
چشم هوش از اسوه زهرا مبند

تا حسینی شاخ تو بار آورد،
موسم پیشین به گلزار آورد


پی نوشت ها:

1. تاجدار اهل اتی: منظور حضرت علی(ع) است که بنا بر مشهور سوره هل اتی(دهر) درباره آن حضرت و فاطمه(س) و دو فرزندش: حسنین(علیهما السلام) نازل شده و تفصیل آن چنین است: به روایت عامه و خاصه وقتی حسنین(ع) مریض شدند علی(ع) به امر پیامبر(ص) نذر کرد که اگر شفا یابند سه روز روزه بدارد. فاطمه و حسنین و فضّه خادمه هم نذر کردند. چون شفا یافتند همه روزه گرفتند. شب اول فقیری، شب دوم یتیمی و شب سوم اسیری بر درخانه علی آمد و سؤال کرد. علی(ع) نان جوینی به قرض از یهود، برای افطار آماده کرده بود هر سه شب به این سه تن سائل داد و فاطمه(ع) و دیگران هم اقتدا کردند. روز چهارم حسنین(ع) بی تاب شدند که مائده بهشتی آمد و این آیات در شأنشان نازل شد: ویطعمون الطعام علی حبه مسکیناً و یتیماً و اسیراً.(آیه 8، سوره دهر)

سعدی نیز به مطلب، بدین صورت اشاره می کند:

کس را چه زور و زهره که مدح علی کند  

جبار در مناقب او گفته هلی اتی

2. حسام: شمشیر

3. ظاهراً سخن شاعر ناظر است به گرونهادن چادر فاطمه زهرا(س) به وسیله مولی علی(ع) نزد فرد یهودی به نام "زید" و قرض کردن مقداری جو از آن مرد یهودی.

مرحوم محدث قمی در ذیل روایت اضافه می کند که این چادر پشمی خانه مرد یهودی را روشن می کند و این امر موجب تعجب آن یهودی و زوجه اش و همسایگانش می گردد. به برکت این چادر هشتاد نفر یهودی مسلمان می شوند.

( منتهی الآمال- بخش دوم، ص7 و نیز مناقب ابن شهر آشوب، ج3، ص 339)

 

Copyright © 2003-2022 - AVINY.COM - All Rights Reserved
logo