|
نقطه عطف
خم را بگشا به روى مستان بيــزار شو از هـــوا پرستان از مــن بپذير رمـــــز مستى چون طفل صبور، در دبستان آرام ده گُــل صفــــــــا باش چـون ابــــر بهار در گلستان تـاريخچــــــــه جمال او شو بشنو خبر هــــــزار دستـان بردار پيالـــــه و فرو خـــوان بر مى زدگـان و تنگدستـان اى نقطه عطف راز هستى بر گير ز دوست، جام مستى من شاهد شهر آشنــايم من شـاهـم و عـاشق گدايـم فرمانده جـمع عاشقــانم فـــرمانـبر يــــار بيـــــوفايــــم از شهر گذشت نام و ننگم بــــازيــــچـه دور و آشنــــايم مست از قـدح شراب نابم دور از بـــــرِ يــــــار دلــــربايم ســازنده دير عاشقـــــانم بـــازنـــــده رنـــد بينــوايـــم اين نغمه بر آمد از روانـــم از جــان و دل و زبـان و نايم اى نقطه عطف راز هستى بر گير ز دوست، جام مستى رازى است درون آستينــــم رمزى است بـرون ز عقل و دينم در زمره عاشقان سر مست بـــى قيــد ز عــــار صلح و كينم در جـرگـه طيــــر آسمـــانم در حـــلقــه نــــمــلــه زمينـــــم در ديده عـــاشقان، چنــانم در مــنظـــــر سالـــكـان، چنينـم دلبـــــــــاخته جـــــمال يارم وارستــــــه ز روضــــــه بــــرينم با غــــــمزه چشم گلعذاران بيــــــزار ز نـــــاز حـــــور عــينـم گــويم به زبـان بىزبـــــــانى در جمــــــع بتــــان نــــــازنينـم اى نقطـه عطف راز هستى بر گير ز دوست، جام مستى برخاست ز عاشقى، صفيرى مى خواست ز دوست دستگيرى او را بــه شـــــــرابخانـه آورد تا تـــوبه كنـد به دست پيـــــــرى از عشق، دگــر سخن نگويد تا زنـــــده كنـــــد دلش فقيـــــرى درويش صفت، اگـــر نباشى از دورى دلــبــــــــرت بـــــميــرى ميخانه، نه جاى افتخار است جــــاى گنه است و سر به زيـرى با عشوه بگو به جمع ياران آهستـــه، و ليك با دليرى اى نقطه عطف راز هستى بر گير ز دوست، جام مستى اى صوت رســـــاى آسمانى، اى رمز نـــــــداى جاودانى، اى قله كوه عشق و عاشق، وى مرشد ظاهر و نـهانى، اى جلــــــوه كامل "انا الحق" در عــرش مُرفّع جــهــــانى، اى موسى صَعْق ديده در عشق از جــــلــوه طـــور لامكانى، اى اصل شجر، ظهورى از تو در پــــــرتو سرّ سَرمــدانى، بر گوى به عشق، سرّ لاهوت در جمـــع قــــــلندران فانى اى نقطه عطف راز هستى بر گير ز دوست، جام مستى اى دور نـــــــمـــــاى پور آزر، نــاديـــده افــول حق ز مــــــنظر اى نار فراق، بر تـــــو گلشن شد بَـــرد و سلام از تــــــــو آذر بـــردار حجـــــاب يـار از پيش بنمــاى رُخش چــــــــو گل مصوّر از چهــــــره گلعذار دلــــــدار شد شهـــــــر قــــلندران، منّــور آشفته چه گشت پيچ زلفش شد هر دو جهان، چـو گل معطّر بر گــــوش دل و روان درويش بر گـــــــوى به صــــد زبان مكـرّر اى نقطه عطف راز هستى بر گير ز دوست، جام مستى در حلقه سالكـــــان درويش رنـــــــــدان صبـــور دورانــديش راهب صفتان جـــــام بر كف آن مى زدگـان فـارغ از خويش در جمله زاهدان و مىنوش در صـــورت عـالـمان و بد كيش در راه رسيدن به دلـــــــدار بيگـــانــــه بـود ز نوش يا نيش فارغ بود از جهان، به جامى در خلــــوت مىخورانِ دلريش فرياد زند ز عشق و مستى بر پــاكـــــدلان مـرده از پيش اى نقطه عطف راز هستى بر گير ز دوست، جام مستي
|