حديث نبوی نقل كرديم ، هر عمل نيكی در نردبان تكامل ، بالاتر هم دارد جز
شهادت . و از طرف ديگر انتقال به جهان ديگر است كه امری محبوب و
مطلوب و مورد آرزوی اولياء الله است .
اينست كه می‏بينيم مثلا علی عليه السلام آنگاه كه می‏بيند مرگش به صورت‏
شهادت نصيبش شده از خوشحالی در پوست نمی‏گنجد .
علی عليه السلام در فاصله ضربت خوردن تا وفات ، جمله‏های زيادی دارد كه‏
در كتب و از آن جمله در نهج البلاغه مسطور است .
يكی از آن جمله‏ها در همين زمينه است : « و الله ما فجانی من الموت‏
وارد كرهته و لا طالع انكرته و ما كنت الا كقارب ورد و طالب وجد » .
يعنی به خدا قسم هيچ امر مكروه و خلاف انتظاری برای من رخ نداده است .
همان رخ داده كه می‏خواستم ، به آرزوی خود كه شهادت است رسيدم . مثل من‏
مثل كسی است كه شب تاريك در جستجوی آب در صحرائی می‏گردد و ناگاه چاه‏
آبی و يا سرچشمه‏ای پيدا می‏كند . مثل من مثل جوينده‏ای است كه به مطلوب‏
خود نائل شده باشد .
حافظ به همين جمله‏ها نظر دارد آنجا كه می‏گويد :
دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند
اندر آن ظلمت شب آب حياتم دادند