دو مايه دلخوشی امام
حسين ( ع ) در شب عاشورا ، و روز عاشورا ، دو تا دلخوشی دارد ، دلخوشی بزرگش به اهل بيتش است كه میبيند قدم به قدمش دارند میآيند ، از آن طفل كوچكش گرفته تا فرد بزرگش . دلخوشی ديگرش بر اصحاب با وفايش هست كه میبيند كوچكترين نقطه ضعفی ندارند ، فردا كه روز عاشورا ميشود ، يكنفر از اينها فرار نكرد ، يكنفر از اينها به دشمن ملحق نشد ، ولی از دشمن افرادی را به خود جذب كردند . هم در شب عاشورا افرادی به آنها ملحق شدند و هم در روز عاشورا دشمن را مجذوب خودشان كردند ، كه " حربن يزيد رياحی " يكی از آنهاست ، 30 نفر در شب عاشورا آمدند ملحق شدند ، اينها مايههای دلخوشی ابا عبدالله بود . يك يك شروع كردند به جواب دادن به آن حضرت . آقا !