نداشت ، خودش تنها بود ، وقتی كه پيامبر اكرم از احد برگشت به مدينه ،
ديد در خانه همه شهدا گريه هست جز خانه جناب حمزه ، حضرت فقط يك جمله‏
فرمود : " « اما حمزش فلا بواكی له » " يعنی همه شهدا گريه كننده دارند
جز حمزه كه گريه كننده ندارد . تا اين جمله را فرمود ، صحابه رفتند به‏
خانه‏هايشان و گفتند : پيامبر فرمود : حمزه گريه كننده ندارد . زنانی كه‏
برای فرزندان خودشان يا شوهرانشان ، يا پدرانشان ، يا برادرانشان‏
می‏گريستند ، به احترام پيامبر و به احترام جناب حمزش بن عبدالمطلب ،
آمدند به خانه حمزه و برای حمزه گريستند . و بعد از اين ديگر سنت شد هر
كس برای هر شهيدی كه ميخواست بگريد ، اول می‏رفت خانه جناب حمزه و
برای او ميگريست .
اين جريان نشان داد كه اسلام ، با اينكه با گريه بر ميت ( ميت عادی )
چندان روی خوشی نشان نداده است ، مايل است كه مردم بر شهيد بگريند ،
زيرا شهيد حماسه آفريده است و گريه بر شهيد ، شركت در حماسه او و
هماهنگی با روح او و موافقت با نشاط او و حركت در موج اوست .
بعد از حادثه عاشورا و شهادت امام حسين عليه السلام كه همه شهادتها را
تحت الشعاع قرار داد ، لقب سيدالشهداء به ايشان انتقال يافت ، البته‏
به جناب حمزه هم سيدالشهداء گفته و می‏گوئيم ولی سيد الشهدای مطلق ، امام‏
حسين است .