خود . و سعادت هم جز اين نيست ، پس هدف از خلقت ما اين است كه در
اين دنيا ، هر چه بيشتر از وجود خود و اشياء خارج بهره ببريم ، يعنی "
حداكثر لذت " و " حداقل رنج " را داشته باشيم . و اضافه میكنند كه
انبياء هم برای همين آمدهاند كه زندگی انسان را مقرون سعادت يعنی حداكثر
لذت ممكن و حداقل رنج ممكن بكنند ، و اگر انبياء مسئله آخرت را طرح
كردهاند به دنبال مسئله زندگی است . يعنی چون راهی برای سعادت بشر
تعيين كردهاند ، طبعا پيروی كردن از اين راه مستلزم اين بوده كه برايش
پاداش معين كنند و مخالفت با آن مستلزم اين بوده كه كيفر معين كنند و
آخرت هم مانند هر مجازاتی كه به تبع وضع میشود به تبع دنيا وضع شده است
تا قوانينی كه آنها در دنيا میآورند لغو و عبث نباشد . چون انبياء
خودشان قوه مجريه نبودند و در دنيا نمیتوانستند به اشخاص پاداش يا كيفر
دهند ، قهرا عالم آخرتی وضع شد تا پاداش به نيكوكاران و كيفر به بدكاران
داده شود .
هدف خلقت از ديدگاه قرآن
ولی ما در قرآن هيچيك از اين حرفها را نمیبينيم و به اين صورت نيست
. در قرآن يك جا تصريح میكند : "« و ما خلقت الجن و الانس الا ليعبدون
" ( 1 ) غايت خلقت انسان و موجود ديگری كه آنرا جن مینامد را عبادت
شمرده است . و اين ممكن است برای فهم ما خيلی
پاورقی :
1 - سوره الذاريات آيه 56 ( و پريان و آدميان را نيافريدم مگر كه
عبادتم كنند ) .