منابع
[1]. صحيفه نور، مجموعه رهنمودهاى امام خمينى، ج9، ص57،، 202، ارشاد اسلامى.
[2]. امالى صدوق، ص118، مؤسسه اعلمى؛ ثواب الاعمال و عقاب الاعمال، تصحيح و تعليق على اكبر غفارى، ص123، مكتبة الصّدوق، تهران.
[3]. مجمع البحرين، ج2، ص1156؛ تفسير نمونه، ج23، ص491.
[4]. نك: فلسفه تاريخ، شهيد مطهرى، ج1، ص13، صدرا.
[5]. يوسف، 12، 111.
[6]. نهج البلاغه، نامه 69.
[7]. رعد(13)، 11.
[8]. انفال، 54.
[9]. احزاب(33) آيه 62؛ فاطر(43(35؛ فتح(48) آيه23.
[10]. مائده آيه 54.
[11]. ناسخ التواريخ، سپهر، ج1، ص266، جواهر الكلام، ج21، ص25.
[12]. حماسه حسينى، شهيد مطهرى، ج1، ص78 - 77، صدرا.
[13]. تاريخ طبرى، ج4، ص304.
[14]. صحيفه نور، ج16، ص179.
[15]. اين شاعر مسلمان و انقلابى در اين باره چنين مىسرايد: رمز قرآن از حسين آموختيم زآتش او شعلهها افروختيم تا قيامت قطع استبداد كرد موج خون او چمن ايجاد كرد خون او تفسير اين اسرار كرد ملت خوابيده را بيدار كرد
[16]. درسى كه حسين(ع) به انسانها آموخت، شهيد هاشمى نژاد، ص447، انتشارات فراهانى.
[17]. شرح نهج البلاغه، ابن ابىالحديد، ج3، ص249، دار احياء التراث العربى.
[18]. مجموعه مقالات كنگره بين المللى امام خمينى و فرهنگ عاشورا، ج2، ص610، مؤسسه تنظيم و نشر آثار امام خمينى، درسى كه حسين(ع) به انسانها آموخت، ص450 - 447. پ
[19]. همان.
[20]. تاريخ الامم و الملوك، طبرى، ج4، ص304.
[21]. همان.
[22]. الارشاد، شيخ مفيد، ص204.
[23]. ممتحنه، آيه1.
[24]. مناقب ابن شهرآشوب، ج4، ص68؛ بحارالانوار، ج44، ص192، ج45، ص50.
[25]. تحف العقول، 249.
[26]. نهج البلاغه، ص51.
[27]. بحارالانوار، ج44، ص191.
[28]. تحف العقول، ص249، تاريخ طبرى، ج4، ص305.
[29]. اللهوف، سيد بن طاووس، ص20.
[30]. تاريخ طبرى، ج4، ص404.
[31]. اللهوف، ص20.
[32]. المغازى، واقدى، ج1، ص265.
[33]. همان، ص212.
[34]. اللهوف، ص53.
[35]. بحارالانوار، ج44، ص374.
[36]. سخنان حسين بن على(ع)، نجمى، ص209.
[37]. الارشاد، ص240.
[38]. بحارالانوار، ج44، ص329.
[39]. سخنان مقام معظم رهبرى در جمع بسيجيان، 71/4/23.
[40]. همان؛ حماسه حسينى، شهيد مطهرى، ج3، ص48، 49، 47، عبرتهاى عاشورا، سيد احمد خاتمى، ص10 مركز انتشارات دفتر تبليغات اسلامى، مجله معرفت، ش56، ص16 و...
[41]. سخنان مقام معظم رهبرى در جمع بسيجيان، 71/4/23.
[42]. حماسه حسينى، ج3، ص49، صدرا.
[43]. شهيد جاويد، نعمت الله صالحى نجف آبادى، ص182 - 177. سخنان برخى از متعصبان اهل سنّت چون قاضى ابن عربى، ابن خلدون و...را نقل و نقد كرده است.
[44]. معرفت، ش56، ص20 به نقل از مبانى جامعهشناسى، بروس وئن 77، ترجمه و اقتباس: فاضل توسعى، تهران، سمت.
[45]. همان به نقل از همان، ص157.
[46]. اسد الغابه فى معرفه الصحابه، عزالدين ابىالحسن على بن محمد الجزرى، ج1، ص257، اسلاميه.
