حديث نبوی نقل كرديم ، هر عمل نيكی در نردبان تكامل ، بالاتر هم دارد جز
شهادت . و از طرف ديگر انتقال به جهان ديگر است كه امری محبوب و
مطلوب و مورد آرزوی اولياء الله است .
اينست كه میبينيم مثلا علی عليه السلام آنگاه كه میبيند مرگش به صورت
شهادت نصيبش شده از خوشحالی در پوست نمیگنجد .
علی عليه السلام در فاصله ضربت خوردن تا وفات ، جملههای زيادی دارد كه
در كتب و از آن جمله در نهج البلاغه مسطور است .
يكی از آن جملهها در همين زمينه است : « و الله ما فجانی من الموت
وارد كرهته و لا طالع انكرته و ما كنت الا كقارب ورد و طالب وجد » .
يعنی به خدا قسم هيچ امر مكروه و خلاف انتظاری برای من رخ نداده است .
همان رخ داده كه میخواستم ، به آرزوی خود كه شهادت است رسيدم . مثل من
مثل كسی است كه شب تاريك در جستجوی آب در صحرائی میگردد و ناگاه چاه
آبی و يا سرچشمهای پيدا میكند . مثل من مثل جويندهای است كه به مطلوب
خود نائل شده باشد .
حافظ به همين جملهها نظر دارد آنجا كه میگويد :
دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند
|
اندر آن ظلمت شب آب حياتم دادند
|