اينجا با كمال تأسف بايد به نكته‏ای اشاره كنم ، و آن اينست كه غالب‏
ذاكران سيد الشهداء ( ع ) با آنكه آن حضرت را با لقب مقدس شهيد ياد
می‏كنند و سيد الشهدا می‏خوانند ، در اثر اينكه تحليلی در اين مسائل ندارند
، تلقی‏شان از مرگ ابا عبدالله ( ع ) از نوع سوم است ، يعنی نفله شدن و
هدر رفتن .
بسياری از مردم ما صرفا بر مظلوميت ابا عبدالله و بی جرمی و بی دخالتی‏
آن حضرت می‏گريند ، و تاسفشان از اينست كه امام حسين مانند كودكی كه‏
قربانی هوس يك جاه طلب می‏شود نفله شد و خونش هدر رفت . در صورتی كه‏
اگر اينچنين باشد آن حضرت مظلوم و بی تقصير هست ، همچنانكه همه‏
قربانيان آنگونه جنايات مظلوم و بی تقصيرند ، ولی ديگر شهيد نيست تا چه‏
رسد كه سيد الشهداء باشد .
امام حسين صرفا يك قربانی هوسهای جاه طلبانه ديگران نيست . شك ندارد
كه از آن جهت كه اين فاجعه به كشندگان او انتساب دارد ، جنايت است ،
هوس است ، جاه طلبی است . ولی از آن جهت كه به شخص او انتساب دارد
، شهادت است ، يعنی ايستادگی آگاهانه و مقاومت هوشيارانه در راه هدف‏
مقدس است . از او بيعت و امضا و تسليم می‏خواستند و او با توجه به همه‏
عواقب زير بار نرفت ، به علاوه او سخت معترض بود و سكوت در آن شرائط
را گناهی عظيم تلقی می‏كرد .