او از ابتدای تأسیس حوزه علمیه قم به
آسید صفی ( و فرزند بافضیلتش به آسید رضای آسید صفی ) شهرت داشت.
آسید صفی مرد بزرگوار و باتقوایی بود که
افتخار خدمت آستانه مقدسه فاطمه معصومه سلام الله علیها را چون پدرانش
دارا بود.
آسید رضا می فرمود:
« پدرم
درسهای حوزوی را تا رسائل و مکاسب خوانده بود، درس حاج شیخ می رفت و به
او شهریه هم می دادند و در ادبیات ید طولایی داشت. آشنایی او با قرآن و
حفظ آن تا جایی بود که کشف الآیات علما و روحانیون بود؛ هر آیه ای را
می پرسیدند، در ذهن خود حاضر داشت.
روزی بیست جزء قرآن می خواند و در آیات
قرآن تدبر می کرد. از خصوصیات پدر ما این بود که شیطنت نداشت بلکه
شیطنت هم یاد نمی گرفت. مرد خیلی آزادی بود. »
در کتاب آیت بصیرت آمده است :
از دیگر صفات برجسته سید صفی الدین،
اندیشمندی در زندگانی و استفاده شایان از اوقات عمر بود.
ایشان در مورد والد محترمشان می فرمودند:
« همنشینی
بسیار با علمای ربانی داشت و از مجالست و گفتگو با آنان لذت فراوان
روحی و معنوی می برد. به طوری که از فیض درس و بحث آنها استفاده کرده،
اندیشه های زلال معنوی به دست آورده بود.
ادبیات عرب را خوب می دانست و مقداری از
رسائل و مکاسب را خوانده بود. همچنین، در درس حاج شیخ عبدالکریم حائری
حاضر می شد.
بسیار مشاهده می شد که دعاهایش به اجابت
می رسند و بدون هیچ تأخیری انجام می شوند. »
*
فاطمه سلطان، مادر ایشان از بیت مرحوم
صدرالمتألهین (ملاصدرای شیرازی- ره ) است.
آقا می فرمود:
« آن طوری
که به ما گفته اند اینچنین است. »
آن مکرمه، بانویی بزرگوار و باتقوی و
دارای حالات بلند عرفانی بود. قبل از ولادت فرزندش، سید رضا، خداوند
فرزندی به او عنایت می فرماید که در سن دو سالگی از دنیا می رود. مادر
دلسوخته تنها به صبر در مصیبت از دست رفته فرزند دلبندش بسنده نمی کند،
بلکه سجده شکر بجای آورده و آن رخداد را از الطاف حضرت حق می داند و در
حال سجده از خدا درخواست فرزندی می کند که از علمای بزرگ امامیه و
اولیاء الله باشد.
با ولادت
فرزندش سید رضا و آثار نبوغی که از دوران طفولیت در جبین او مشاهده می
کند دعای خود را مستجاب می بیند، لذا در تربیت و پرورش و تعلیم او
سرمایه گذاری بیشتر نموده تا ذاتیات بلند و نیکوی او به فعلیت برسد.
در کتاب آیت بصیرت آمده است :
صفا و صمیمیت، قناعت و ساده زیستی، عشق و علاقه به همسر و فرزندان و
کیاست و صداقت، او را برای زنان فامیل و افراد محله الگو کرده بود.
نورانیت روح و روان و صفای زندگانی، هدیه ای آسمانی بود که از برکت انس
با قرآن و حفظ بسیاری از دعاهای معصومان (ع) برای آن بانوی پرهیزکار
فراهم شده بود
