پای درد دل‌های یک جانباز شیمیایی

پس از انتشار اخبار مربوط به جانباز شهید محمد رجبی ثانی ، گروهی از جانبازان با خبرگزاری تماس گرفته و ضمن ابراز تاسف از این واقعه و ابراز همدردی با خانواده این شهید خواستار پیگیری و پاسخگویی مسئولان شدند ، که نامه‌های برخی از آنها پیش از این منتشر شد . آنچه در پی می‌آید نامه یکی دیگر از این جانبازان گرامی است که به خبرگزاری مهر ارسال شده است .

پیمان ادیبی یکی از جانبازان شیمیایی در نامه خود که درپی انتشار اخبار مربوط به جانباز شهید محمد رجبی ثانی برای ما ارسال کرده ، آورده است :

 گلایه ای در قالب حرف دل جانبازان و آزادگان
 
جنگ تمام شد و روسیاهی آن . . . 
مگر نه این است که جانبازان و آزادگان در زمان انقلاب و بعد از آن (جنگ) از همه چیز خود گذشتند - زندگی ، مال ، تحصیل و .... و علاوه بر آن جان خود را نیز پیشکش نمودند تا دین ، عترت ، اصالت ایرانی  و مردانگی مردان ایران به زیر سوال نرود؟! زمانی که چنین افکاری در بین جوانان موج می زد ، برخی از این مسئولین فعلی کجا بودند که فداکاری ها و ایثارگری های آنزمان را ببینند ؟ 

چرا دولت و مجلس بدون مطالعه قوانینی را به تصویب می رسانند که قابلیت اجرایی ندارد و جانبازان و آزادگان می بایست فقط چوب این قوانین را بخورند و نه امتیاز مکتسبه  آنرا ؟ هدف از تصویب قوانین چیست؟
زمانه طوری شده که جانباز باید در صورت بروز و شدت بیماری ناشی از جنگ زیر سوال برود !  (کسی نگفت به شما بروید. خودتان با پای خودتان رفتید !  برای دولت جنگیدید و دولت هم باید پاسخگوی شما باشد .اگر برای دولت جنگیدید حقتان را باید از دولت بگیرید) ! چطور؟ جانباز و آزاده این مرز و بوم اصلا جرات این را ندارد که بگوید جانباز یا آزاده هست !

 وا اسفا

من ( جانباز ، ایثارگر ، آزاده) بر اساس وظیفه شرعی که بر گردنم بود رفتم . بی هیچ چشم داشت ، منت و توقعی (اصلا در آن زمان قوانین اینچنینی وجود نداشت ) ولی الآن گاهی واقعا دلم می گیرد و از زنده بودنم پشیمان می شوم  . منی که بخاطر دین و ملتم در برابر متجاوز ایستادم تا باقی ملت در آرامش زندگی کنند ، الآن می بایست بر روی ویلچر یا با عصای سپید ، با ماسک اکسیژن با اعصاب در هم و خراب که موجب صلب آسایش سر و همسر می شود، و و و ...  زندگی کنم و هیچ حقی برای خود قائل نشوم ! و مسئولین نظام نیز همچنین !

خوش به حال آنهایی که رفتند و این همه ظلمی که در حق جانبازان و آزادگان ، ناروا روا می شود را نمی بینند . آیا کسی در آن زمان باور می کرد به محض تمام شدن جنگ ، تمامی شور و حرارت و مسایل پیرامون آن به این سرعت به حالت جمود برسد؟ آیا حال که جنگ تمام شد دیگر احتیاجی به جانفشانی و از جان گذشتن نمی باشد؟ آیا طبقه متوسط و زیر متوسط جامعه که عمدتا در انقلاب و جنگ مشارکت داشتند محکوم به فراموشی هستند؟ کشور به چه سمت و سویی می رود؟ آیا مسئولین به این امر با تدبر و تفکر می نگرند؟ یکی از مسئولین مربوطه اعلام می کند جانبازان و آزادگان ما در اکثر ادارات دولتی و غیر دولتی  مشغول به کارند! کو آمار؟ کجاست ادله موضوع ؟ چند نفر بعد از جانبازی جذب ادارات شدند و به چه طریقی؟ لطفا راهنمایی بفرمائید برای باقی جانبازان و آزادگان.  رهنمود   لطفاً.
گیریم سخنان این مسئول محترم صحیح . چه برخوردی با ایشان (جانبازان و آزادگان) می شود؟ آیا در حد یک ناجی و قهرمان ملی است؟ نه اصلا آیا در حد یک فرد عادی است یا یک فرد اضافه یا کسی که حق دیگران را می خورد و یا  . . . ؟ چه کس و چه ارگانی مسئول این موضوع است؟

باری جانبازان و آزادگان ناگفته های بسیاری دارند که در این مقال نمی گنجد .  این قشر بعد از جنگ جور و جفاهای بسیاری کشیده اند . الحق که درست می گویند این جانبازان و آزادگان و شهدا بودند که پله ترقی خیلی ها شدند .      
چرا کسانی که از جان خود مایه گذاشتند برای حفظ دین ، نظام و مرز و بوم ایران اسلامی ، باید قریب به اتفاق فاقد مسکن و کار مناسب باشند ، کو آن حمایتهای کتابی ؟ مگر نه اینست که قانون تسهیلات استخدامی جانبازان ، استخدام جانبازان و آزادگان و همسرانشان را در اولویت قرار داده ؟

چرا اکثر مسئولیت ها می بایست به افرادی که بعضا حتی ذره ای در حفظ نظام مشارکت ننموده اند اعطا گردد(البته در سطح خرد نه کلان) ؟ آیا این درست است که یادگاران این نظام و انقلاب  بعنوان یک وسیله یکبار مصرف و یا برحسب نیاز مورد استفاده یا بنحوی سوء استفاده قرار گیرند.
عاجزانه از مسئولین نظام خواستاریم کمی بیشتر به زندگی جانبازان و آزادگان رسیدگی نمایند. معطوف به هفته دفاع مقدس و روز جهانی مبارزه با سلاح شیمیایی و . . .   نباشد. اینطور نباشد که فقط بعد از عروج یک جانباز مراسم تقدیر از جسم فانی وی بعمل آید. در زمان حیات نیز به فکر جانبازان باشید. چه بودجه هایی که در کشور به هدر نمی رود  ( تزئین دفتر فلان وزیر ، افتتاحیه  فرودگاه  امام (ره) و . . .  ) . آیا تامین  بودجه ، یکبار برای همیشه ، دولت را با مشکل مواجه  می نماید؟

به نظر شما مسئول محترم که این نامه و گلایه را مطالعه می نمایید جانباز ، آزاده و ایثارگر این مرز و بوم چه داستانی برای فرزندش از دوران جنگ و بعد از آن تعریف کند ؟  از قدر دانی ها و احترام ها و ارزش گذاری های آن زمان  یا بی مهری ها و جور و جفا های این دوره ؟

   پیمان ادیبی   
جانباز شیمیایی

منبع: خبرگزاری مهر