[47]. امام خمينى و فرهنگ عاشورا، ج1، 279.
[48]. ملل و نحل، شهرستانى، ص24.
[49]. نهج البلاغه، خ129.
[50]. مروج الذهب، مسعودى، ج4، ص41 دارالمعرفه بيروت.
[51]. ملل و نحل، ص24.
[52]. حجرات(49) آيه 13.
[53]. بحارالانوار، ج73، ص293.
[54]. شرح نهج البلاغه، ابن ابىالحديد، ج11، ص44.
[55]. همان، ج13، ص222 - 220.
[56]. همان، ص45.
[57]. همان.
[58]. نهج البلاغه، نامه 10.
[59]. اللهوف، ص20.
[60]. تاريخ الامم و الملوك، طبرى، ج4، ص304.
[61]. بحارالانوار، ج75، ص46.
[62]. عبرتهاى عاشورا، ص89؛ تاريخ سياسى اسلام، تاريخ خلفا، رسول جعفريان، ج2، ص194 - 188.
[63]. الغدير، علامه امينى، ج8، ص286 دارالكتب العربى.
[64]. همان، ج9، ص3، 31، 38.
[65]. همان، ج8، ص278، الاستيعاب، ج2، ص80، طبرى، ج11، ص357، مروج الذهب، ج1، ص440.
[66]. ملل و نحل، شهرستان، ص26.
[67]. الغدير، ج122 از منابع گوناگون اهل سنت اين موضوع را نقل كرده است.
[68]. سخنان مقام معظم رهبرى، لشگر 27 حضرت رسول، در 75/3/20.
[69]. لهوف، ص26، عبدالله بن عمر، عبدالله بن عباس، عبدالله بن زبير، از اينگونه افراد بودند.
[70]. سخنان مقام معظم رهبرى در جمع فرماندهان لشگر 27 حضرت رسول(ص)، 75/3/20.
[71]. غرر الحكم و درر الحكم، آمدى با شرح محقق خوانسارى، ج3، ص395، دانشگاه تهران، تنبيه الخواطر و نزهة النواظر، معروف به مجموعه ورام، ج2، ص122، چنين آمده است: حب الدنيا اصل كل معصية...حبّ الدنيا و حبُّ الله لا يجتمعان فى قلب واحد.
[72]. همان، ج3، ص395.
[73]. تحف العقول؛ 250، ص249؛ بحارالانوار، ج44، ص383، ج78، ص117.
[74]. فروغ ابديت، جعفر سبحانى، ج2، ص488 براى مشروح اين جريان ص489 - 485 مطالعه شود، مركز انتشارات دفتر تبليغات اسلامى.
[75]. ملل و نحل، ص23.
[76]. الانوار القدسيه، ص99.
[77]. معرفت، ج56، ص17، به نقل از جامعهشناسى تاريخى اسلام، ابوالحسن تنهايى، ص262، نشر روزگار.
[78]. ديوان آتشكده نيّر، ص59؛ سمو المضى سموالذات، علائلى، 5.
[79]. الطبقات الكبرى، ج3، ص295، 304، شرح نهج البلاغه، ابن ابىالحديد، ج8، ص111، تاريخ يعقوبى، ج2، ص154 - 153، تاريخ جرجى زيدان، ج2، ص168.
[80]. همان مدرك، تاريخ يعقوبى، ج2، ص154 - 153.
[81]. تاريخ خلفا، جعفريان، ج2، ص194، نشر الهادى.
[82]. نهج البلاغه، خطبه، 3.
[83]. الغدير، ج8، ص286 - 282، شرح نهج البلاغه، ج1، ص199 - 198.
[84]. شرح نهج البلاغه، ابن ابىالحديد، ج1، ص199.
[85]. تاريخ خلفا، ج2، ص205، شرح نهج البلاغه، ج9، ص58.
[86]. شرح نهج البلاغه، ابن ابىالحديد، ج2، ص198 - 197.
[87]. همان، ج2، ص66. على(ع) نيز اين مطلب را يادآورى كرده است. نهج البلاغه، خطبه 26.
[88]. الكامل، ابن اثير، ج3، ص505 - 504.
[89]. تاريخ طبرى، ج4، ص306.
