فرمود " ازدواج كنيد ولی طلاق ندهيد ، زيرا عرش الهی از طلاق بلرزه در
می‏آيد " .
امام صادق فرمود هيچ چيز حلالی مانند طلاق مبغوض و منفور پيشگاه الهی‏
نيست . خداوند مردمان بسيار طلاق دهنده را دشمن ميدارد .
اختصاص به روايات شيعه ندارد . اهل تسنن نيز نظير اينها را روايت‏
كرده‏اند . در سنن ابو داود از پيغمبر اكرم نقل ميكند " « ما احل الله‏
شيئا ابغض اليه من الطلاق » " يعنی خداوند چيزی را حلال نكرده كه در عين‏
حال آنرا دشمن داشته باشد مانند طلاق .
مولوی در داستان معروف موسی و شبان ، اشاره به همين حديث نبوی ميكند
آنجا كه ميگويد :
تا توانی پا منه اندر فراق
ابغض الاشياء عندی الطلاق
آنچه در سيرت پيشوايان دين مشاهده ميشود اينست كه تا حدود امكان از
طلاق پرهيز داشته‏اند و لهذا طلاق از طرف آنها بسيار بندرت صورت گرفته‏
است و هر وقت صورت گرفته دليل معقول و منطقی داشته است . مثلا امام‏
باقر زنی اختيار ميكند و آن زن خيلی مورد علاقه ايشان واقع ميشود . در
جريانی امام متوجه ميشود كه اين زن " ناصبيه " است . يعنی با علی بن‏
ابيطالب عليه‏السلام دشمنی ميورزد و بغض آنحضرت را در دل ميپروراند .
امام او را طلاق داد .
از امام پرسيدند تو كه او را دوست داشتی چرا طلاقش دادی ؟ فرمود :
نخواستم قطعه آتشی از آتشهای جهنم در كنارم باشد .