كنگره بزرگداشت علامه شرف‌الدین در ایران و لبنان برگزار مي‌شود

كنگره بزرگداشت علامه شرف‌الدین 24 اسفند ماه جاری در ایران و 26 تیرماه در لبنان برگزار مي‌شود. ذیلا گوشه‌هایی از زندگی و احوال این مصلح شیعی را مي‌خوانید.

سید عبدالحسین شرف‌الدین در یكى از روزهاى سال 1290 ق. در شهر كاظمین دیده به جهان گشود. وى در دامان پر مهر مادر پاكدامن و مهربانش «زهرا صدر» و تحت نظارت پدر عالم و روحانى‏اش «سید یوسف شرف‌الدین» پرورش یافت. یك ساله بود كه پدرش تصمیم گرفت براى گذراندن مراحل عالى تحصیل به نجف اشرف مهاجرت كند و به این ترتیب، سید عبدالحسین به همراه پدر و مادر راهى آن دیار شد. شش سال داشت كه در نجف اشرف به مكتب خانه گذاشته شد تا قرآن را از معلمان متدین و عالم فرا گیرد.

گفته شده است: در هشت سالگى و پس از عزیمت خانواده به جبل عامل، در محضر پدر عالم و روحانى خود، به خواندن ادبیات عرب پرداخت و سال‌ها به فراگیرى صرف، نحو، لغت، معانى، بیان، بدیع، شعر، انشا، تاریخ و خط مشغول شد و با تمرین و ممارست، معلوماتش را به كمال رسانید. پس از آنكه در ادبیات، منطق و اصول فقه معلومات لازم و ضرورى را كسب كرد در محضر پدر به تحصیل فقه پرداخت و با عزمى جزم، كتاب‌هاى فقهى نجاة العباد، المختصر النافع فى فقه الامامیه و شرایع الاسلام را به نحو شایسته‏اى فرا گرفت.

در سال 1310 ق. به همراه مادر، همسر و برادرش رخت سفر به عراق بر بست و در پى توصیه پدر بزرگش آیت‌اللَّه سید هادى صدر و دیگر آشنایانش، به همراه خانواده‏اش به سامرا رفت. شرفّ‌الدین پس از گفتگو و تبادل نظر با دایى فرزانه و عالم خود آیت‌اللَّه سیدحسن صدر، تحصیلات فقهى و اصولى خویش را در نزد دو استاد معروف حوزه علمیه سامرّا، شیخ حسن كربلایى(متوفى 1322 ق.) و شیخ باقر حیدر (متوفى 1333 ق.) آغاز كرد. همچنین هر صبح جمعه وى باشور و رغبت وصف ناپذیرى، پاى درس اخلاق حكیم الهى آیت‌اللَّه شیخ فتحعلى سلطان آبادى حضور مى‏یافت و دل عطشناكش را از آن سرچشمه عشق حق سیراب مى‏ساخت.

پس از گذشت یك سال و در هنگامى كه مرجع تقلید شیعیان جهان آیت‌اللَّه میرزاى شیرازى بنا به عللى سامرّا را به قصد نجف ترك كرد، شرف‌الدّین نیز با دیگر عالمان و مدّرسان حوزه علمیه سامرّا، راهى نجف، قبله طالبان علم شد. وى براى تحصیل دوره‏هاى عالى فقه، اصول، حدیث، كلام و... سال‌ها پاى درس عالمان و فقیهان بزرگ حوزه علمیه نجف از مانند: آقا رضا اصفهانى ( متوفى 1322 ق.)، شیح محمد طه نجف (متوفى 1323 ق.)، آخوند خراسانى (متوفى 1329 ق.)، شیخ الشریعه اصفهانى (متوفى 1303 ق.)، شیخ عبد‌اللَّه مازندرانى (متوفى 1330 ق.)، سید محمد كاظم طباطبایى یزدى ( متوفى 1337 ق.) و میرزا حسین نورى (متوفى 1320 ق.) نشست.
شرف‌الدین پس از دوازده سال تحصیل، تحقیق و مناظرات علمى و اعتقادى و در نهایت شوق و تلاش و پشتكار ویژه طلبگى، به مرتبه بلند فقاهت و اجتهاد دست یافت و از سوى فقهاى طراز اول نجف، صاحب اجازات و تأییدات اجتهادى شد و درسى و دو سالگى، اجتهاد مطلق او مورد قبول و تأیید همه مجتهدان بزرگ حوزه علمیه نجف، كاظمین، كربلا و سامرّا قرار گرفت. او در این مدت، در كنار تحصیلات علمى و فقهى، با جدیت تمام به فعالیت‌هاى ادبى و تلاش در جهت تسلط كامل بر رموز بلاغت، صنایع ادبى وشیوه‏هاى سخنورى، و نویسندگى و بحث دست زد و در این فنون نیز ممتاز گشت.

در تاریخ نهم ربیع الاول سال 1322 ق. همراه با خانواده‏اش نجف اشرف را ترك كرد و از راه دمشق رهسپار جبل عامل شد و در میان امواج خروشان احساسات و عواطف پاك هموطنانش، به وطن قدم نهاد.

ابتدا در «شحور» اقامت كرد و در كنار پدر بزرگوارش به ارشاد مردم و تدریس، تعلیم و تربیت نسل جوان همّت گماشت. پس از سه سال، به دعوت مردم صور، راهى آنجا شد. وى با تأسیس حسینیه صور آنجا را به مركزى براى برگزارى برنامه‏هاى گوناگون دینى و اجتماعى تبدیل كرد.

این روحانی پاك اندیش سال‌ها در لبنان زمینه فراوانی را برای وحدت لبنان و تحولات مهم بعد از آن فراهم كرد كه آثار آن هنوز وجود دارد و روزبه روز گسترده‌تر مي‌شود. علامه شرف‌الدین سرانجام در سال 1337 هجری شمسی دارفانی را وداع گفت.